αδιέξοδα όνειρα

εν αναμονή των αποτελεσμάτων της εισαγωγής των μαθητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρατηρεί ένας ξένος ή κάποιος με ξενική νοοτροπία ,  τον μεγαλύτερο καημό του Έλληνα,  να σπουδάσει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο

τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα  αναφέρουν την ημέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων , σαν πρώτο θέμα. αυτό που υπερκαλύπτει σε σπουδαιότητα όλα τα άλλα.
( όχι. δεν συμβαίνει παντού αυτό. σε άλλες χωρές οι σπουδές ή οι μη σπουδές των παιδιών δεν είναι καν θέμα και δεν αφορούν κανέναν άλλον, πέρα από  τον ίδιο τον εμπλεκόμενο  )

μοιάζει να είναι ένα αίσθημα ύψιστης δικαίωσης  η παραπάνω επιτυχία - για τον γονιό και για το παιδί του που απέδειξε τις ικανότητες και την αξία του-  άγνωστο σε άλλους λαούς και άλλες νοοτροπίες, όπου η ζωή και οι επιτυχίες σε αυτήν μετριούνται αλλιώς και συνήθως είναι θέματα προσωπικά .
άλλωστε το ίδιο αίσθημα δικαίωσης  υπάρχει και μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν γίνεται η περίφημη μάχη της επιλογής των σημαιοφόρων στα σχολεία. ο μαθητής με την υψηλότερη βαθμολογία. και τι δε γίνεται, πολλές φορές για να την πετύχει !

θυμάμαι συναδέλφους στη δουλειά, που έρχονται με κεράσματα, που οργανώνουν τραπεζώματα  όμοια με αυτά που γίνονται σε γάμο,  με αφορμή την εισαγωγή του παιδιού τους στα ΑΕΙ
έχω ακούσει γονιό (όχι έναν...) να τάζει στο παιδί του αυτοκίνητο, αν περάσει. αιώνιες διακοπές στη Μύκονο και μεταπτυχιακά σε όποια χώρα του εξωτερικού επιθυμεί.
μπορεί τώρα με την κρίση αυτά τα τάματα να περιορίστηκαν λιγάκι, αλλά δε νομίζω να άλλαξε και πολύ η νοοτροπία
ο Έλληνας φοιτητής συνεχίζει σε μεγαλό βαθμό να είναι  καλομαθημένος και εξαρτημένος από τους δικούς του, αργεί δε πολύ να ενηλικιωθεί.
στον στενό μου κύκλο γνωρίζω 45αρα γιατρίνα που ακόμη σπουδάζει και τρέφεται από τους συνταξιούχους γονείς της
για τους δε αποτυχημένους των εξετάσεων υπάρχει πάντα η λύση  ενός πανεπιστημίου του εξωτερικού ακόμη και τώρα σε περίοδο κρίσης , ακόμη κι αν αυτή κοστίζει κάτι περισσότερο
(κι είναι περίεργο πως ο ίδιος άνθρωπος που γκρινιάζει πως τώρα με την κρίση δεν τα βγάζει πέρα, πως δεν έχει να πληρώσει το φόρο, για το παιδί του βρίσκει...και δεν εννοούμε πως τα βρίσκει για να το βοηθήσει σε ένα πρόβλημα υγείας, αλλά για να του προσφέρει τη δυνατότητα να σπουδάσει, ώστε μεθαύριο μετά από 4-5-6 χρόνια δωρεάν σπουδών και ντόλτσε βίτας, να προστεθεί κι αυτό στους χιλιάδες μορφωμένους ανέργους του ευλογημένου τόπου μας)

δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί δεν θεωρείται σπουδαίο να γίνει κάποιος ένας πετυχημένος αρτοποιός, ένας ταλαντούχος πιανίστας ή ζωγράφος, ένας ικανός επιπλοποιός ή ακόμη κι ένας σύγχρονος γεωργός. στο κάτω κάτω μεθαύριο που θα πεινάσουμε στον τελευταίο θα στραφούμε όλοι και όχι στον αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων με τα διπλώματα

το άλλο που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι γιατί αυτή η εμμονή μ'αυτήν την συγκεκριμένη επιτυχία και όχι με κάτι άλλο. τι αποδεικνύει και ποιες ανασφάλειες υπερκαλύπτει
παλιότερα , το καταλαβαίνω, είχε σχέση με την ανεύρεση εργασίας. κάποιος με ακαδημαικά προσόντα ίσως να έβρισκε ευκολότερα δουλειά. καλύτερη και υψηλότερα αμοιβόμενη δουλειά. οι γονείς θέλανε τα ξεφύγουνε τα παιδιά τους από τη δύσκολη , τότε, αγροτική εργασία, τη μόνη δουλειά που υπήρχε στις δεκαετίες του '50 και '60 στην Ελλάδα.
αλλά εδώ και πολλά πολλά χρόνια αυτό έχει πάψει να ισχύει. η γκάμα των επαγγελμάτων με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς και να βιοποριστεί έχει διευρυνθεί πολύ και δεν απαιτούν όλα πολυετείς πανεπιστημιακές σπουδές. χώρια που νιώθω πως λείπει η φαντασία στον τόπο μας για το πώς θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τους πόρους του και τις δυνατότητες του. ακόμη και για τα φωτοβολταΐκά περιμένουμε από τους ξένους που δεν ξέρουν καν τι είναι ήλιος, να μας τα μάθουν και να μας τα φέρουν.

  παραέχουμε πολλούς πτυχιούχους ,σε αντίθεση με τις  δουλειές που θα μπορούσαν να τους απορροφήσουν. παραέχουμε πολλούς ανθρώπους του πνεύματος.
κι όλη αυτή η προσοντούχα νεολαία μας , αρνείται συνήθως, καλομαθημένη και άμαθη όπως είναι, να κάνει κατι άλλο για να βιοποριστεί

μήπως είναι καιρός να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να διαβάζουμε ;
μήπως να ξεφεύγαμε λίγο από την παθητική πρόσληψη γνώσης και να γινόμασταν λίγο πιο δημιουργικοί ;