ή.....η ζωή στην Ελλάδα
Θυμάμαι τη χαρά μου 2-3 χρόνια νωρίτερα όταν έβλεπα να τοποθετούν τους πίνακες της τηλεματικής, πιστεύοντας τότε πως θα έλυναν σε έναν μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μου, να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν ήξερα αν και πότε θα περνούσε.
3 χρόνια περίπου μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει , μιας και η τηλεματική δουλεύει, ΑΦΟΥ ένα λεωφορείο έχει ξεκινήσει το δρομολόγιό του. - κι αυτό όχι πάντα σωστά... συχνά όταν έχει κίνηση τα 10 λεπτά αναμονής γίνονται 20 και 30 .
Όταν όμως αυτό ΔΕΝ έχει ξεκινήσει, δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Και ο ημερήσιος προγραμματισμός που βγαίνει στο διαδίκτυο ισχύει και δεν ισχύει. Ανάλογα τα κέφια του οδηγού, την κατάσταση του οχήματος κι ένας Θεός ξέρει πόσων άλλων παραγόντων.
Μ'άλλα λόγια το "περνάει όποτε θέλει" ενός παλιού μου κειμένου, συνεχίζει να περνά όποτε θέλει και το μόνο που αλλάζει, για κάτι απελπισμένους σαν κι εμένα είναι ότι δεν περιμένεις πια καμία βελτίωση, καμία καλυτέρευση σ'αυτόν τον τομέα της ζωής σου, όπως και σε όλους τους άλλους.
Πρέπει στην Ελλάδα να είσαι ή πολύ νέος ή πολύ αφελής για να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Ή - η εναλλακτική - να έχεις γαλουχηθεί από μικρός με την πραγματική Ελλάδα και να ξέρεις πώς θα εκμεταλλευτείς το σύστημα ή πώς θα το κάνεις να δουλέψει για σένα.
Άραγε να υπάρχει άλλη χώρα που να μισεί τόσο πολύ τους τίμιους πολίτες της ;
Φυσικά γράφοντας την παραπάνω φράση κατάλαβα την ίδια στιγμή και την λανθασμένη αντίληψή μου.
Δεν είναι που η Ελλάδα δε συμπαθεί την τιμιότητα. Είναι που κρίνοντας από τον εαυτό της. από το κύριο σώμα των πολιτών της και των κυβερνώντων της, δεν την αναγνωρίζει.
Σε άλλες χώρες είσαι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Στην Ελλάδα είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Θυμάμαι τη χαρά μου 2-3 χρόνια νωρίτερα όταν έβλεπα να τοποθετούν τους πίνακες της τηλεματικής, πιστεύοντας τότε πως θα έλυναν σε έναν μεγάλο βαθμό την ταλαιπωρία μου, να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν ήξερα αν και πότε θα περνούσε.
3 χρόνια περίπου μετά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει , μιας και η τηλεματική δουλεύει, ΑΦΟΥ ένα λεωφορείο έχει ξεκινήσει το δρομολόγιό του. - κι αυτό όχι πάντα σωστά... συχνά όταν έχει κίνηση τα 10 λεπτά αναμονής γίνονται 20 και 30 .
Όταν όμως αυτό ΔΕΝ έχει ξεκινήσει, δεν σου δίνει καμία πληροφορία. Και ο ημερήσιος προγραμματισμός που βγαίνει στο διαδίκτυο ισχύει και δεν ισχύει. Ανάλογα τα κέφια του οδηγού, την κατάσταση του οχήματος κι ένας Θεός ξέρει πόσων άλλων παραγόντων.
Μ'άλλα λόγια το "περνάει όποτε θέλει" ενός παλιού μου κειμένου, συνεχίζει να περνά όποτε θέλει και το μόνο που αλλάζει, για κάτι απελπισμένους σαν κι εμένα είναι ότι δεν περιμένεις πια καμία βελτίωση, καμία καλυτέρευση σ'αυτόν τον τομέα της ζωής σου, όπως και σε όλους τους άλλους.
Πρέπει στην Ελλάδα να είσαι ή πολύ νέος ή πολύ αφελής για να ελπίζεις για κάτι καλύτερο.
Ή - η εναλλακτική - να έχεις γαλουχηθεί από μικρός με την πραγματική Ελλάδα και να ξέρεις πώς θα εκμεταλλευτείς το σύστημα ή πώς θα το κάνεις να δουλέψει για σένα.
Άραγε να υπάρχει άλλη χώρα που να μισεί τόσο πολύ τους τίμιους πολίτες της ;
Φυσικά γράφοντας την παραπάνω φράση κατάλαβα την ίδια στιγμή και την λανθασμένη αντίληψή μου.
Δεν είναι που η Ελλάδα δε συμπαθεί την τιμιότητα. Είναι που κρίνοντας από τον εαυτό της. από το κύριο σώμα των πολιτών της και των κυβερνώντων της, δεν την αναγνωρίζει.
Σε άλλες χώρες είσαι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Στην Ελλάδα είσαι ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
2 σχόλια:
Στην Ελλάδα επίσης(αν και δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω τη σύγκριση με άλλες χώρες), δεν υπάρχουν οι ευκολίες για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων των άνω των 55 ετών.
Αν προσέξεις είναι όλα φτιαγμένα για αυτούς που είναι νέοι και για αυτούς που διατηρούνται νέοι. Έχεις προσέξει πόσο ψηλά είναι τα σκαλοπάτια των λεωφορείων και πόσο κάποιοι άνθρωποι όπως πχ η μαμά μου δυσκολεύονται να ανεβοκατεβαίνουν; Ή ακόμη κι εγώ που έχω τα θέματα μου και δεν μπορώ να ''πηδάω''για να κατέβω;
Άσε που εδώ, ο οασθ ασθενεί βαρέως, αραιή κυκλοφορία, παλιά λεωφορεία, ο κόσμος ταλαιπωρείται πολύ. Προτιμώ όποτε μπορώ να κατέβω περπατώντας στο κέντρο.
Για το δε metro, το δούλεμα πάει σύννεφο!
Σε πολλές περιπτώσεις όμως, στους δρόμους, στην παραλία, νιώθω πως κάποια πράγματα κατασκευάζονται μόνο για νέους. Αυτό με πληγώνει πολύ. Για αυτό βλέπουμε την τρίτη ηλικία να μαζεύεται σιγά σιγά. Δεν μπορούν αλλά δεν τους δίνεται και η ευκαιρία.
καλησπέρα scarlet
Μεγαλώνοντας, Στέλλα, καταλήγουμε όλοι στις ίδιες αλήθειες. Μου θύμισες ένα παλιό μου ποστ που έγραψα για τα πεζοδρόμια. Πεζοδρόμια που δεν είναι ούτε για νέα μαμά με καροτσάκι, ούτε για ηλικιωμένο και φυσικά σε καμιά περίπτωση για ανάπηρο με αμαξίδιο. Δεν ξέρω αν και πόσο έχεις ταξιδέψει σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αυστρία , η Ολλανδία δλδ χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Αλλά αυτό που θα σου κάνει αμέσως εντύπωση εκεί, είναι το πόσα αναπηρικά αμαξίδια κυκλοφορούν στους δρόμους. Έχουν αυτές οι χώρες πιο πολλούς ανάπηρους ; Όχι, φυσικά. Απλά έχουν τις υποδομές για να βγουν οι άνθρωποι από το σπίτι τους.
Στην Ελλάδα άμα δεν είσαι νέος και υγιής είσαι καταδικασμένος τόσο σε ισόβια φυλάκιση όσο και σε εξάρτηση από άλλους ανθρώπους που θα πρέπει να σου κάνουν όλες τις εξωτερικές δουλειές.
Κατά τ'άλλα είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού γιατί κάποιοι που μείνανε πριν από 2500 χρόνια εδώ χτίσανε 5 κολόνες.
Καλησπέρα και καλές γιορτές :)
Δημοσίευση σχολίου