Όταν πρωτόρθε ο ιός στην Ελλάδα, δακρύζανε οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, δείχνανε απέραντη στοργή για τους ηλικιωμένους, μετρούσανε έναν έναν τους προσβληθέντες κι ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Κάθε νεκρός μέτραγε και βάραινε με θλίψη τα δελτία τους. Ήταν ένας άνθρωπος που πριν τον ιό υπήρξε, είχε ζωή, οικογένεια και γιατί όχι ; μέλλον.
Σήμερα που οι νεκροί κοντεύουν τους 360 και η κατάσταση κοντεύει να ξεφύγει εντελώς, οι θανόντες είναι απλά νούμερα. Οι νεκροί των γηροκομείων προσπεράστηκαν και ξεχάστηκαν χωρίς πολλά πολλά και η συμπάθεια προς τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας έπαψε να είναι τρέντυ (γιατί αλλιώς δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω).
Σήμερα το μόνο που δεν πρέπει να πεθάνει είναι η οικονομία.
Κι εδώ καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στον "άνθρωπο" και τον πολιτικό ή τον δημοσιογράφο. Οι τελευταίοι έχουν πάψει από καιρό να είναι το πρώτο. Υπηρετούν κάτι που για τους ίδιους είναι σημαντικό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα τίποτα, όπως και οι ίδιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου