είναι κάποιες μέρες που ξυπνάς με σφιγμένο στομάχι δίχως συγκεκριμένο λόγο , μα με πολλούς αφηρημένους , από αυτούς που κάθε μέρα σου επιφυλάσουν μια δυσάρεστη έκπληξη, και λες "δε γίνεται από κάπου θα μου'ρθει και σήμερα, κάτι θα γίνει , κάτι θ'ακούσω, κάτι θα βρεθεί να με απελπίσει και να με ρίξει "
και δε σκέφτεσαι ούτε στιγμή γιατί να μην περιμένεις κάτι καλό αυτή τη μέρα , που ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει και να ζεσταίνει παρά το προχωρημένο του Νοέμβρη.
σα να σου απαγόρεψαν δια νόμου την αισιοδοξία. δια πολλών νόμων
...
και κάποιες άλλες φορές, συνήθως την ώρα που δε σε πιάνει ο ύπνος το βράδυ, παρατηρείς τον κόσμο σαν να είσαι έξω από αυτόν και βλέπεις πως μεγαλώνοντας συγκατανεύεις ευκολότερα και συνθηκολογείς και οπλίζεσαι με μια παράξενη ηρεμία...
κι ακόμη διαπιστώνεις πως ό,τι είναι για σένα σημαντικό δεν είναι για τους άλλους, ούτε και το όμορφο το δικό σου, το ενδιαφέρον, το σωστό, το δίκαιο...
κι αυτό σε κάνει πιο μοναχική
κι ύστερα.... ξέρεις τώρα πια τα όρια του χρόνου....
κι ίσως ο κόσμος να μην έπρεπε τόσο να θυμώνει για τα ληγμένα τρόφιμα, όσο για τα ληγμένα όνειρα
και δε σκέφτεσαι ούτε στιγμή γιατί να μην περιμένεις κάτι καλό αυτή τη μέρα , που ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει και να ζεσταίνει παρά το προχωρημένο του Νοέμβρη.
σα να σου απαγόρεψαν δια νόμου την αισιοδοξία. δια πολλών νόμων
...
και κάποιες άλλες φορές, συνήθως την ώρα που δε σε πιάνει ο ύπνος το βράδυ, παρατηρείς τον κόσμο σαν να είσαι έξω από αυτόν και βλέπεις πως μεγαλώνοντας συγκατανεύεις ευκολότερα και συνθηκολογείς και οπλίζεσαι με μια παράξενη ηρεμία...
κι ακόμη διαπιστώνεις πως ό,τι είναι για σένα σημαντικό δεν είναι για τους άλλους, ούτε και το όμορφο το δικό σου, το ενδιαφέρον, το σωστό, το δίκαιο...
κι αυτό σε κάνει πιο μοναχική
κι ύστερα.... ξέρεις τώρα πια τα όρια του χρόνου....
κι ίσως ο κόσμος να μην έπρεπε τόσο να θυμώνει για τα ληγμένα τρόφιμα, όσο για τα ληγμένα όνειρα
4 σχόλια:
Καλημέρα Scarlett,
Ότι μπαίνει όμως βγαίνει. Ληγμένα θα φας, ληγμένος θα είσαι.
...και δεν βλέπω τον κόσμο να θυμώνει, έχουμε περάσει στο στάδιο της άρνησης της πραγματικότητας, λες κι όλα τούτα συμβαίνουν κάπου αλλού...
Καλησπέρα Τζων Μποη
νομιζω πως δεν προκειται για άρνηση, αλλά για αποδοχή. Και νομιζω πως απο τοτε που γνωριζω τον εαυτο μου παντα θυμαμαι αυτον τον λαο να αποδεχεται. Τα καλα , τα ασχημα, τα δικαια και τα αδικα....Πάντα μια αποδοχη.
Ισως η τελευταια φορα που ο λαος αυτος να διαμαρτυρηθηκε εντονα για κατι να ηταν το Νοεμβρη του 1973.
Υπηρχαν και αιτηματα τοτε . Διαφορετικα απο τα σημερινα.
Μας έχει ξετινάξει ο κακούργος ο χρόνος... Ομαδικά.
Καλως την Theorema !
Δημοσίευση σχολίου