Αυτό που κάνω συχνά τελευταία, δίχως να μπορώ να το αποφύγω, και δίχως πραγματικά να το επιθυμώ, είναι να μετράω.
Τα λεφτά για το νοίκι, το λογαριασμό της ΔΕΗ, την εφορία, το τηλέφωνο, το σούπερ μάρκετ, τα χρόνια που πρέπει να δουλέψω για να μπορώ να πάρω μια μικρή ελάχιστη σύνταξη (για την περίπτωση που υπερβούμε τα 67), τις μέρες μέχρι την επόμενη απεργία, τις μέρες μέχρι τα επόμενα μέτρα.
Μετράω τις αντοχές μου. Μετράω τις δυνάμεις μου .
Μετρώ πόσο ακριβά είναι τα φάρμακα και πόσο φτηνή η δουλειά μου.
Κι η ζυγαριά κλίνει πάντα από την άλλη μεριά.
Κι ενώ αναλώνομαι σ'αυτό το μέτρημα ξεχνώ να μετρήσω την απόσταση μέχρι τον προορισμό των επιθυμιών μου.
Ξεχνώ να μετρήσω τις χαμένες μέρες
Ξεχνώ να μετρώ τα χαμόγελα και τις λαχτάρες
Ξεχνώ να μετρήσω βότσαλα, βυθούς, σύννεφα, άστρα
Τα λεφτά για το νοίκι, το λογαριασμό της ΔΕΗ, την εφορία, το τηλέφωνο, το σούπερ μάρκετ, τα χρόνια που πρέπει να δουλέψω για να μπορώ να πάρω μια μικρή ελάχιστη σύνταξη (για την περίπτωση που υπερβούμε τα 67), τις μέρες μέχρι την επόμενη απεργία, τις μέρες μέχρι τα επόμενα μέτρα.
Μετράω τις αντοχές μου. Μετράω τις δυνάμεις μου .
Μετρώ πόσο ακριβά είναι τα φάρμακα και πόσο φτηνή η δουλειά μου.
Κι η ζυγαριά κλίνει πάντα από την άλλη μεριά.
Κι ενώ αναλώνομαι σ'αυτό το μέτρημα ξεχνώ να μετρήσω την απόσταση μέχρι τον προορισμό των επιθυμιών μου.
Ξεχνώ να μετρήσω τις χαμένες μέρες
Ξεχνώ να μετρώ τα χαμόγελα και τις λαχτάρες
Ξεχνώ να μετρήσω βότσαλα, βυθούς, σύννεφα, άστρα
12 σχόλια:
"Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων
επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά,
τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε
με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα,
να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα,
να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου
χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας,
να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...
...αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο.
Κι εμείς οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα από τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια. Μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε ένα καθημερινό χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης θάνατο..."
Χρόνης Μίσσιος
Καλή εβδομάδα Scarlett :)
ποια σύνταξη ρε συ, αυτή θα τη σκεφτόμουν μόνο αν ήμουν πάνω από 60.. για τα υπόλοιπα (το όλον δλδ), η ζωή είναι μη γραμμική και γεμάτη εκπλήξεις, φτάνει να την πιέσουμε κι εμείς όσο χρειάζεται..
Σ'ευχαριστω πολυ, Τζων Μπόη , για το εξαιρετικό απόσπασμα που εδώ παρέθεσες.
Καλη εβδομαδα και σε σενα !
:)
Νεστορα
οσον αφορα τη συνταξη, η απαντηση εχει σχεση με το απο ποτε εισαι στην αγορα εργασιας και ποσες φορες μεχρι τωρα σου εχουν αλλαξει τη σχετικη νομοθεσια :)
οσο για τα άλλα, οτι η ζωή ειναι γεματη εκπληξεις, εννοειται πως το γνωριζω, ελπιζω μονο να φανει και καμια ευχαριστη στον οριζοντα :)
στο εύχομαι :) καλή εβδομάδα κι από μενα!
καλη να ειναι για ολους μας, Νεστορα :)
Κι εγώ τώρα τελευταία μετράω, κυρίως τι έχασα και τι πρόκειται να χάσω -αλλά μόνο όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα ή όταν σκέφτομαι για την Ελλάδα. Το κλειδί νομίζω είναι η αξία που προσάπτουμε σε αυτά που μετράμε... άρα αν δώσουμε αξία μηδενική θα σταματήσει να μας ενδιαφέρει να μετράμε ;
Και τότε θα μείνουμε με την γαλήνη του τι έχουμε που να μην μπορεί κανείς να μας το πάρει, το μετρήσουμε δεν το μετρήσουμε...
(και τα οικονομικά, ή τα αντικείμενα, είναι τα λιγότερα από εκείνα τα οποία εννοώ)
Καλή βδομάδα από το χωριό :-)
Καλησπέρα Δημήτρη
και καλώς επέστρεψες στη βαση σου :)
Για να μη μετρας θα πρεπει να εχεις λυσει το βιοποριστικο, θα πρεπει να εχεις μια στοιχειωδη ασφαλιση.
Οπως και να το κανουμε με αερα μαλλον δεν τα καταφερνουμε να ζουμε....τουλαχιστον οχι για πολυ:)
Η γαλήνη Δημητρη κατακτιεται (ασχετα απο το χαρακτηρα και την κοσμοθεωρια του καθενος μας) αφου εχουμε επιλυσει τα τελειως απαραιτητα για την επιβιωση μας
Απόλυτα σωστό αυτό που λες και συνειδητοποιώ ότι μίλησα όπως μίλησα έχοντας την εμπειρία του να έχω κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην ζωή μου αποδεχτεί πλήρη εξαΰλωση και μηδενισμό, παράγωγο της οποίας αποδοχής βγήκε να είναι η γαλήνη που μου επέτρεψε να βρω τον μετέπειτα δρόμο μου... Είτε έτσι είτε αλλιώς, εύκολο δεν είναι...
Οπως το λες....ευκολο δεν ειναι.
Θυμαμαι μια αναρτηση σου τοτε που πηγες στο νοσοκομειο της περιοχης σου για εξετασεις.
Δυστυχως καποια πραγματα δεν μπορουμε να τα αποφυγουμε και χωρις αυτα δε φτανουμε στη γαληνη.
Μακαρι να μπορουσαμε να ζησουμε χωρις στεγη, τροφη, ιατροφαρμακευτικη.
Δυστυχως η εργασια στην Ελλαδα εχει γινει πια τοσο φτηνη, που οσο και να δουλεψουμε με δυσκολια καταφερνουμε να καλυψουμε τα παραπανω και να διατηρησουμε μια μεσαια ποιοτητα ζωης
εδώ και ένα μήνα δε θυμώνω πια με τους μαθητές μου που δεν τα καταφέρνουν στα μαθηματικά...
καλησπερούδια!
νομιζω πως ποτέ δεν πρέπει να θυμώνει κανείς με την ανικανοτητα του αλλου σε καποιον τομεα που για μενα ερμηνευεται παντα με την ικανοτητα σε κατι διαφορετικο.
αλλα μαθηματικα , εστω λιγα, τα πιο απλα, τα πιο πρακτικα, νομιζω πως καλα ειναι ολοι να κατεχουν :)
να θυμωνεις :) (λιγο)
καλο σου απογευμα, katabran
Δημοσίευση σχολίου