πριν από μερικά χρόνια, θυμάμαι που καθόμουν στην αποβάθρα ενός σταθμού και ήδη νοσταλγούσα
έτσι είναι η νοσταλγία....όταν αφήνεις κάτι που αγάπησες... έρχεται και τρυπώνει μέσα σου και γίνονται δύσκολα τα αντίο
σήμερα πια .... άλλαξαν τόσα πολλά...δεν θα ήταν το ίδιο αίσθημα

αλλά από κείνη την εποχή θυμάμαι μια τρομερή λαμπρότητα . σαν ο ουρανός να ήταν πιο γαλάζιος κι ο ήλιος πιο φωτεινός, και η πόλη τόσο όμορφη και τα βήματα  ανάλαφρα

αναπολώ εκείνη τη φρεσκάδα, την αμεριμνησία

εδώ και καιρό νιώθω χωρίς ρίζες. σαν τρένο στο σταθμό που καθυστερεί την αναχώρησή του γιατί δεν ξέρει τον προορισμό του
και μετά ακούω αυτό ( full screen , please)



και ξεκινώ ήδη ένα νοερό ταξίδι

(ίσως γιατί το πιο ακριβό πράγμα στη ζωή  είναι η ελευθερία μας και το πιο πολύτιμο η αγάπη)