με τον τρόπο που θυμάμαι

 εδώ και καιρό οι αναμνήσεις τείνουν να απομακρύνονται ιδιαίτερα γοργά σ'ένα παρελθόν που μοιάζει απίστευτα μακριά, ενώ μπορεί να είναι μόλις λίγους μήνες πίσω.
"τ'αστέρια" μου σ'αυτό το "χάσιμο", οι φάροι που με οδηγούν σε μια ακτή, είναι οι μικρές στιγμές , οι για κάθε  ξένο ασήμαντες.... ένα βλέμμα, μια πρόθεση, μία κίνηση

κι απ'όλες τις στιγμές, τις όμορφες και τις δύσκολες, από έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας κολλάω  πάντα στις πιο θετικές θέλοντας να ξεχάσω κάθε άγχος, κάθε αίσθημα άρνησης και αποκλεισμού
θυμάμαι...
 το βράδυ που με περίμενες ενώ έφτιαχνες συνεχώς καινούρια προβλήματα μαθηματικών που μου ήταν δύσκολο να συλλάβω. δεν μπορώ να περιγράψω το ύφος σου εκείνη τη στιγμή, ξέρω μόνο πόσο ερωτευμένη ένιωσα
το άλλο ,  που ήθελες ντε και καλά να μαγειρέψεις, ενώ ήσουνα πτώμα από τη δουλειά κι εγώ σε λυπόμουνα.
ο δύσκολος αποχαιρετισμός όταν πια αφήσαμε τη Μ και το πιο όμορφο σπίτι που έμεινα ποτέ. τι απαρηγόρητο κλάμα !
η αγκαλιά σου εκείνη την κουραστική μέρα στο πλοίο, την ώρα που περνούσε ο Christian και τον χαιρετήσαμε
τα πουλιά που πέταγαν κόντρα στον δυνατό άνεμο μια γκρίζα μέρα δίπλα σε μια αγριεμένη θάλασσα

υπάρχουν και στιγμές στις οποίες δεν είσαι μέσα.
η βόλτα με τον Τζ και το εγγόνια του στο W.
μια σοκολάτα που μου χάρισε η μητέρα τη Μ εβδομάδα.
........
στο τέλος τέλος για όλους μας μένουν μόνο στιγμές.