για κείνες τις επιστροφές

το θαυμάσιο κείμενο φυγών και επιστροφών του Τζων Μπόη, μου έδωσε το ερέθισμα να συλλογιστώ τη δική μου δια βίου σχέση και με τις δύο

η φυγή ήταν πάντα μια απαραίτητη  προϋπόθεση για να μπορώ να υπάρξω σε αρμονία μέσα σ'ένα  περιβάλλον που μου επέβαλε ο συντηρητικός , ας πούμε, βίος μου
η επιστροφή όμως ήταν πάντα κάτι παραπάνω.
όχι μόνο απαραίτητη, αλλά και πιο γλυκιά
αυτό βέβαια δεν συνέβη από τη μια στιγμή στην άλλη. αλλά όταν o ο τόπος επιστροφής ορίστηκε αυθαίρετα ως τέτοιος στο υποσυνείδητο και μάλιστα με πλήρη αποδοχή των συντεταγμένων του
- μια φωνή στο μυαλό μου ψιθυρίζει : και τη στιγμή που εκείνο χάνεται. χάνεται οριστικά. νιώθει μια ανακουφιστική ηρεμία. παράξενο-
χρόνια μετά βρήκα σ'έναν στίχο της Δημουλά το νόημα όλων των φυγών, αποδράσεων, ταξιδιών μου :
"ναυλώνεις έναν κόσμο για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας"
πάντα εκεί γυρνούσα. γύρω από τη βάρκα .
αλλά ο κόσμος ήταν απαραίτητος
ίσως για κείνη τη νοερή δυνατότητα διαφυγής. ίσως για κείνη την επιδερμική γνωριμία με όσα ποτέ δεν θα, ίσως για την πνοή ενός ξένου αέρα ακόμη κι αποπνικτικού, για τα διαφορετικά βλέμματα. τη δυνατότητα να σταθείς απέναντι και να δεις τη ζωή σου από την άλλη όχθη.
να πεις ευχαριστώ και ν'αγαπήσεις το χώμα

(και τώρα που τόσα γράφονται αστεία και σοβαρά γι'αυτήν τη δύστυχη πατρίδα, ακόμη πιο πολύ, σαν τη μάνα που πονά για το παιδί της που παραστράτησε, που υποφέρει...προχτές ένας τύπος που με καλοτύχιζε που είμαι εδώ  : "δεν πας καλά" μου ήρθε να του πω, να θεωρείς τύχη το "εδώ" το κρύο και την σκοτεινιά σας, κι αυτήν την τσιγκουνιά παντού. το μέτρημα. το απανταχού μέτρημα.δεν του τα'πα, του κλεισα μονάχα την πόρτα, είχα δουλειά. δεν θα καταλάβαινε)

Υ.Γ.το φωτογραφικό ρεπορτάζ για το Weihnachtsmarkt έγινε κι εφέτος χάρη στην πρόκληση -πρόταση του Τζων Μπόη. του το αφιερώνω λοιπόν εξαιρετικά.