τυχαία κλικ

Σήμερα έμαθα ότι πέθανε ο Moloch. Δεν τον ήξερα. Δεν τον διάβαζα . Τυχαία έπεσα κάποιες φορές πάνω του, όπως τυχαία έπεσα σήμερα στο τελευταίο του ποστ.
Λυπήθηκα.
Όπως λυπάσαι για έναν άνθρωπο δικό σου που χάνεις. Ίσως γιατί όταν διαβάζεις τις σκέψεις κάποιου, τα συναισθήματά του...παύει πια να είναι ξένος.
Κι ας μην έχεις δει ποτέ την όψη του. Κι ας μην έχεις ανταλλάξει ποτέ κουβέντα μαζί του.
Μ'έναν περίεργο τρόπο οι γραφές μας, οι εκμυστηρεύσεις μας αποκαλύπτουν περισσότερα για εμάς , απ'όσα μπορεί να γνωρίζουν οι άνθρωποι που μας βλέπουν καθημερινά.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για τους γείτονες μου στην πολυκατοικία ... πόσο μάλλον για τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Το ίδιο και για τους συναδέλφους μου στο γραφείο. Πέρα από κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με τις σπουδές ή την οικογενειακή τους κατάσταση...τίποτ'άλλο. Μου είναι ξένοι.
Μήπως ξέρουμε περισσότερα για τους συγγενείς μας;

Όταν όμως ένα νέο παιδί, σε μια εκ βαθέων εκμυστήρευση , όπως γίνεται συχνά σ'αυτήν εδώ την οθόνη μας, εκφράζει τη λαχτάρα του να ζήσει όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα που κάνουν την ζωή του καθενός μας μοναδική και ανεπανάληπτη, όταν σου φωνάζει ή σου ψιθυρίζει - δεν έχει στ'αλήθεια σημασία ο τρόπος- πως "θέλει να μείνει κι άλλο εδώ"...τότε μόνο σκύβεις το κεφάλι και τον ακούς και νιώθεις μια περίεργη συγγένεια και αυτήν την ημέρα την σημερινή, έχεις κηδεία.
Έτσι απλά.
Μέσα από αυτήν την οθόνη μπορείς να ανατρέξεις πίσω σε όλες τις ζωντανές του σκέψεις.
Τις χαρούμενες , τις κοινότυπες, τις στενάχωρες.
Μπορείς να ξανανιώσεις μαζί του όλη την αγωνία, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, τη λύπη των ημερών που πέρασαν.
Αλλά θα ξέρεις πως μετά το Σάββατο στις 7 Ιουλίου του '12 κανείς δεν θα ξαναμπεί εκεί μέσα να γράψει με αυτό το nick.