Δεν ήθελα να φύγω από το νησί. Δεν ήθελα να τελειώσει.
Το νησί. Ο χρόνος. Η ευτυχία μοιρασμένη σε στιγμές διαμαντάκια. Κι ένα αίσθημα ελευθερίας, ανυπάκουο.
Κάποτε η νοσταλγία δεν έχει πριν και μετά.
Ίσως η πιο ωραία εικόνα:
Ένας δρόμος κατά τη δύση του ήλιου να οδηγεί αέναα στη θάλασσα.
2 σχόλια:
Και ποιος αφηνει την ομορφια για την ασχημια
Μα το θέμα είναι γιατί να είναι τόσο άσχημη και δυσάρεστη η καθημερινότητα μας.
Δημοσίευση σχολίου