είναι ηλικιωμένος, είναι με τη γυναίκα του μέσα σε ασανσέρ του ΑΒ, και περιμένει υπομονετικά να κλείσουν οι πόρτες, ενώ διαρκώς μπαίνουν μέσα σε αυτό γυναίκες πελάτισσες
κι άλλη μία... κι άλλη μία... και μετά άλλη μία:
- κάτι ξέρει το ασανσέρ. όσο μπαίνουν θηλυκά, οι πόρτες δεν κλείνουν
...
σαν εκείνα τα γερόντια στην Πλάκα, 70+ όλα τους, που κάθονταν στο καφενείο και αναπολούσαν:
-ναι, αλλά ήταν ωραία γυναίκα
(απορημένη χαμογελώ με τις αναμνήσεις και τα πάθη της τρίτης ηλικίας, όταν ο Χ απλά επιβεβαιώνει "τι νομίζεις; πάντα αυτό ήταν το νόημα")
...
βγαίνω έξω, υπέροχος ήλιος με αυτό το αεράκι
και κάπως έτσι πέρασε και το φετινό καλοκαίρι. σβήνουμε τον Αύγουστο και κάθε ίχνος ανεμελιάς
...
και σκέφτομαι μια φράση χτες σ'ένα βιβλίο. κάποιος παρατηρώντας τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου των ανθρώπων στα νεκροταφεία, παρατηρεί αυτό το - την παύλα, το ενωτικό ανάμεσα στους αριθμούς
είναι αυτή η παύλα που περιέχει όλη τη ζωή... από εκεί μέχρι εκεί
το γέλιο και τα δάκρυα, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις
τα αγγίγματα, τις σκέψεις, τα βλέμματα, τις εντυπώσεις, τις ματαιώσεις, τα διλήμματα
τις στιγμές
και όλες, όλες τις ανάσες
...
και μετά θυμάμαι πως η Χ τώρα που τα έχει όλα δεν είναι ευτυχισμένη
και η Μ δείχνει ακόμη μια παιδιάστικη αφέλεια σε θέματα προφανή και απλά
και η μητέρα αρχίζει και ξεχνάει
...
και όλες όλες τις εικόνες
κι άλλη μία... κι άλλη μία... και μετά άλλη μία:
- κάτι ξέρει το ασανσέρ. όσο μπαίνουν θηλυκά, οι πόρτες δεν κλείνουν
...
σαν εκείνα τα γερόντια στην Πλάκα, 70+ όλα τους, που κάθονταν στο καφενείο και αναπολούσαν:
-ναι, αλλά ήταν ωραία γυναίκα
(απορημένη χαμογελώ με τις αναμνήσεις και τα πάθη της τρίτης ηλικίας, όταν ο Χ απλά επιβεβαιώνει "τι νομίζεις; πάντα αυτό ήταν το νόημα")
...
βγαίνω έξω, υπέροχος ήλιος με αυτό το αεράκι
και κάπως έτσι πέρασε και το φετινό καλοκαίρι. σβήνουμε τον Αύγουστο και κάθε ίχνος ανεμελιάς
...
και σκέφτομαι μια φράση χτες σ'ένα βιβλίο. κάποιος παρατηρώντας τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου των ανθρώπων στα νεκροταφεία, παρατηρεί αυτό το - την παύλα, το ενωτικό ανάμεσα στους αριθμούς
είναι αυτή η παύλα που περιέχει όλη τη ζωή... από εκεί μέχρι εκεί
το γέλιο και τα δάκρυα, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις
τα αγγίγματα, τις σκέψεις, τα βλέμματα, τις εντυπώσεις, τις ματαιώσεις, τα διλήμματα
τις στιγμές
και όλες, όλες τις ανάσες
...
και μετά θυμάμαι πως η Χ τώρα που τα έχει όλα δεν είναι ευτυχισμένη
και η Μ δείχνει ακόμη μια παιδιάστικη αφέλεια σε θέματα προφανή και απλά
και η μητέρα αρχίζει και ξεχνάει
...
και όλες όλες τις εικόνες
4 σχόλια:
Η παύλα ως στιγμή που περικλείει αιωνιότητα. Πράγματι. Και όσο περισσότερη αιωνιότητα ζει κανείς, τόσο πιο στιγμιαία φαίνεται… Όχι λόγω μεγέθους όσο λόγω κατανόησης. Καλό μήνα Scarlett :-)
Γεια σου Δημήτρη
ενδιαφέρουσα η ερμηνεία σου :)
Προσωπικά με προβλημάτισε το γεγονός πως όλα αυτά τα "πολλά" που είναι η ζωή μας, για τον επισκέπτη ενός νεκροταφείου συνοψίζονται σε ένα τόσο ασήμαντο σημάδι.
Το σημάδι είναι ένα σύμβολο. Και ο σταυρός είναι ένα σύμβολο, όπως και το οριζόντιο οχτάρι. Το τι βλέπει ο καθένας μέσα σε ένα απλό σύμβολο, ή τι σκέψεις προκαλεί ένα σύμβολο, εξαρτάται από την υποσυνείδητη δομή του κάθε νου. Άρα, να υποθέσω ότι κατ’ επέκταση σε προβληματίζει το πόσο λίγοι άνθρωποι στέκονται να επιτρέψουν σε σύμβολα να γεμίσουν το νου τους με σκέψεις; Εγώ φερ’ ειπείν, όταν βλέπω την παύλα ανάμεσα σε ημερομηνίες σε ένα τάφο, πρώτα κάνω την αφαίρεση να δω πόσα χρόνια έζησε ο άνθρωπος, και μετά σκέφτομαι τι γινόταν στα χρόνια αυτά και τι ζωή πιθανόν να έζησε…
Η συμπύκνωση ήταν αυτό που απασχόλησε πρόσκαιρα τη σκέψη μου Δημήτρη. Η συμπύκνωση μιας ζωής σε κάτι τόσο μικρό και σχεδόν αθέατο όπως ένα σύμβολο σε ένα μνήμα.
Δημοσίευση σχολίου