σ'ένα ενωτικό

είναι ηλικιωμένος, είναι με τη γυναίκα του μέσα σε ασανσέρ του ΑΒ, και περιμένει υπομονετικά να κλείσουν οι πόρτες, ενώ διαρκώς μπαίνουν μέσα σε αυτό γυναίκες πελάτισσες
κι άλλη μία... κι άλλη μία... και μετά άλλη μία:
- κάτι ξέρει το ασανσέρ. όσο μπαίνουν θηλυκά, οι πόρτες δεν κλείνουν
...
σαν εκείνα τα γερόντια στην Πλάκα, 70+ όλα τους, που κάθονταν στο καφενείο και αναπολούσαν:
-ναι, αλλά ήταν ωραία γυναίκα
(απορημένη χαμογελώ με τις αναμνήσεις και τα πάθη της τρίτης ηλικίας, όταν ο Χ απλά επιβεβαιώνει "τι νομίζεις; πάντα αυτό ήταν το νόημα")
...
βγαίνω έξω, υπέροχος ήλιος με αυτό το αεράκι
και κάπως έτσι πέρασε και το φετινό καλοκαίρι. σβήνουμε τον Αύγουστο και κάθε ίχνος ανεμελιάς
...
και σκέφτομαι μια φράση χτες σ'ένα βιβλίο. κάποιος παρατηρώντας τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου των ανθρώπων στα νεκροταφεία, παρατηρεί αυτό το    -     την παύλα, το ενωτικό ανάμεσα στους αριθμούς
είναι αυτή η παύλα που περιέχει όλη τη ζωή... από εκεί μέχρι εκεί
το γέλιο και τα δάκρυα, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις
τα αγγίγματα, τις σκέψεις, τα βλέμματα, τις εντυπώσεις, τις ματαιώσεις, τα διλήμματα
τις στιγμές
και όλες, όλες τις ανάσες
...
και μετά θυμάμαι πως η Χ τώρα που τα έχει όλα δεν είναι ευτυχισμένη
και η Μ δείχνει ακόμη μια παιδιάστικη αφέλεια σε θέματα προφανή και απλά
και η μητέρα αρχίζει και ξεχνάει
...

και όλες όλες τις εικόνες

εικόνες του καλοκαιριού '18

Σκεφτόμουν τα λόγια του Ελύτη για τη Σέριφο όταν είδα δίπλα μου να κατεβάζουν τη σημαία στο πλοίο. Ήταν μεσημέρι της 24ης Ιουλίου.
Λίγες μέρες μετά πετώντας για Θεσ/νίκη κάτι δε μου άρεσε στα χρώματα που έβλεπα. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω πώς είχε στρίψει το αεροπλάνο.
Μια μαύρη γλώσσα.