όλες αυτές τις νύχτες κοιμάμαι με τα τραγούδια του. κάθε νύχτα.
πονώ και θρηνώ ανεξέλεγκτα σχεδόν ψυχαναγκαστικά.
και τις μέρες στους δρόμους, στις αποβάθρες, εκεί που ο κόσμος μαζεύεται αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν όλα να μοιάζουν τόσο φυσιολογικά, πώς γίνεται η γη να έχει το ίδιο βάρος χωρίς τη φωνή του.
ίσως γιατί μέσα μου πιστεύω ακόμη πως όταν φεύγουν οι χαρισματικοί, οι που λάτρεψαν και τίμησαν τη ζωή, χάνει την ισορροπία του ο κόσμος.
και γι'αυτό τις μέρες αυτές μου λείπεις ακόμη πιο πολύ και χρειάζομαι ακόμη πιο πολύ την αγκαλιά σου
για να κλάψω για την περατότητά μας
για τη φτώχεια μας