στο ίδιο σημείο (ή μάλλον λίγο παρακάτω)

μετά το '09, το '10, το '11, το '12....μοιάζει να επιστρέψαμε πίσω στο χρόνο.
τα ίδια ερωτήματα , οι ίδιες αγωνίες.
ευρώ ή δραχμή ; θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις ; θα φτάσουμε να παίρνουμε με το δελτίο βασικά αγαθά ;
τώρα που η Κούβα έπαψε να είναι η Κούβα , θα γίνουμε εμείς η νέα Κούβα ;

μια χώρα υπό κατάρρευση η καθημερινή εικόνα
μια χώρα όπου οι φωτόπουλοι δικαιώνονται, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί αμέτοχος και αδιαμαρτύρητα τα συμβαίνοντα.
όλα συγχωρούνται, όλα καταπίνονται, για όλα υπάρχει κατανόηση
μια χώρα όπου η πάταξη της φοροδιαφυγής θα επιτευχθεί ? με λοταρίες.
πανηγύρι σκέτο δλδ.


στο μεταξύ η κοινωνία εμπλουτίζει το λεξιλόγιο της  με καινούργιες λέξεις, μαθαίνει το bullying, λες και με λέξεις απλές ελληνικές, δεν είναι κατανοητό. λες και πριν που δεν είχε όνομα ξένο, ήταν ανυπόστατο.
σαν να είναι κάτι καινούργιο η σχολική, η παιδική βία που ξαφνικά γεννήθηκε το '12 και την ανακάλυψαν τα ΜΜΕ τώρα. σαν να μην  υπήρχε το '50, το '60 ή στα δικά μας χρόνια
ή λες και οι νέοι, οι μεσήλικες, οι γέροι που αυτοκτόνησαν όχι από bullying, αλλά από καθαρή, ατόφια απόγνωση δεν μετράνε

δε θέλω να μειώσω την σοβαρότητα κανενός συμβάντος. αλλά δε θέλω και τα πουλημένα μέσα να στρέφουν τη σκέψη μου όπου εκείνα θέλουν,για όσο εκείνα θέλουν, αφαιρώντας κάθε αντικειμενικότητα.

ίσως κάποτε η χώρα μπορούσε να γεννάει - παρά τις αντιξοότητες - πνεύματα αντισυμβατικά, ριζοσπαστικά, φιλελεύθερα. σήμερα έχει χάσει κι αυτήν την ικανότητα.


επανέρχομαι μ'έναν Σεφέρη, επίκαιρο όπως πάντα :


"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω εντονότερο το συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτο το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι- αδιάφορο, χαρακτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. (Όλοι τους βούλιαξαν...) "