Πάσχα (και φέτος)

Συννέφιασε κατά το έθιμο της Μ Παρασκευής. Η καμπάνα χτυπά με το δικό της μονότονο ρυθμό κι εγώ απολαμβάνω που είμαι εδώ, ακριβώς εδώ.

Γύρω μου χάζευα τις μαργαρίτες χτες και την θεριεμένη πρασινάδα. Τα σπιτάκια με τις κεραμοσκεπές και το μικρό ποταμάκι που χωρίζει τη γειτονιά μου από το κέντρο της πόλης

Πάσχα στην επαρχία. Δεν κατάλαβα ποτέ τι θα πει επαρχία.

Νόμιζα πάντα πως ήταν η εξοχή και τα χωριά. Η Αθήνα με δίδαξε πως όλα είναι επαρχία (εκτός από την ίδια).

Είναι κι αυτό ένα σύνδρομο μεγαλοπιάσματος, δε νομίζετε ;

Δε μπορώ να φανταστώ τον Βερολινέζο να αποκαλεί επαρχιώτη τον Αμβουργέζο, θα ήταν τρελό αστείο άλλωστε. Ούτε και τον Ρωμαίο να θεωρεί επαρχία το Μιλάνο.

.....
 Σε λίγο θα πάμε στο νεκροταφείο. Ο ουρανός είναι κρεμασμένος. Άραγε θα βρέξει μέχρι την ώρα του Επιταφίου ;

Θυμάμαι μια χρονιά που ψιχάλιζε στην Ύδρα. Χάσαμε τον Επιτάφιο, μπερδεύτηκε μαζί με τους άλλους και τρέχαμε να τον βρούμε ανάμεσα στα στενά.
Μαγικά.
Στην Ύδρα τα στενά είναι μαγικά τη νύχτα.
.....

Ακουμπώ σε αναμνήσεις, ακουμπώ στην ηρεμία των ημερών.

Όλα τ’άλλα ας περιμένουν. Όλα τ’άλλα θα μας βρουν έτσι κι αλλιώς