έχετε διάθεση ;

Αυτό το ποστ θέλω να γίνει δικό σας.
Θέλω να μοιραστείτε μαζί μου εμπειρίες από αεροδρόμια, ίσως κι απο αεροπορικές εταιρίες

Αφορμή ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζα πριν λίγο καιρό στο μυαλό μου περιμένοντας την πτήση μου και αξιολογώντας ασυνείδητα το χώρο γύρω μου. Αναζήτησα στη μνήμη μου τα αεροδρόμια από τα οποία έχω περάσει. Προσπάθησα να βρω τα πιο αγαπημένα μου και τα πιο αδιάφορα.

Αλλά δε θέλω να γράψω για τις δικές μου εμπειρίες. Θέλω τις δικές σας εντυπώσεις , αν βέβαια επιθυμείτε να τις μοιραστείτε μαζί μου και με τους άλλους αναγνώστες.

Στο κάτω κάτω ακόμη και από τον ίδιο χώρο να έχουμε περάσει, όπως το ΕλΒεν ας πούμε, το τι παρατηρεί ο καθένας, το τι του αρέσει και τι τον απωθεί , είναι διαφορετικό

Θα ήθελα πολύ να μοιραστείτε μαζί μου ποιο είναι το αγαπημένο σας αεροδρόμιο. Ή ποια. Ποιο δε συμπαθείτε καθόλου. Ποιο σας πρόσφερε κάποια παράξενη ιδιαίτερη εμπειρία. Ποιο ήταν εντελώς ασυνήθιστο. Σε ποιο θα θέλατε να ξαναβρεθείτε. Ποιο έχει τα καλύτερα duty free

Κι αν δεν σας κάνει κόπο, μετρήστε από πόσα έχετε περάσει ακόμη και τράνσιτ

Κάποιοι έχετε περάσει από πολλά, το ξέρω το διαβάζω στα ποστ σας, κάποιοι από λιγότερα, κάποιοι από κανένα. Δεν έχει σημασία
Το μοίρασμα των εμπειριών είναι πάντα ένα μοίρασμα και είναι ωραίο να σου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσεις κάτι που διαφορετικά δε θα έπεφτε ποτέ στην αντίληψή σου

Λοιπόν, τι λέτε ;

καμιά φορά

...χορταίνεις και με μία σαλάτα

η άλλη όψη

σκέφτομαι.... πόσο εύκολα διαμορφώνεις μια κοινή γνώμη όταν έχεις τα μέσα !

και πόσο αυτά δε λείπουνε καθόλου από την εποχή μας....

πριν εκατό - διακόσια χρόνια ,"αληθινό" ήταν ότι γινόταν γύρω σου και μπορούσες κάτα κάποιο τρόπο να εκτιμήσεις και να αξιολογήσεις.

η πληροφορία ενός κόσμου πολύ μακριά από σένα δεν σε ενδιέφερε και δεν υπήρχε

πόσο μακριά είμαστε σήμερα από κείνη την εποχή με τις πληροφορίες να μας βρίσκουν σχεδόν παντού !
το πόσο αξιόπιστες και σοβαρές είναι, αποτελεί όμως άλλο κεφάλαιο. συνήθως αδύνατο να ελέγξεις και να επιβεβαιώσεις.
κι έτσι επιλέγεις την "αλήθεια" που σου ταιριάζει. αυτήν που ικανοποιεί τη λογική, την κοσμοθεωρία και το δικό σου αίσθημα.
στο κάτω κάτω με κάποιον τρόπο πρέπει να δικαιολογήσεις, γιατί ο κόσμος γυρίζει έτσι κι όχι αλλιώς

δε φέρεις εσύ-εγώ την ευθύνη που θεωρούμε πως η οπτική γωνία από την οποία κάποιος μας δείχνει τον κόσμο είναι και αντιπροσωπευτική


το μόνο που με κάνει να αναρωτιέμαι είναι το "γιατί" .

γιατί κάποιος προσπαθεί να μας δείξει μια άλφα πραγματικότητα, τη στιγμή που λίγο διαφορετικά να στρέψει τον προβολέα θα σου δείξει (ο ίδιος) την βήτα ;

.......

στην αρχαιότητα ήταν οι ρήτορες. που μπορούσαν να κάνουν το άσπρο- μαύρο. έτσι μάθαμε στο σχολείο.

σήμερα πολιτικοί και δημοσιογράφοι προπονούνται καθημερινά στο να μας δείξουν την πραγματικότητα που εκείνοι θέλουν να δούμε

...

αφορμή γι'αυτές τις σκέψεις το άρθρο του Spiegel, που φυσικά και μας συμφέρει να πιστέψουμε , για να απαλύνουμε λίγο το δικό μας πόνο, το δικό μας βάσανο, να δικαιολογήσουμε τα δικά μας μικρά ή μεγάλα κουσούρια, να πούμε ένα :" να, ρε, δες τους τους μαλάκες...ούτε να ζουν δεν ξέρουν"
..

και δε με πειράζει καθόλου να είναι έτσι τα πράγματα , κι όχι όπως νομίζω προσωπικά  βάσει μιας πραγματικότητας που αποτελεί καθημερινό βίωμα. στο κάτω κάτω δεν έχω στοιχεία, δεν έχω νούμερα, δεν έχω κάνει καμία περισπούδαστη έρευνα που να περιλαμβάνει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ενός λαού 80 εκατομμυρίων
…….

αλλά κάθε φορά που τους βλέπω την ώρα που είμαι στη δουλειά μου να ξαπλώνουν στα γρασίδια τώρα που έχει λιακάδες και να χαζεύουν με τις ώρες τα ποταμόπλοια και τα κανό να ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι, εγώ ζηλεύω

και τις Κυριακές που παίρνουν τα ποδήλατα με την οικογένεια τους και διαλέγουν ανάμεσα σε χίλιες διαδρομές ποιες λίμνες, ποια δάση , ποιο πάρκο θα επισκεφτούν σήμερα, πάλι ζηλεύω

και όταν πηγαίνω στο κοντινό τουριστικό θέρετρο στη Βαλτική και είναι αραγμένοι στα Strandkörbe παρά το δροσερό συνήθως βοριαδάκι, είναι και πάλι αξιοζήλευτη η ηρεμία τους και η χαλαρότητα τους

και όταν τους ακούω να κάνουν σχέδια για τις διακοπές τους…με τo ίδιο αίσθημα λαχτάρας και προσμονής  που το έκανα κι εγώ παλιότερα…εκεί πια…


κι είναι αυτά - η ηρεμία, η χαλαρότητα, το αίσθημα της ασφάλειας- που ζηλεύω. αυτά που εγώ έχω για πάντα χάσει.

(επειδή κάποιοι στην πατρίδα μου παίξανε την τύχη μου στα ζάρια...κι αυτοί οι κάποιοι ακόμη και τώρα την ύστατη στιγμή αντί  να δείξουν σοβαρότητα, μαλώνουνε σαν τα μικρά παιδιά για το αρχηγηλίκι και τα προνόμια)

...

πολύ θα ήθελα επίσης να είναι τόσο εργασιομανείς και τόσο τυπικοί όσο λέει η φήμη που τους συνοδεύει (ναι...για τους Γεμανούς μιλάω ακόμα). ίσως τότε να μη με στήνανε σε επαγγελματικά ραντεβού. ίσως να μη χρειαζόταν να παίρνω και να ξαναπαίρνω στις υπηρεσίες τους (δημόσιες και ιδιωτικές) για να βρω συγκεκριμένους υπαλλήλους και προϊσταμένους, που απουσιάζουν για λίγο ή για μερικές μέρες. ίσως να με ενημέρωναν εγκαίρως πότε απεργούν οι συγκοινωνίες τους και ίσως να προσέχανε περισσότερο τι σφραγίζουν και πώς

……

στη συνείδηση του κόσμου τα στερεότυπα δίνουν και παίρνουν, αλλά η πραγματικότητα είναι τελικά βιωματική . και όσο αληθινή είναι η εικόνα ενός χαλαρού και τεμπέλη Έλληνα που σκέφτεται μόνο πώς θα λουφάρει, άλλο τόσο αληθινή είναι η εικόνα ενός εργασιομανή και πάντα καλά οργανωμένου Γερμανού που δεν ξέρει να χαλαρώνει και να απολαμβάνει τη ζωή

(και τώρα είναι ώρα να πάω μια από τις τελευταίες βόλτες μου στην κοντινότερή μου παραλία που βλέπει στη Βαλτική, τα καφέ και τα εστιατόρια θα είναι γεμάτα και πάλι. αύριο έχουμε του Αγ Πνεύματος και η αργία, ειδικά όταν συνοδεύεται από καλό καιρό, δε μένει από κανέναν ανεκμετάλλευτη. οι σκαφάτοι θα έχουν βγάλει τα πλοία τους βόλτα, τα παιδιά θα παίζουν στην πειρατική παιδική χαρά και στο γιγάντιο τραμπολίνο,μερικά θα πετούν χαρταετούς, τα Strandkörbe θα είναι γεμάτα και οι πιο τολμηροί θα κάνουν ένα από τα πρώτα τους μπάνια.παντού θα ακούγονται ήχοι της τζαζ λόγω του τριήμερου φεστιβάλ, δίπλα μου θα περνούν χαρούμενα πρόσωπα, ήρεμα, που δε θα νοιάζονται τι θα φέρουν οι επόμενες εκλογές και το δίλημμα θα είναι "παγωτό από τον Ιταλιάνο ή από τον Niederegger ?")

.......
το τραγουδάκι ...απλά ωραίο

μικρά παραθυράκια

μερικές φορές ξυπνά μέσα μου η μνήμη ενός καλοκαιριού που το δέρμα μου έχει ξεχάσει. λέω το δέρμα, αν και η απουσία του είναι το ίδιο έντονη και από τις άλλες αισθήσεις.
εικόνες - άλλοτε ήχοι - που για λίγο ανοίγουν μικρά παραθυράκια μιας υπαρκτής διαφορετικότητας. μετά χάνονται. οι εικόνες. τα παράθυρα. και ο κόσμος είναι αυτός που αντικρίζω, τώρα εδώ
....
νιώθω τη χώρα σε μια παράξενη αναμονή. σαν όλοι να πάτησαν τη ζωή στο pause και περιμένουν τη μέρα μετά.
στο μεταξύ αυτό που συμβαίνει είναι το κύλισμα ενός χρόνου προσωπικού κι  ανεπανάληπτου.
το ξόδεμα ενός κεφαλαίου που δεν αναπληρώνεται ποτέ.
.....
.....
 στον εν Λευκώ ακούω τον Χορν να ψάχνει για μια λέξη, ενώ παρακολουθώ δυο σπουργιτάκια να ερωτοτροπούν στο μπαλκόνι μου

η φτώχεια μας

 δεν είχαμε αυτοκίνητα,ξέρεις, τότε στο πρωτοξεκίνημα, ούτε  λεφτά και μυαλό για ταξί. είχαμε μόνο γλιστερά καλντερίμια και ανηφοριές και σ'αυτά γυμναζόμασταν καθημερινά να τα ανεβοκατεβαίνουμε. φτιάχναμε τα εργένικα σπίτια μας απλά, με τα τελείως απαραίτητα.
με τα σημερινά δεδομένα θα τα λέγαμε και φτωχικά, αλλά δεν αισθανόμασταν έτσι. δεν ήμασταν φτωχοί. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.

πού τηλέφωνα ;  όχι κινητό, ούτε σταθερό δεν είχες αν έφευγες από το σπίτι σου, αφού μια αίτηση στον ΟΤΕ κρατούσε χρόνια για να ικανοποιηθεί. χώρια που τα τηλέφωνα κόστιζαν και το να μιλάς με τις ώρες, μόδα άγνωστη

βγαίναμε έξω, βρίσκαμε τους άλλους, συχνά απλά περπατούσαμε άκρη άκρη την προκυμαία

κι όπως ήμασταν άδειοι από το χρόνο, μαζεύαμε καλοκαίρια και ανέμους
....
μετά οι ντουλάπες άρχισαν να γεμίζουν, μέχρι που δε μας χωρούσαν. και τα σπίτια γέμιζαν.
δεν ήμασταν πλούσιοι. ήμασταν όπως όλοι οι άλλοι.
αλλά  όταν μια μέρα περάσαμε δίπλα απο τα σακιά με τα όσπρια , δίπλα από τις παράγκες από λαμαρίνα και χαρτί στα βάθη μιας ατελείωτης στέπας, σε σκοτεινές πόλεις με λάμπες κηροζίνης ,πάλι καταλάβαμε πως η ζωή παίζεται στο πιο απλό ταμπλό του κόσμου. ούτε κι εκείνοι ήταν φτωχοί. το έβλεπες στα μάτια τους. εσύ ήσουν η παραφωνία
...
 η φτώχεια συχνά ήταν μόνο μια λέξη. ένα αποτέλεσμα σύγκρισης. τι έχω, τι έχεις.

 τι είχα

πιο πολύ ίσως να είναι αυτό. μια αίσθηση απώλειας
(όχι πάντα υλικής....)

σκιουράκια

τα συναντώ συχνά στους δρόμους ,αλλά το να τα φωτογραφίσω, με ξεπερνούσε.
κινούνται με τέτοια ταχύτητα, που ακόμη κι αν έχεις τη μηχανή στα χέρια σου, μέχρι να κάνεις το κλικ, αυτά βρίσκονται στο διπλανό δέντρο και σε περιγελάνε.
σήμερα το συγκεκριμένο καθυστερούσε λίγο παραπάνω κάτω από την αχλαδιά και μου έδωσε μια ευκαιρία να το αποθανατίσω

κυμάτισμα

μέρες τώρα φυσά ένας όμορφος, ανοιξιάτικος νοτιάς.
φέρνει σύννεφα, τα διώχνει, κάνει τα δέντρα, να μοιάζουν με πελώριους γίγαντες που σαλεύουν, σαλεύουν, διαρκώς κουνούν τα χέρια τους, κάνει  και τον κισσό που μοιάζει με παχύ χαλί σε ορισμένους τοίχους , να κυματίζει  σα χλόη
απίστευτο κυμάτισμα

ήδη νοσταλγώ

κι ας μην ήταν αυτό το όνειρο, ας μην ήταν το παραμύθι, ας μην ήταν καν η πραγματικότητα όπως την είχα αφήσει.
το'χει αυτό η πραγματικότητα. να αλλάζει μόλις την αφήσεις λίγο πίσω σου
μου λέει πώς είναι στην Κ. μα δε με νοιάζει πώς είναι στην Κ. εκεί ο τόπος μπορεί να ήτανε πιο πολύ στα μέτρα μου, μα δε θα μ'ανάγκαζε να τον αγαπήσω

μέρες τώρα, μήνες τώρα,  απορώ με τα παιχνίδια της μνήμης και της αμνησίας. είναι παράξενα παιχνίδια. και σοφά.
κάνουν τη ζωή να φαίνεται κινηματογραφική. της αφαιρούν συναίσθημα. ή της προσδίδουν
παραξενεύομαι μόνο πόσο αγκιστρωνόμαστε από πράγματα όσο μεγαλώνουμε.
και χαμογελώ στη σκέψη πόσο ελάχιστα κολλάω πάνω τους την καίρια στιγμή.

γιατί :
- τι σώζεις, όταν πνίγεσαι ;
- το τομάρι σου

και μ'αυτό το τομάρι μπορείς να αναπνέεις. και πάλι

πρασινίσαμε (...κι αυτό δεν είναι πολιτικό σχόλιο)

                                                   ακόμη και ανάμεσα στις κολόνες

                                                      σ'ένα ωραίο παιχνίδι φως-σκιάς

στο καθρέφτισμα του ποταμού

και στα πολυάριθμα μονοπάτια

κι έτσι...φορτώνουμε το μωρό στο καρότσι

                                                 κι αφήνουμε τη μικρή να χαρεί το νερό

     παιδί και νερό...αδιάρρηκτη σχέση