χτες

ο ορίζοντας μου βάφεται ροζ-κόκκινο-πορτοκαλής. πίσω από τα έλατα.
με μικρές ασήμαντες κουβεντούλες. είναι της αγάπης αυτό το γέλιο. είναι που πλάθει την εικόνα να ταιριάζει μέσα στο κάδρο.
κρυώνω.

αυτό ανήκει μέσα στο πλαίσιο.

η συγκίνησή του έρχεται , με διαπερνά, γίνεται δική μου...
παίρνεις  το συναίσθημα. δεν το αναλύεις. δεν προσπαθείς να το εξηγήσεις. απλά το παίρνεις. το κάνεις βίωμα δικό σου.
ποτέ συνειδητά.

το δωμάτιο σκοτεινιάζει.
μπορείς να αγαπήσεις το όμοιό σου ;
όχι...ποτέ...
αγαπώ μόνο ό,τι θαυμάζω. θαυμάζω μόνο ό,τι δε μου μοιάζει.
το άλλο.... είμαι.


ο καλός μου γελάει που δε με θεωρώ τουρίστρια. μα τι περισσότερο είναι σπίτι, από αυτό εδώ που κοιμάμαι τα βράδια. και που αγαπώ να κοιμάμαι.
νιώθω σα λουλουδι κάθε φορά. που απλώνει ρίζες. άλλοτε το κλίμα μου πηγαίνει περισσότερο, άλλοτε όχι. αλλά πάντα ριζώνω
τρένο δεν ήμουνα ποτέ. τα τρένα κάθονται πολύ λίγο στους σταθμούς.

πώς αλλιώς να εναρμονίσω το είναι μου με το έξω που συνεχώς αλλάζει, αν δε δώσω στις εικόνες μια ευκαιρία να μείνουν στατικές ;
αν ο κόσμος γυρίζει προς μία κατεύθυνση κι εγώ προς μία άλλη , στο τέλος θα μου μείνει μόνο η κίνηση.
ωραία, ενδιαφέρουσα δε λέω....κάποτε την αναζητώ...αλλά μ'αρέσει και να ριζώνω και να απολαμβάνω τις εποχές
είναι τότε που μπορώ να προσέχω τις λεπτομέρειες και να διεισδύω στο βάθος των πραγμάτων.