Από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω από εκείνον, είναι που ακουμπούσα τα πόδια μου πάνω του - ασυνείδητα ενώ κοιμόμουν στην τριγωνική καμπίνα του πλοίου. Δεν ήξερα ότι του άρεσε να κουλουριάζεται εκεί στο πιο στενό σημείο της καμπίνας, αλλά εκείνος ποτέ δε διαμαρτυρόταν.
Αργότερα όταν πήγα στο Λ του πήρα ένα όμορφο κρεβατάκι, που πολύ το αγάπησε τα πρώτα χρόνια. Εμένα όχι, δε με αγαπούσε ιδιαίτερα. Θα έλεγα πως ίσως να με συμπαθούσε. Αλλά δε με πείραζε. Είχε τον δικό του Θεό, τον δικό του αφέντη - εκείνον που τον έσωσε - και σ'αυτή τη σχέση δε διεκδικούσα μερίδιο.
Σίγουρα με αναγνώριζε σαν μέλος της ομάδας και ήξερε πως τόσο εκείνος όσο κι εγώ αγαπούσαμε το ίδιο πρόσωπο. Είχε αυτήν την ευφυία που έχουν τα άδολα πλάσματα.
Με εμπιστευόταν. Κι όταν τσακωνόμασταν με τον Χ , ίσως επειδή ένιωθε τη στεναχώρια μου, ένιωθα να παίρνει το μέρος μου. Παράξενο....γιατί ο Θεός του ήταν - είπαμε - ο Χ.
Ο Χ μου το ερμήνεψε πως έπαιρνε το μέρος του πιο αδύναμου.
Κι όταν κάναμε έρωτα με τον Χ, ήταν τόσο χαρούμενος! Σαν να ακτινοβολούσε τη δική μας χαρά.
Ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα ήταν σαν ένα μικρό παιδί που αγαπούσε τα ίδια ταπεινά-πολύτιμα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας. Τις όμορφες βόλτες στη φύση, το παιχνίδι μαζί μας ή με άλλα σκυλάκια, το κολύμπι το καλοκαίρι, τα χάδια...
Κι είχε την πιο αστείρευτη υπομονή...την πιο αστείρευτη
Σήμερα μας άφησε. Όπως μου έγραψε στο μήνυμά του ο Χ : Από σήμερα ο Σ θα τρέχει στον Ουρανό.
Εύχομαι τόσο πολύ να υπάρχει ο Ουρανός.
(ξημερώματα της 2 Σεπτεμβρίου 2019)
Αργότερα όταν πήγα στο Λ του πήρα ένα όμορφο κρεβατάκι, που πολύ το αγάπησε τα πρώτα χρόνια. Εμένα όχι, δε με αγαπούσε ιδιαίτερα. Θα έλεγα πως ίσως να με συμπαθούσε. Αλλά δε με πείραζε. Είχε τον δικό του Θεό, τον δικό του αφέντη - εκείνον που τον έσωσε - και σ'αυτή τη σχέση δε διεκδικούσα μερίδιο.
Σίγουρα με αναγνώριζε σαν μέλος της ομάδας και ήξερε πως τόσο εκείνος όσο κι εγώ αγαπούσαμε το ίδιο πρόσωπο. Είχε αυτήν την ευφυία που έχουν τα άδολα πλάσματα.
Με εμπιστευόταν. Κι όταν τσακωνόμασταν με τον Χ , ίσως επειδή ένιωθε τη στεναχώρια μου, ένιωθα να παίρνει το μέρος μου. Παράξενο....γιατί ο Θεός του ήταν - είπαμε - ο Χ.
Ο Χ μου το ερμήνεψε πως έπαιρνε το μέρος του πιο αδύναμου.
Κι όταν κάναμε έρωτα με τον Χ, ήταν τόσο χαρούμενος! Σαν να ακτινοβολούσε τη δική μας χαρά.
Ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα ήταν σαν ένα μικρό παιδί που αγαπούσε τα ίδια ταπεινά-πολύτιμα πράγματα που κάνουν τη ζωή μας. Τις όμορφες βόλτες στη φύση, το παιχνίδι μαζί μας ή με άλλα σκυλάκια, το κολύμπι το καλοκαίρι, τα χάδια...
Κι είχε την πιο αστείρευτη υπομονή...την πιο αστείρευτη
Σήμερα μας άφησε. Όπως μου έγραψε στο μήνυμά του ο Χ : Από σήμερα ο Σ θα τρέχει στον Ουρανό.
Εύχομαι τόσο πολύ να υπάρχει ο Ουρανός.
(ξημερώματα της 2 Σεπτεμβρίου 2019)
