θάνατοι

Η πρώτη φορά που πληροφορήθηκα  έναν τελείως απρόσμενο θάνατο θα 'ταν γύρω στα 13-14 μου. Ήταν μια μέρα που ενώ έμοιαζε με όλες τις άλλες είχε ωστόσο ένα παράξενο βάρος. Στο σχολείο οι καθηγητές μου ήταν όλοι σιωπηλοί και κατηφείς. Και η τάξη μου είχε έναν μαθητή λιγότερο.
Σύντομα θα μάθαινα πως η απουσία του θα ήταν μόνιμη.
 Ήταν ένα λίγο ατίθασο αγόρι, αδύνατο με ξανθά μαλλιά. Και φορούσε διαρκώς το ίδιο τζην - σωλήνα παντελόνι.
Τα μαθήματα τα βαριότανε, αλλά οι καθηγητές τον συμπαθούσαν, όπως συμπαθούν όλα τα λίγο επαναστατημένα παιδιά αναγνωρίζοντας τα δικαιολογητικά της εφηβείας. Την προηγούμενη μέρα είχε πάει για κυνήγι με τον ξάδερφό του. Η καραμπίνα του ξαδέρφου εκπυρσοκρότησε την ώρα που ο Π ήταν μπροστά του. Πέθανε ακαριαία.
 Ήταν ο πρώτος θάνατος, ο τόσο κοντά και τόσο αλλόκοτα απρόσμενος.

Αργότερα είχα φύγει πια από την μικρή μας πόλη, ένας άλλος τέως συμμαθητής μου θα 'ταν 28; ....θα'ταν 29; δε θυμάμαι ...πάντως τα 30 δεν τα πάτησε...έπαθε λέει έμφραγμα κι έμεινε στον τόπο.
Γυμναστής ήταν...ένα δυνατό και ψηλό αγόρι ....πώς στο διάολο παθαίνεις έμφραγμα στα 28 ;

Μετά περάσανε κι άλλα χρόνια και τώρα πια οι θάνατοι πυκνώσανε πολύ. Πέρσι ήταν η Μ και λίγο νωρίτερα η Ε. Την Ε θα τη θυμάμαι πάντα από εκείνη την πρώτη μέρα που την πήραμε μαζί μας για να πάμε στη θάλασσα και την άλλη φορά, πολλά χρόνια αργότερα, αλλά πριν την βρει η αρρώστια, που χόρευε τον Τσάμικο του Χατζιδακι και του Μητσιά στο μαγαζί της.