εκτός από μια γενική αίσθηση ευτυχίας ή δυστυχίας, το τι ακριβώς συνεισφέρει στο ένα ή στο άλλο, θέλει συνήθως κάποιο χρόνο για να το κατανοήσεις, κάποια εσωτερική επεξεργασία.
ίσως και κάποια απόσταση και σύγκριση.
έτσι κι εγώ σήμερα την ώρα μιας διαδρομής στο μετρό, θυμήθηκα πόσο δεν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου, όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο σε κείνη την άλλη πόλη. πόσο οι εξωτερικές εικόνες με μάγευαν, με γοήτευαν, μου αποσπούσαν την προσοχή με το έτσι θέλω.
νομίζω πως εκεί που η φύση παίζει ακόμη έναν κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων , τα προσωπικά μας πάθη και οι έγνοιες μετριάζονται, μ'εναν υπόγειο και απροσδιόριστο τρόπο
αναγκαζόμουν συχνά θυμάμαι να κάνω ένα ταξίδι που μου ήταν δυσάρεστο και δύσκολο . παρ'όλα αυτά οι εικόνες που αντίκριζα κάθε φορά, διαφορετικές ανάλογα την εποχή, μου πρόσφεραν μία παράξενη ηρεμία, αγαλλίαση , ένα αίσθημα αρμονίας του κόσμου, το οποίο απλά δεν μπορούσα να απολαύσω στο μέγιστο βαθμό, λόγω ειδικών συνθηκών.
αλλά η φύση και η ιδιαίτερα απλή ανθρώπινη παρουσία γύρω από αυτήν, κατόρθωναν να λειαίνουν την τραχύτητα κάποιων αρνητικών καταστάσεων και σκέψεων
......
μια μέρα μετά
σ'ένα μικρό διάλειμμα της δουλειάς , ξαφνικά, έτσι όπως συνειδητοποιείς τα μικρά και τα μεγάλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα σε ανύποπτο χρόνο, παρατήρησα πόσο δεν ήμουν "εγώ" εκεί.
πόσο το συγκεκριμένο εξωτερικό περιβάλλον μου επιβάλλεται με πειθαναγκαστικές σκέψεις, με αγωνίες και άγχη άγνωστα σε άλλα περιβάλλοντα πιο φιλικά προς το individuum ή πιο ενδιαφέροντα γι'αυτό, και πολύ διαφορετικά απ'ότι ποτέ φανταζόμουν για τη ζωή μου.
τέλος πάντων ....κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτό που έχουμε κι εδώ που βρεθήκαμε...
λίγο αργότερα το μεσημέρι σκέφτηκα, ενθυμούμενη από μια κουβέντα παλιότερες διακοπές, πως μπορεί πέρα από ένα όριο τα χρήματα να μην σε κάνουν πιο ευτυχισμένο , αλλά υπάρχει ένα κατώτατο όριο οικονομικής ευμάρειας, κάτω από το οποίο η υπόθεση ευτυχία είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση
(ξέρω... δε λέω κάτι καινούριο ...το έχουν απόδειξει έρευνες το παραπάνω)
μετά άκουσα αυτό, κι απλά ταίριαζε
ίσως και κάποια απόσταση και σύγκριση.
έτσι κι εγώ σήμερα την ώρα μιας διαδρομής στο μετρό, θυμήθηκα πόσο δεν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου, όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο σε κείνη την άλλη πόλη. πόσο οι εξωτερικές εικόνες με μάγευαν, με γοήτευαν, μου αποσπούσαν την προσοχή με το έτσι θέλω.
νομίζω πως εκεί που η φύση παίζει ακόμη έναν κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων , τα προσωπικά μας πάθη και οι έγνοιες μετριάζονται, μ'εναν υπόγειο και απροσδιόριστο τρόπο
αναγκαζόμουν συχνά θυμάμαι να κάνω ένα ταξίδι που μου ήταν δυσάρεστο και δύσκολο . παρ'όλα αυτά οι εικόνες που αντίκριζα κάθε φορά, διαφορετικές ανάλογα την εποχή, μου πρόσφεραν μία παράξενη ηρεμία, αγαλλίαση , ένα αίσθημα αρμονίας του κόσμου, το οποίο απλά δεν μπορούσα να απολαύσω στο μέγιστο βαθμό, λόγω ειδικών συνθηκών.
αλλά η φύση και η ιδιαίτερα απλή ανθρώπινη παρουσία γύρω από αυτήν, κατόρθωναν να λειαίνουν την τραχύτητα κάποιων αρνητικών καταστάσεων και σκέψεων
......
μια μέρα μετά
σ'ένα μικρό διάλειμμα της δουλειάς , ξαφνικά, έτσι όπως συνειδητοποιείς τα μικρά και τα μεγάλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα σε ανύποπτο χρόνο, παρατήρησα πόσο δεν ήμουν "εγώ" εκεί.
πόσο το συγκεκριμένο εξωτερικό περιβάλλον μου επιβάλλεται με πειθαναγκαστικές σκέψεις, με αγωνίες και άγχη άγνωστα σε άλλα περιβάλλοντα πιο φιλικά προς το individuum ή πιο ενδιαφέροντα γι'αυτό, και πολύ διαφορετικά απ'ότι ποτέ φανταζόμουν για τη ζωή μου.
τέλος πάντων ....κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτό που έχουμε κι εδώ που βρεθήκαμε...
λίγο αργότερα το μεσημέρι σκέφτηκα, ενθυμούμενη από μια κουβέντα παλιότερες διακοπές, πως μπορεί πέρα από ένα όριο τα χρήματα να μην σε κάνουν πιο ευτυχισμένο , αλλά υπάρχει ένα κατώτατο όριο οικονομικής ευμάρειας, κάτω από το οποίο η υπόθεση ευτυχία είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση
(ξέρω... δε λέω κάτι καινούριο ...το έχουν απόδειξει έρευνες το παραπάνω)
μετά άκουσα αυτό, κι απλά ταίριαζε
4 σχόλια:
Όταν ήμουνα 20 χρονών (στην ρεαλιστικορομαντική μου περίοδο) είχα "γράψει": "Αν ομορφιά είναι η αρμονία μεταξύ του περιβάλλοντος και της ψυχής του αισθανόμενου, τότε ευτυχία πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτή η αρμονία υπάρχει" (στα Αγγλικά ακουγότανε λιγάκι καλύτερο) -μου φαίνεται πως ομιλείς περί απουσίας οποιασδήποτε αρμονίας σε ορισμένα περιβάλλοντα :-(
Η εισαγωγή των Doors στο σκεπτικό προσθέτει διαστάσεις και ενδιαφέρον. Τουλάχιστον να μην φτάσουμε στο "The next whiskey bar"... let's just ride the storm., break on through to the other side before the music's over, 'cause people are strange when you are a stranger -faces come out of the rain, when you're strange...
Καλή μέρα νά 'χουμε :-)
Μια χαρά το είχες διατυπώσει, Δημητρη.
Αλλά πρέπει να έχει κανείς τη σύγκριση για να μπορέσει να καταλάβει το πόσο μπορεί να μας επηρεάσει το εξωτερικό περιβάλλον.
people are strange when you are a stranger
(φυσικα το τι ειναι ξενο ειναι διαφορετικο για τον καθενα)
Καλό σου απόγευμα, Δημητρη!
:)
Αυτή η έννοια του "stranger" είναι κάπως προβληματική στην αγγλική γλώσσα σε σχέση με τον τρόπο που προσπαθούμε να την αποδόσουμε στα ελληνικά.
Παράξενος, ξένος...
Το foreigner είναι ακριβές σε αυτό το οποίο δηλώνει, το stranger γιατί κάνει σύνδεση μεταξύ του "ξένος" και του "παράξενος", άραγε;
Ϊσως γιατι οτιδηποτε ξένο μας φαινεται και ανοικειο άρα και παραξενο ;
Εμενα μου αρεσει η λειτουργια αυτής της λέξης,όπως και η ακουστική της. Αλλα νομίζω πως σε όλες τις γλώσσες υπάρχουν λέξεις με διττή σημασία και με διαφορετικες χρήσεις αναλογα με τα συμφραζόμενα.
Δημοσίευση σχολίου