3.30 ξυπνάω με το ραδιόφωνο.απαλά σίξτις. ανάβω το σποτάκι με το χαμηλό φωτισμό και χουζουρεύω λίγο ακόμη.έχω χρόνο.
νιώθω καλά. μετα από καιρό νιώθω καλά. στέκομαι πάλι.
οκ..ανόρεχτα....ανέλπιδα....αδιάφορα. απλά στέκομαι.
ισορροπια στο κενό. δε φοβάμαι.σαν τότε.
4.30.και τα καλοριφέρ καίνε ήδη. ντύνομαι χοντρά , το κρύο είναι διαπεραστικό
μπαίνω στο διπλό λεωφορείο φυσαρμόνικα. είμαι μόνη .ελάχιστοι εργάτες.
ούτε εισιτήριο δεν πληρώνω
ο σταθμός είναι κρύος και γκρίζος και τεράστιος.
5.30 και σκέφτομαι είναι τώρα.τώρα.
άλμα.
ρωτάει :"γιατί με πίστεψες;"...τι να πω;
δεν είναι θέμα πίστης, ποτέ δεν ήταν θέμα πίστης.ισορροπούσα στο κενό. μπορεί να έπεφτα, αλλά δε χάνεις κάτι που δεν έχεις
σ'εκεινον τον ψηλό τοίχο, μου είπε μια μέρα, έγραψε ένας πολύ ψηλός άνθρωπος. ναι, απάντησα σοβαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου