ανέστια

Έχει τα μαλλιά της πιασμένα σε έναν όμορφο χαλαρό κότσο. Σκούρα καστανά. Άθελά μου παρατηρώ τις  λεπτομέρειες του προσώπου της, το piercing στα χείλη. Θα ήταν πιο ωραία χωρίς αυτό.
Μετά κοιτώ δεξιά τον σκοτεινό επαρχιακό δρόμο. Πώς θα'ναι άραγε να μη ζεις με την καθημερινή φρίκη πως η πατρίδα σου αργοπεθαίνει ;
Αλλά με τη βεβαιότητα πως εκείνη την ελπίδα μιας μακρινής αναγέννησης εσύ δε θα τη ζήσεις
Πώς να είναι άραγε να σε απασχολούν μόνο προβλήματα μικρά καθημερινά....σαν εκείνα που δε θυμάσαι ότι μπορεί να είχες κάποτε ;

Οι δρόμοι περνάνε χάνονται δίπλα μας. Ο σκέψεις περνάνε χάνονται μέσα μου. Οι πιο ενδιαφέρουσες γεννιούνται και χάνονται σε τέτοιες διαδρομές που ποτέ δε θυμάμαι μετά.

 Λίγο αργότερα νιώθω το μαστίγωμα από τις ίδιες μου τις λέξεις σε ένα ατελείωτο repeat.
Πονάει να πληγώνεις όσο και να πληγώνεσαι. Το πρώτο λίγο παραπάνω .
Πώς εξιλεώνεται κανείς για τις λάθος λέξεις ;

.................
Έχει πανσέληνο απόψε. Και παγετό.
Νιώθω τη θλίψη να με βαραίνει .
Και ανέστια.
Μπορώ να ζήσω χωρίς πατρίδα, αλλά όχι χωρίς την καρδιά μου.