αδιέξοδα όνειρα

εν αναμονή των αποτελεσμάτων της εισαγωγής των μαθητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρατηρεί ένας ξένος ή κάποιος με ξενική νοοτροπία ,  τον μεγαλύτερο καημό του Έλληνα,  να σπουδάσει το παιδί του στο Πανεπιστήμιο

τηλεοράσεις, εφημερίδες, ραδιόφωνα  αναφέρουν την ημέρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων , σαν πρώτο θέμα. αυτό που υπερκαλύπτει σε σπουδαιότητα όλα τα άλλα.
( όχι. δεν συμβαίνει παντού αυτό. σε άλλες χωρές οι σπουδές ή οι μη σπουδές των παιδιών δεν είναι καν θέμα και δεν αφορούν κανέναν άλλον, πέρα από  τον ίδιο τον εμπλεκόμενο  )

μοιάζει να είναι ένα αίσθημα ύψιστης δικαίωσης  η παραπάνω επιτυχία - για τον γονιό και για το παιδί του που απέδειξε τις ικανότητες και την αξία του-  άγνωστο σε άλλους λαούς και άλλες νοοτροπίες, όπου η ζωή και οι επιτυχίες σε αυτήν μετριούνται αλλιώς και συνήθως είναι θέματα προσωπικά .
άλλωστε το ίδιο αίσθημα δικαίωσης  υπάρχει και μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν γίνεται η περίφημη μάχη της επιλογής των σημαιοφόρων στα σχολεία. ο μαθητής με την υψηλότερη βαθμολογία. και τι δε γίνεται, πολλές φορές για να την πετύχει !

θυμάμαι συναδέλφους στη δουλειά, που έρχονται με κεράσματα, που οργανώνουν τραπεζώματα  όμοια με αυτά που γίνονται σε γάμο,  με αφορμή την εισαγωγή του παιδιού τους στα ΑΕΙ
έχω ακούσει γονιό (όχι έναν...) να τάζει στο παιδί του αυτοκίνητο, αν περάσει. αιώνιες διακοπές στη Μύκονο και μεταπτυχιακά σε όποια χώρα του εξωτερικού επιθυμεί.
μπορεί τώρα με την κρίση αυτά τα τάματα να περιορίστηκαν λιγάκι, αλλά δε νομίζω να άλλαξε και πολύ η νοοτροπία
ο Έλληνας φοιτητής συνεχίζει σε μεγαλό βαθμό να είναι  καλομαθημένος και εξαρτημένος από τους δικούς του, αργεί δε πολύ να ενηλικιωθεί.
στον στενό μου κύκλο γνωρίζω 45αρα γιατρίνα που ακόμη σπουδάζει και τρέφεται από τους συνταξιούχους γονείς της
για τους δε αποτυχημένους των εξετάσεων υπάρχει πάντα η λύση  ενός πανεπιστημίου του εξωτερικού ακόμη και τώρα σε περίοδο κρίσης , ακόμη κι αν αυτή κοστίζει κάτι περισσότερο
(κι είναι περίεργο πως ο ίδιος άνθρωπος που γκρινιάζει πως τώρα με την κρίση δεν τα βγάζει πέρα, πως δεν έχει να πληρώσει το φόρο, για το παιδί του βρίσκει...και δεν εννοούμε πως τα βρίσκει για να το βοηθήσει σε ένα πρόβλημα υγείας, αλλά για να του προσφέρει τη δυνατότητα να σπουδάσει, ώστε μεθαύριο μετά από 4-5-6 χρόνια δωρεάν σπουδών και ντόλτσε βίτας, να προστεθεί κι αυτό στους χιλιάδες μορφωμένους ανέργους του ευλογημένου τόπου μας)

δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί δεν θεωρείται σπουδαίο να γίνει κάποιος ένας πετυχημένος αρτοποιός, ένας ταλαντούχος πιανίστας ή ζωγράφος, ένας ικανός επιπλοποιός ή ακόμη κι ένας σύγχρονος γεωργός. στο κάτω κάτω μεθαύριο που θα πεινάσουμε στον τελευταίο θα στραφούμε όλοι και όχι στον αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων με τα διπλώματα

το άλλο που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι γιατί αυτή η εμμονή μ'αυτήν την συγκεκριμένη επιτυχία και όχι με κάτι άλλο. τι αποδεικνύει και ποιες ανασφάλειες υπερκαλύπτει
παλιότερα , το καταλαβαίνω, είχε σχέση με την ανεύρεση εργασίας. κάποιος με ακαδημαικά προσόντα ίσως να έβρισκε ευκολότερα δουλειά. καλύτερη και υψηλότερα αμοιβόμενη δουλειά. οι γονείς θέλανε τα ξεφύγουνε τα παιδιά τους από τη δύσκολη , τότε, αγροτική εργασία, τη μόνη δουλειά που υπήρχε στις δεκαετίες του '50 και '60 στην Ελλάδα.
αλλά εδώ και πολλά πολλά χρόνια αυτό έχει πάψει να ισχύει. η γκάμα των επαγγελμάτων με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς και να βιοποριστεί έχει διευρυνθεί πολύ και δεν απαιτούν όλα πολυετείς πανεπιστημιακές σπουδές. χώρια που νιώθω πως λείπει η φαντασία στον τόπο μας για το πώς θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τους πόρους του και τις δυνατότητες του. ακόμη και για τα φωτοβολταΐκά περιμένουμε από τους ξένους που δεν ξέρουν καν τι είναι ήλιος, να μας τα μάθουν και να μας τα φέρουν.

  παραέχουμε πολλούς πτυχιούχους ,σε αντίθεση με τις  δουλειές που θα μπορούσαν να τους απορροφήσουν. παραέχουμε πολλούς ανθρώπους του πνεύματος.
κι όλη αυτή η προσοντούχα νεολαία μας , αρνείται συνήθως, καλομαθημένη και άμαθη όπως είναι, να κάνει κατι άλλο για να βιοποριστεί

μήπως είναι καιρός να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε εκτός από το να διαβάζουμε ;
μήπως να ξεφεύγαμε λίγο από την παθητική πρόσληψη γνώσης και να γινόμασταν λίγο πιο δημιουργικοί ;

με ή χωρίς

κάθε φορά που το άκουγες  φαντασιωνόσουν ένα ξέσκεπο αυτοκίνητο να ανηφορίζει την blue route, από L.A. προς San Francisco
με ή χωρίς λουλούδια στα μαλλιά

τα ακατανόητα

κάθε φορά που μετακομίζεις χρειάζεσαι διάφορα μικροπράγματα.
εργαλεία, καλώδια, κάτι για το μπάνιο, κάτι για την κουζίνα....όλο και κάτι θα θέλει φτιάξιμο στο καινούριο σπίτι
κάνεις μια λίστα λοιπόν με όλα όσα χρειάζεσαι και κατευθύνεσαι στο πλησιέστερο  praktiker, για να μην τρέχεις από μικρομάγαζο σε μικρομάγαζο (που άλλωστε δεν ξέρεις και πού βρίσκονται)

το πρώτο σοκ το παθαίνεις στο τεράστιο πάρκιγκ, όπου μετά δυσκολίας βρίσκεις να παρκάρεις.
το δεύτερο όταν κατευθύνεσαι στα ταμεία  (τα οποία δουλεύουν όλα) και τα βλέπεις  γεμάτα με ουρές των 10 ατόμων κάτα μέσο όρο
κοιτάς την ατζέντα που κουβαλάς μαζί σου, δεν κάνεις λάθος, είναι Αύγουστος.
μα δεν πήγαν διακοπές αυτοί οι άνθρωποι ; στο praktiker ξεσπούν τον πόνο της κρίσης ;
και πώς βρίσκουν λεφτά για φαναράκια και ρεσώ , όταν από παντού ακούς ότι οι Έλληνες πεινάνε ;
επειδή η κατάσταση μοιάζει από τρελή έως παράλογη, τολμάς να ρωτήσεις την ταμία αν το κατάστημα δουλεύει έτσι λόγω προσφορών και εκπτώσεων ή αν είναι κάποια ειδική μέρα.
η απάντηση που παίρνεις είναι πως πρόκειται για συνηθισμένη κατάσταση.

είσαι σίγουρη ότι κάτι δεν κατάλαβες καλά. κάτι στην αντίληψη σου αδυνατεί να κάνει λογικούς συσχετισμούς
.....

λίγες μέρες αργότερα ακούς στο δελτίο ειδήσεων  τον ευχαριστημένο ξενοδόχο να λέει πως τελικά η χρονιά δεν είναι και τόσο κακή. η πληρότητα αγγίζει το 90% και φυσικά όχι από ξένους
 προφανώς υπάρχουν χρήματα και για διακοπές

παρά τα χαράτσια, παρά την γκρίνια, παρά τα όσα ακούγονται για φτώχεια, πείνα και ανεργία, υπάρχει χρήμα, κυκλοφορεί χρήμα

και πάλι είσαι σίγουρη ότι κάτι δεν καταλαβαίνεις σωστά
......

τα καφέ της πλατείας είναι όλα γεμάτα από τους άνεργους νέους του 50%

....
και στην Ύδρα απειλούνται  αστυνομικοί που συλλαμβάνουν κάποιον που δεν έκοβε αποδείξεις.  η αντιπολίτευση παίρνει το μέρος των "αδικημένων" μαγαζατόρων
....σ'αυτόν τον τόπο πολλά δεν καταλαβαίνεις
....
το μόνο που καταλαβαίνεις είναι πως σε λίγο θα παρατηρείς όλα αυτά τα ακατανόητα και δε θα τα σχολιάζεις πια.

δεν έχει νόημα.

όλα εκείνα

  που δε μου αρέσουν...

- οι ατελείωτες τηλεοπτικές διαφημίσεις, οι περισσότερες εντελώς γελοίες τύπου jumbo ή μιας συσκευής που θέλει να διώξει τις κατσαρίδες (και που κρατά κανένα 10λεπτο γεμάτο). στο μεταξύ έχει διώξει εσένα από την τηλεόραση και θα επιθυμούσες να μπορούσε να εξαφανίσει και τον παρουσιαστή της (εκτός από τις κατσαρίδες)
- οι μαραθώνιοι των τηλεοπτικών ειδήσεων που μόνο ειδήσεις δεν είναι με τους αδρά πληρωμένους δημοσιογράφους να πλατειάζουν και να λαΐκίζουν on camera σε επίπεδο καφενείου και στη συνέχεια για να αλλάξουν θέμα  να επικεντρώνονται καθημερινά στις νέες αφίξεις  στριγκ στις παραλίες
το πού εστιάζει η κάμερα κάθε που δείχνει ελληνική παραλία - όποιο μα όποιο και να είναι το θέμα-  αποδεικνύει πως, τουλάχιστον στο μυαλό οσων ασχολούνται με τα ΜΜΕ, ένα είναι το θέμα
- οι βρόμικες πολυκατοικίες του κέντρου, τα μπαλκόνια αποθήκες -σκουπιδότοποι, οι βρόμικοι δρόμοι παντού
και  μπορώ να καταλάβω ότι το να φρεσκάρεις - βάψεις μια πολυκατοικία δεν είναι αυτό που σε απασχολεί σε καιρό κρίσης. αλλά το να σκουπίσεις, μαζέψεις τα σκουπίδια εξω από το σπίτι σου (πχ η πόλη έχει γεμίσει από υπερώριμα νεράντζια που διαρκώς πέφτουν στους δρόμους) είναι τόσο δύσκολο πια;
χώρια που όταν βλέπεις παντού γύρω σου πεταμένα σκουπίδια, σου δημιουργείται η εντύπωση πως δεν πειράζει να πετάξεις κι εσύ οτιδήποτε σ'αυτόν τον τεράστιο σκουπιδότοπο.
- τα αποστεωμένα, τραυματισμένα στο μαύρο τους χάλι αδέσποτα παντού τριγύρω.
όχι. η φτώχεια των ανθρώπων δεν δικαιολογεί αυτήν την εικόνα για τα ζώα.
- η ακρίβεια. δεν ξέρω ποια αυτορύθμιση της αγοράς περίμεναν- περιμένουν οι κυβερνήσεις, αλλά μια που αυτή δε συμβαίνει μήπως να κάνανε κάτι πιο δραστικό ;
να ελέγξουν πχ αν εκτός από περικοπές μισθών  οι βιομήχανοι έχουν μειώσει και τις τιμές των προιόντων τους;
να φορολογήσουν και τα νέα ακίνητα των κατασκευαστών που επειδή δεν πληρώνουν ΔΕΗ απαλλάσσονται; ενώ ακριβώς αυτά είναι που στήριξαν την παραοικονομία δεκαετίες τώρα
- η υπερπροβολή σε κάθε γαλατάκι, γιαούρτι, φρυγανιά κλπ "ελληνικό προΐόν"
οκ....το ίδιο γιαούρτι έπαιρνα και πριν το ίδιο και  τώρα. και ήταν πάντα ελληνικό.  γιατί αυτό πρέπει να με κάνει εθνικά υπερήφανη ;
επειδή μπορούμε και το παράγουμε ; επειδή κάνουμε πλούσιο έναν Έλληνα βιομήχανο που από φιλανθρωπία και μόνο δίνει εργασία σε Έλληνες εργάτες ή επειδή δεν αγοράζουμε το ξένο και μ'αυτόν τον τρόπο τιμωρούμε τους κακούς ξένους που κατέστρεψαν τη χώρα μας;
- η αποφυγή των περισσότερων επαγγελματιών που προσφέρουν υπηρεσίες να σου κόψουν απόδειξη.
η κοπή της δεν είναι ποτέ αυτονόητη, αλλά συνήθως θέμα προς διαπραγμάτευση

κυλά κι αυτό το καλοκαίρι

δυο μήνες τώρα χωρίς κανονικό ίντερνετ. μ'αυτά τα usb στικάκια, ίσα-ίσα για να κάνεις τις δουλειές σου, και αυτές δύσκολα πολύ.
2-5 μέρες για να συνδέσεις το ρεύμα, έναν ολόκληρο μήνα για το τηλέφωνο. (χρόνοι παράξενοι για κάποιον που έμαθε αλλιώς)
 χωρίς κινητό και mobile internet δεν κάνεις τίποτα.
όχι στην Αθήνα.
ούτε και φέτος  διακοπές. οι διακοπές περιορίστηκαν σε ένα διήμερο και μια διαδρομή ανάμεσα σε πεύκα και τζιτζίκια , ακόμη και αυτή για δουλειές
αλλά ήταν ωραίες οι βουτιές των δελφινιών σ'εκείνο το cozy λιμανάκι

είχε δίκιο ο Χ όταν έλεγε πως αν οι Τούρκοι θελήσουν ποτέ να καταλάβουν την Ελλάδα, Αύγουστο θα το κάνουν. πουθενά αλλού δεν έχω δει μια χώρα να παραλύει -σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- έναν ολόκληρο μήνα. ακόμη και τα Χριστούγεννα που λατρεύουν οι δυτικοί, δυο μέρες κρατάνε. όσο είναι και οι επίσημες αργίες τους
εδώ, σύσσωμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση διακοπεύουν. ίσως φέτος όχι ολόκληρο το μήνα, αλλά αυτή η καθολικότητα το ιδιο διάστημα είναι τρομακτική

κατά τ'άλλα όλα βρίσκονται σε μια ανησυχητική αναμονή. κάτι ετοιμάζεται να έρθει, αλλά κανείς δεν ξέρει τι

μέρες χωρίς όνομα

στις μία η ώρα, στις δέκα και στις έντεκα...
... λοξές δελφινιών ράχες...

σ'ένα καλοκαίρι που δεν ξέρεις τι μέρα είναι

νιώθεις μόνο το  χρόνο να τεντώνεται...μία μέρα - δύο...κι ίσως αυτό να είναι το μόνο μέτρο . το δικό σου ακίνητο σημείο.

η φωτό από το deviantart

(στο μεταξύ οι ειδήσεις της χώρας σε γεμίζουν με μια πρωτόγνωρη αυγουστιάτικη θλίψη.  κι επειδή η επιβίωση έχει ανάγκη από σενάρια διαφυγής, γεμίζεις νοερά τον ταξιδιωτικό σου σάκο με ό,τι έχεις για ένα παράξενο αλλού)