τα καλοκαίρια

τα καλοκαίρια ήταν πάντα Ελλάδα. γεμάτα ήλιο και αποχαυνωτική ζέστη και σκόνη και κάμπιγκ δίπλα στο κύμα και ζουμερά καρπούζια που κάνανε κραακ όταν τα έκοβες και αλλιώτικες μυρωδιές και παγωμένο νερό από τη βρύση και γρατσουνισμένα γόνατα και ανέμους που σηκώνανε τα αέρινα φορέματα και μπερδεύανε τα μαλλιά

τα καλοκαίρια ήταν η λευκή καυτή άμμος και η ανυπομονησία να φτάσουμε στο λιοντάρι, γιατί από εκεί μπορούσαμε πια να δούμε το μπλε νερό, το βλέπαμε με τις φατσούλες κολλημένες πάνω στο τζάμι, σαν μέσα από χαραμάδα και όμως ατελείωτο

ήταν τα κοχύλια που ξέβραζε το κύμα τις νύχτες με φουρτούνα και η μητέρα κρατώντας μου το χέρι να τα μαζέψουμε μέχρι τεεερμα τέρμα στην παραλία

ήταν το μπλουζακι που ζήλευα, εκείνο με την πλάτη έξω, που έδενε πίσω από το λαιμό, τα τελάρα με τα μοσχομυριστά ροδάκινα και οι βάρκες που βγαίνανε κάθε πρωί στην παραλία

τα παλιά λεωφορεία με τα πλαστικά καθίσματα και τα ανοιχτά παράθυρα που άφηναν την σκόνη να μπει μέσα, οι ατελείωτες διαδρομές σε δρόμους που όλο στρίβανε και δε μοιάζανε ποτέ να φτάνουν κάπου

μια μέρα εκείνος μου είπε πως καλοκαίρια ήταν και τα κορίτσια . εκείνα που κυνηγούσε αγόρι στις παραλίες.
και η σκηνή στο μυαλό μου πριν τόσα χρόνια στην Αντίπαρο ...απερίγραπτη!
ζήλεψα...για όσα δεν..
θέλω να του ζητήσω- έστω τώρα- αυτό....να μου χαρίσει το καλοκαίρι που δεν έζησα


................

δεν ξέρω τι με οδήγησε σ'αυτήν την παράξενη αναδρομή σ'εκείνα τα καλοκαίρια...ή μάλλον ξέρω...πάντα υπάρχει μία αφορμή...μια αναφορά στο ραδιόφωνο, μια μελωδία..

κοιτώ το άδειο μου δωμάτιο ,και μόνο μια σκέψη εδώ και μέρες....μια καθημερινή διαπραγμάτευση με τον π. τεσπα.