Τον Πλανήτη τον βλέπαμε κάθε μέρα από τα παράθυρα και το βόρειο μπαλκονάκι. Αυτόν αντίκριζα πρώτο πρώτο τα πρωινά εκτιμώντας την ένταση του αέρα. Ακόμη και ανεμοδαρμένος πρόσφερε ένα είδους γαλήνης. Mια μέρα που να μην τον θαλασσόδερνε το κύμα δε βρήκαμε να τον περπατήσουμε, να ανέβουμε πάνω του, στον φάρο. Τις νύχτες ξύπναγα από το διαρκές χτύπημα του βοριά στα παραθυρόφυλλα. Τότε άκουγα και τα βελάσματα των προβάτων χαμηλά κάτω στην πεδιάδα δίπλα στα λιόδεντρα.
2 σχόλια:
Ωραία σκηνή παρά το νταπ-νταπ-νταπ :-)
Εμείς πάντως τελευταία ακούμε έναν υστερικό κόκορα που αποφάσισε να φωνάζει κικιρίκου από τις 1 έως τις 6 το πρωί! Αλλά τον συνηθίσαμε αντί να τον στραγγαλίσουμε.
Έτσι είναι οι κόκορες.Τη μια θες να τους στραγγαλίσεις και την άλλη τους συμπαθεις:)
Όσο για τα νταπ νταπ είναι από αυτά που όταν τα ζεις σε ενοχλούν ( αφού δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις) και μετά τα νοσταλγεις γιατί τα συνδέεις με τις αναμνήσεις των διακοπών σου.
Δημοσίευση σχολίου