Σήμερα πέθανε η κ Ν, μια γειτόνισσα από τα παλιά. Δεν ήταν νέα, ούτε κι έμοιαζε η ζωή της με αυτό που αποκαλούμε "ζωή" καθώς ήταν εδώ και πολύ καιρό καθηλωμένη σ'ένα κρεβάτι. Όμως τελευταία ακούω μόνο θανάτους.
Και δεν ξέρω αν οι θάνατοι πλήθυναν ή αν παλιότερα δε με αφορούσαν. Το δεύτερο μάλλον. Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν, αλλά μεγαλώνοντας πληθαίνουν οι "δικοί" μας νεκροί. Κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται πιο ξένος.
Χτες, σε κάποια στιγμή που προγραμμάτιζα τις σημερινές μου δουλειές, σκέφτηκα πως αυτοί που "φεύγουν" κάπως ξαφνικά, αφήνουν πολλά πράγματα στη μέση. Κι αυτή η σκέψη ήταν κάπως στενάχωρη. Είχε κάτι το ανεκπλήρωτο.
3 σχόλια:
Έχουμε μάθει πως όσο και να μας αρέσει μια ταινία, όταν τελειώνει και ανάβουν τα φώτα βγαίνουμε από το σινεμά όσο και να μας άρεσε και να την θέλαμε να διαρκέσει λίγο περισσότερο. Αλλά η ταινία της ύπαρξης προβάλλεται σε ένα σινεμά όπου το έργο παίζεται ήδη όταν μπαίνουμε και συνεχίζει να παίζεται αφού βγούμε… Αυτό το κομμάτι που είδαμε ήταν το «δικό μας» έργο, και η πληρότητά του είναι στην δική μας αντίληψη… αν το έφτιαξε ο Μπέργκμαν, ή ο Τρυφώ :-) Ο Φελίνι ή ο Σπήλμπεργκ.
Πόσο δίκιο έχεις, Δημήτρη! :-)
Να το ξέραμε όλοι αυτό ! Ότι είμαστε οι πρωταγωνιστές ! Και ότι καλό θα ήταν σ'αυτή τη διάρκεια της προσωπικής μας παράστασης να παίζαμε τον ρόλο που θέλουμε!
Το μόνο κακό είναι ότι συνήθως δεν διαλέγουμε τον σκηνοθέτη :-)
Και πολλοί από εμάς (οι πιο πολλοί θα έλεγα) νομίζουν πως άλλοι κάνουν τη διανομή των ρόλων.
Εμένα πήγε να με σκηνοθετήσει ο Αγγελόπουλος αλλά τον απέλυσα και προσέλαβα τον Alan Parker. Μετά όμως το Χόλυγουντ αγόρασε τα δικαιώματα πραγωγής... Κι' έτσι, τώρα ζούμε λίγα χιλιόμετρα από την γενέτειρα του Φελίνι, περιμένοντας τον Σπήλμπεργκ που συνέχεια πάει με τον Χανκς στην Πάρο και με έχει στήσει... :-)
Δημοσίευση σχολίου