- είσαι ευτυχισμένος Εντ ; ρώτησε ο Έκτορ.
ο Έντ γέλασε, αλλά όχι εκείνο το γέλιο της ευτυχίας. ήταν ένα γέλιο αμήχανο, αβέβαιο.- η αλήθεια είναι πως δουλεύω τόσο πολύ, 80 ώρες την εβδομάδα, που δε μου μένει ποτέ καιρός να κάνω τέτοιες σκέψεις. γι' αυτό και θέλω να μαζέψω αρκετά χρήματα και να φύγω από τη δουλειά.
o Έκτορ τον κοίταξε σκεφτικός. 80 ώρες ήταν σχεδόν το διπλάσιο απ'όσο δούλευε ο ίδιος. βέβαια όταν έμαθε πως ο φίλος του έπαιρνε τα εφταπλάσια, δεν του φάνηκαν και τόσο πολλές
- έχεις υπολογίσει πόσα είναι αυτά τα χρήματα ;
- 3 εκατ. δολλάρια. αυτό κάνουν όλοι όσοι κάνουν τη δουλειά μου. δουλεύουν του σκοτωμού κάποια χρόνια, μαζεύουν λεφτά και μετά την εγκαταλείπουν για να μπορέσουν επιτέλους να κάνουν κάτι άλλο ή να μην κάνουν τίποτα
- και είναι μετά ευτυχισμένοι ;
σ' αυτήν την ερώτηση ο Εντ έπρεπε να σκεφτεί.
- εεε, όχι ακριβώς. μερικοί από αυτούς έχουν συνηθίσει τόσο στα χάπια που τους έδιναν την παραπανήσια ενέργεια, που όταν τα κόβουν γίνονται ανήσυχοι και χάνουν τον ύπνο τους και καταλήγουν σε άλλα χάπια. άλλοι νιώθουν ξαφνικά άχρηστοι και ασήμαντοι. άλλοι τρομερά μόνοι γιατί τόσα χρόνια που ασχολούνταν μόνο με τη δουλειά χώρισαν ή παραμέλησαν την οικογένειά τους ή δεν έκαναν καθόλου. άλλοι φοβούνται πως τα λεφτά τους θα τελειώσουν πολύ γρήγορα και δε θα τους φτάσουν...αλλά είναι και μερικοί που πραγματικά τα καταφέρνουν
- και ποιοι είναι αυτοί ;
ο Εντ χαμογέλασε πικρά
- αυτοί που συνεχίζουν τη δουλειά
ωστόσο ο Εντ, δεν έμοιαζε δυστυχισμένος. φορούσε πάντα ακριβά- στα μέτρα του κομμένα- κοστούμια και μεταξωτές γραβάτες, έπαιζε γκολφ κάθε εβδομάδα και ήξερε όλα τα ακριβά κρασιά απ'έξω.
ήταν ο δικός του τρόπος να νιώθει ευχαριστημένος από τη ζωή
.......................
η παραπάνω ιστορία είναι ένα απόσπασμα σε ελεύθερη και από μνήμης μετάφραση, από το βιβλίο του Francois Lelord , Le voyage d'Hector ou la recherche du bonheur
δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που μας μαθαίνει κάτι καινούργιο ή που ρίχνει φως σε άγνωστες πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
ένας ψυχίατρος - απογοητευμένος από την ανικανότητά του να βοηθήσει τους ασθενείς του να γίνουν ευτυχισμένοι , αναζητά ανάμεσα στους ανθρώπους που μοιάζουν ευχαριστημένοι το μυστικό της ευτυχίας τους. και βρίσκει πως δεν είναι ένα. ούτε κοινό.
μπορεί να είναι η επαγγελματική επιτυχία και αναγνώριση,ο πλούτος, μπορεί να είναι η προσφορά προς το συνάνθρωπο ή προς έναν ανιδιοτελή σκοπό, μπορεί να είναι η ήρεμη και ισορροπημένη οικογενειακή ζωή, μπορεί να είναι ένα σπίτι με κήπο
σε κάθε περίπτωση η ευτυχία είναι μια μάλλον προσωπική υπόθεση ..
καμιά φορά είναι και μια απλή χημική αντίδραση του εγκεφάλου.
όπως και να έχει, εδώ και αιώνες οι άνθρωποι ζούσαν δίχως ποτέ να αναρωτηθούν αν είναι ευτυχισμένοι. απλά ζούσαν. ακολουθούσαν τους κανόνες της κοινωνίας που ήταν ενταγμένοι κι αυτή ήταν η ζωή τους. συχνά και η ευτυχία τους. οι ελάχιστοι που τους αμφισβητούσαν και τους καταπατούσαν, σύντομα ετίθεντο εκτός κοινωνικού συνόλου. ένας σίγουρος δρόμος για να γίνεις πολύ γρήγορα δυστυχισμένος, ειδικά εκείνες τις εποχές.
σήμερα όμως - ειδικά αν ανήκεις στους προνομιούχους του δυτ. βόρειου ημισφαιρίου- μπορείς να διαλέξεις πολλές ζωές. και όλες να είναι αποδεκτές. μπορείς να διαλέξεις τον τόπο της κατοικίας σου,το επάγγελμά σου, τον τρόπο της ζωής σου, τη μόρφωσή σου, το να κάνεις οικογένεια ή όχι, τους συντρόφους σου. κι όλα αυτά μπορείς επιπλέον να τα αλλάξεις πολλές φορές στη ζωή σου. και κάπου εκεί αναρωτιέσαι : είμαι ευτυχισμένος με την επιλογή μου;
δε θεωρώ μάταιο το ερώτημα καθαυτό. θεωρώ όμως αρρωστημένο το ανελέητο κυνήγι ενός στόχου τόσο ανεδαφικού όπως μια διαρκή κατάσταση ευτυχίας,καθώς και την εμμονή, ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου επειδή δεν πλέεις καθημερινά σε πελάγη ευτυχίας
κάπου είχα διαβάσει πως η ευτυχία στις μέρες μας είναι μια πολύ υπερεκτιμημένη υπόθεση. θα έλεγα και μια πολύ εγωιστική υπόθεση.
δεν είμαι κατά των επιλογών. το αντίθετο. σήμερα είμαι ευτυχισμένη ακριβώς επειδή τις είχα. αλλά είμαι κατά της αντίληψης μιας ζωής με συνεχή highlights και διαρκών εναλλαγών για να τα πετύχω.
αγχολυτικά, ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά....οι φαρμακοβιομηχανίες τρίβουν τα χέρια τους. σε γενιές που δε γνώρισαν πείνα, κρύο,στέρηση, πόλεμο.
τι μας λείπει ;
μήπως η σύγκριση με την πραγματική δυστυχία;
ή μήπως αυτή η ζωή των πολλαπλών επιλογών είναι τελικά κάτι που μας γύρισε σε μπούμεραγκ και δεν ξέρουμε πια τι θέλουμε;
προσωπικά έχω σαν γνώμονα την ιδέα της αιώνιας επανάληψης του Νίτσε: αυτή η ζωή έτσι όπως τη ζεις τώρα, σκέψου πως θα τη ζεις συνεχώς σε μια αιώνια επανάληψη. σου αρέσει η ιδέα ή τη μισείς ;
εδώ και σχεδόν δύο χρόνια η απάντηση είναι , ΝΑΙ, μου αρέσει. όχι γιατί ήταν δυο εύκολα χρόνια - εδώ είναι και η αντιδιαστολή μου στον τρόπο που πολλοί αντιλαμβάνονται την ευτυχία- αλλά γιατί περιείχαν στιγμές που ήταν "όλα τα λεφτά"
όλα τα λεφτά
και αν μπορούσα να τις ζήσω αυτες τις στιγμές, όλες, μία προς μία...έτσι είναι ο παράδεισος....από στιγμές αποτελείται
