στις μία η ώρα, στις δέκα και στις έντεκα...
... λοξές δελφινιών ράχες...
σ'ένα καλοκαίρι που δεν ξέρεις τι μέρα είναι
νιώθεις μόνο το χρόνο να τεντώνεται...μία μέρα - δύο...κι ίσως αυτό να είναι το μόνο μέτρο . το δικό σου ακίνητο σημείο.
η φωτό από το deviantart
(στο μεταξύ οι ειδήσεις της χώρας σε γεμίζουν με μια πρωτόγνωρη αυγουστιάτικη θλίψη. κι επειδή η επιβίωση έχει ανάγκη από σενάρια διαφυγής, γεμίζεις νοερά τον ταξιδιωτικό σου σάκο με ό,τι έχεις για ένα παράξενο αλλού)
2 σχόλια:
λοξές δελφινιών ράχες ...
άλλη μια που ξέρει τον Ποιητή απ' έξω ;-)
Θαυμάζω τον τρόπο έκφρασης. Κι εγώ θα ήθελα να μπορώ να πω τόσα πολλά μέσα σε 4 σειρές.
Jolly Roger
(μη μπορωντας να κανω login στην google)
να είσαι καλά πειρατή!
δεν είχα δει ποτέ δελφίνια, ξέρεις..ποτέ
και ξαφνικά γέμισε η θάλασσα από δαύτα
κάποιοι άνθρωποι ερχονται σε επαφή με τις ομορφιες αυτου του κοσμου σε μικρη ηλικια και μετα τις θεωρουν το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο.
για μενα ηταν μια αποκαλυψη οταν ενηλικη ακουσα για πρωτη φορα κοτσυφι να κελαηδα,
όταν πρωτοδα τον Ωριωνα στον ουρανιο θολο και πριν λιγες μερες τα δελφινια να χορευουν διπλα μου στο νερο
Δημοσίευση σχολίου