αλλαγές

"Κι αφού οι πόλεις που επισκέφτηκα δεν φαίνεται να είναι πια εκεί, δεν είμαι πια καθόλου σίγουρη ότι κι εγώ πέρασα από αυτές. Ίσως αυτό που λένε πως το παρελθόν δεν είναι παρά ένα όνειρο να είναι η αλήθεια, κι εξάλλου μόνο φήμες είναι πια η αλλοτινή βεβαιότητα ότι υπήρξα κάποτε ως ταξιδιώτισσα στους σκονισμένους δρόμους της Σαγκάης και του Πεκίνου. Αφού τίποτε εκεί δεν μου θυμίζει τους τόπους που επισκέφτηκα και τίποτε σε μένα δεν θυμίζει εκείνο το νεαρό κορίτσι."

Γράφει η Κάτια Δημοπούλου στο editorial του τέσσερα, καθώς προσπαθεί να αναγνωρίσει στην Κίνα του σήμερα αυτήν που επισκέφτηκε πριν από 23 χρόνια...και τίποτα οικείο, τίποτα που θα μπορούσε να ξυπνήσει μνήμες δε βρίσκει. Είναι τόσο ταχεία η ανάπτυξη αυτών των χωρών τις τελευταίες δεκαετίες που για τον χτεσινό ταξιδιώτη μοιάζουν με "άγνωστη γη".

Όμως το ενδιαφέρον στην παραπάνω πρόταση δεν βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις αλλαγές που συμβαίνουν έξω από μας, αλλά σε εκείνες που γίνονται μέσα μας και κάνουν τα πάντα να μοιάζουν ξένα...τελείως ξένα. Ακόμη κι ο εαυτός μας.

Έχω κάνει ανάλογες διαδρομές στο παρελθόν μου...και ναι, ειμαι εγώ....αλλά ό,τι ήταν τότε υψίστης σημασίας...άνθρωποι, ζώα, τόποι, καταστάσεις...απλά δεν υπάρχουν. Υπάρχουν κάποιες εικόνες τους...θολές κι αυτές....αλλά μοιάζουν ξένες....μοιάζουν να μη με αφορούν.
Καμία συγκίνηση στην ανάμνησή τους. Κανένα συναίσθημα.
Σαν μια ταινία κινηματογραφική με ξένους πρωταγωνιστές.

Ζούμε πάντα το τώρα μας. Η επίδραση του παρελθόντος υπάρχει μονάχα σε ό,τι γίναμε. Και σταματά εκεί

Δε θα έλεγα πως "τίποτα σε εμένα δε θυμίζει εκείνο το κορίτσι"....υπάρχουν πολλά που μου το θυμίζουν....αλλά δεν είμαι πια εκείνο το κορίτσι. Όπως δεν είναι και τα πρόσωπα που κάποιον ρόλο παίζουν ή έχουν παίξει στη ζωή μου, ίδια μ' εκείνα του παρελθόντος.

Όλα έχουν μεταμορφωθεί, θα μπορούσαμε να πούμε και εξελιχθεί....και μαζί με αυτά και οι σχέσεις μας.