Κι επειδή η καραντίνα έκλεισε τα μπουζούκια, οι Ελληναράδες γείτονες μετέτρεψαν το σπίτι τους σε κέντρο διασκέδασης. Εφοδιάστηκαν με καραόκε, κάλεσαν φίλους και μερακλώνουν.
Χτες τα μεσάνυχτα μια σαλεμένη, ίσως και από την κλεισούρα γριά, βγήκε στο μπαλκόνι και φώναζε για τουλάχιστον 3 ώρες. Μπερδεμένα λόγια, άκρη δεν έβγαζες. Κάποια στιγμή ήρθε η αστυνομία, δεν κατάφερε τίποτα.
Ζούμε μια παράνοια. Και δεν είναι -μόνο- ο κορωναϊός.
Σήμερα πέθανε η κ Ν, μια γειτόνισσα από τα παλιά. Δεν ήταν νέα, ούτε κι έμοιαζε η ζωή της με αυτό που αποκαλούμε "ζωή" καθώς ήταν εδώ και πολύ καιρό καθηλωμένη σ'ένα κρεβάτι. Όμως τελευταία ακούω μόνο θανάτους.
Και δεν ξέρω αν οι θάνατοι πλήθυναν ή αν παλιότερα δε με αφορούσαν. Το δεύτερο μάλλον. Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν, αλλά μεγαλώνοντας πληθαίνουν οι "δικοί" μας νεκροί. Κι ο κόσμος γύρω μας γίνεται πιο ξένος.
Χτες, σε κάποια στιγμή που προγραμμάτιζα τις σημερινές μου δουλειές, σκέφτηκα πως αυτοί που "φεύγουν" κάπως ξαφνικά, αφήνουν πολλά πράγματα στη μέση. Κι αυτή η σκέψη ήταν κάπως στενάχωρη. Είχε κάτι το ανεκπλήρωτο.
4 χρόνια από εκείνον τον θάνατο σήμερα που μάθαμε για έναν άλλον
Aπό τα αγαπημένα μου. Κι ο Withers φέτος έφυγε, αφού πρώτα μας άφησε την εικόνα των εποχών που αλλάζουν με αυτό το τραγούδι στο Notting Hill
Όταν πρωτόρθε ο ιός στην Ελλάδα, δακρύζανε οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, δείχνανε απέραντη στοργή για τους ηλικιωμένους, μετρούσανε έναν έναν τους προσβληθέντες κι ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Κάθε νεκρός μέτραγε και βάραινε με θλίψη τα δελτία τους. Ήταν ένας άνθρωπος που πριν τον ιό υπήρξε, είχε ζωή, οικογένεια και γιατί όχι ; μέλλον.
Σήμερα που οι νεκροί κοντεύουν τους 360 και η κατάσταση κοντεύει να ξεφύγει εντελώς, οι θανόντες είναι απλά νούμερα. Οι νεκροί των γηροκομείων προσπεράστηκαν και ξεχάστηκαν χωρίς πολλά πολλά και η συμπάθεια προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας έπαψε να είναι τρέντυ (γιατί αλλιώς δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω).
Σήμερα το μόνο που δεν πρέπει να πεθάνει είναι η οικονομία.
Κι εδώ καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στον "άνθρωπο" και τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο. Οι τελευταίοι έχουν πάψει από καιρό να είναι το πρώτο. Υπηρετούν κάτι που για τους ίδιους είναι σημαντικό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα τίποτα, όπως και οι ίδιοι.
Ευτυχώς υπάρχει κι αυτό το μπλογκ, το μόνο μέρος που δε λογοκρίνεται από την ελληνική κυβέρνηση, (διοτί απλά δεν το διαβάζει κανείς, εκτός ίσως από 2-3 φλικούς συνιστολόγους).
Κι έτσι με έναν κοραναϊό να απειλεί τις ζωές μας, μια κυβέρνηση να μας δουλεύει ψιλό γαζί προστατεύοντας παράλληλα όλα τα συμφέροντα που τη συντηρούν και φιμώνοντας κάθε ελεύθερη φωνή, υποδεχόμαστε άλλο ένα φθινόπωρο σε μια "ελεύθερη" δικτατορία. "Ελεύθερη" γιατί μπορείς ανά πάσα στιγμή να την εγκαταλείψεις, αλλά εκεί περιορίζονται και όλα σου τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να κοντραριστείς μαζι της δεν έχει νόημα, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι "χαμένος" και να διεκδικήσεις οποιοδήποτε για σένα "λογικό δικαίωμα" είναι εντελώς ανώφελο. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα.
Το ότι θα υπήρχε χειρότερη κυβέρνηση από την προηγούμενη ήταν κάτι που δεν το απέκλεια, μιας και πάντα υπάρχει το "πιο κάτω", αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο "πιο κάτω".
(το επίρρημα του τίτλου απάντα στο παραπάνω)
Αναπολώ τις εποχές που τα νέα τα μάθαινες από τις εφημερίδες ή από τις ειδήσεις που κρατούσαν ένα τέταρτο και δεν περιελάμβαναν συνεντεύξεις από ειδήμονες ή αδαείς ανθρώπους του δρόμου για να γεμίσουν "δελτία" και να στρέψουν το ενδιαφέρον μας εκεί που άλλοι αποφασίζουν ερήμην μας.
Φυσικά πολλά πράγματα δεν τα μάθαινες ποτέ, αλλά αν σκεφτώ με τι είδους πληροφορίες βομβαρδίζομαι σήμερα, ίσως να ήταν και καλύτερα.
Αναπολώ τις εποχές που δεν ήμασταν ένα παγκόσμιο χωριό, όπου με λίγα κλικ βλέπεις τη ζωή του καθενός να ξεμπροστιάζεται σε μια οθόνη.
Τις εποχές που δεν ήταν όλοι "φίλοι" με όλους και που η ομορφιά είχε πολλά σχήματα και χρώματα.
Αναπολώ την εποχή της αυθεντικότητας, ακόμη και της εκλεκτικής λιτότητας.
Δε χρειάζεται να έχεις τα πάντα. Αρκεί να έχεις τα σημαντικά. Σήμερα έχει αντιστραφεί αυτό και είναι πιο εύκολο να έχεις τα πάντα, αλλά να νιώθεις "ακάλυπτος".
