γλυκός Νοέμβρης

Είναι τόσο γλυκιά η μέρα, πάλι, σήμερα. Σαν τέλη Σεπτέμβρη κι ας είναι περίπου ενάμισης μήνας μετά. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μαγαζιά μοιάζουν εντελώς ξένα με το κλίμα με τον τόπο...
Δε μου αρέσει ο χειμώνας. Το έχω ξαναγράψει.
Αυτή η εποχή η μεσοβέζικη, μαζί με το καλοκαίρι, μακάρι να κρατούσε για πάντα.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Μου άρεσε ο χειμώνας παλιά. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου μοιάζει μάλλον αταίριαστος. Όμως αλλάζουμε. Αποκτούμε ευαισθησίες, φόβους, αγωνίες που δεν γνωρίζαμε νέοι.
Και είναι μια σκληρή ομολογία αυτή, της αντιστοίχισης των εποχών με τη ζωή σου.

Μπαινοβγαίνω στο νότιο μπαλκόνι μου, απολαμβάνω ένα -μάλλον- νοτιοδυτικό αεράκι και παρακολουθώ τους ελάχιστους περαστικούς στον πεζόδρομο. Μια γριά σέρνει σκυφτή το τροχήλατο πι της, είναι το δεύτερο άτομο μέσα στην εβδομάδα που βλέπω με αυτό το χρήσιμο εργαλείο, αν δεν θέλεις να περάσεις τα χρόνια μετά τα εβδομήντα σου φυλακισμένος στο σπίτι. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι έχει βγάλει βόλτα την εγγονούλα του. Και τρεις γάτες τρέχουν πίσω από μια κοπέλα που τους έβγαλε φαγητό.

Χτες στο τρένο μπήκαν πάλι οι αγαπημένοι μου μουσικοί. Ένα ζευγάρι ξένων, που όταν τους βλέπω στο βαγόνι εύχομαι να παίζουν συνέχεια, να μην κατέβουν στην επόμενη στάση, μόνο να συνεχίζουν ασταμάτητα.  Στεναχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω, με τη σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Ο τρόπος που παίζουν δείχνει πως έχουν ξοδέψει χρόνια και χρόνια σπουδών και εξάσκησης. Για να καταντήσουν πλανόδιοι μουζικάντηδες, εξαρτώμενοι της δικής μας φιλανθρωπίας.