Το έχω ξαναγράψει νομίζω.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχεις στη Γερμανία όταν είσαι ξένος , είναι η πληθώρα των ανάπηρων (με καροτσάκι) στο δρόμο και των ηλικιωμένων με τροχήλατα πι.
Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η χώρα έχει τόσους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Η απάντηση φυσικά δεν έχει σχέση με αριθμούς και αναλογίες που είναι παντού σχεδόν οι ίδιες.
Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στη Γερμανία αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορήσουν. Στους δρόμους, με τα ΜΜΜ ...παντού. Τους προσέχουν, τους σέβονται, τους δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν φυσιολογικά και όχι κλεισμένοι στους τοίχους ενός σπιτιού ή ιδρύματος.
Υπάρχουν κατάλληλα πεζοδρόμια, οι απαραίτητες ράμπες στα λεωφορεία, ασανσέρ που λειτουργούν αρκετά φαρδιά για να δεχτούν καροτσάκια, φιλότιμοι υπάλληλοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Και ΚΥΡΙΩΣ η φιλοσοφία ότι η σωματική σου αναπηρία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη ζωή σου.
Ίσως γι'αυτό οι άνθρωποι αυτοί να μπορούν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, χωρίς εμμονές, χωρίς παράνοιες, χωρίς το αίσθημα του αποκομμένου από την κοινωνία.
Εδώ, δόξα να έχει ο Κύριος, αποκομμένοι είμαστε όλοι όσοι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένα λόμπι.
Αυτό φυσικά είναι αδύνατον να το καταλάβει ο γελωτοποιός του εγχώριου βασιλιά , αλλά και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ή, απλά, δεν συμφέρει να το ξέρουμε και στρέφουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε το μίσος και την αγανάκτηση του κόσμου.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχεις στη Γερμανία όταν είσαι ξένος , είναι η πληθώρα των ανάπηρων (με καροτσάκι) στο δρόμο και των ηλικιωμένων με τροχήλατα πι.
Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η χώρα έχει τόσους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Η απάντηση φυσικά δεν έχει σχέση με αριθμούς και αναλογίες που είναι παντού σχεδόν οι ίδιες.
Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στη Γερμανία αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορήσουν. Στους δρόμους, με τα ΜΜΜ ...παντού. Τους προσέχουν, τους σέβονται, τους δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν φυσιολογικά και όχι κλεισμένοι στους τοίχους ενός σπιτιού ή ιδρύματος.
Υπάρχουν κατάλληλα πεζοδρόμια, οι απαραίτητες ράμπες στα λεωφορεία, ασανσέρ που λειτουργούν αρκετά φαρδιά για να δεχτούν καροτσάκια, φιλότιμοι υπάλληλοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Και ΚΥΡΙΩΣ η φιλοσοφία ότι η σωματική σου αναπηρία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη ζωή σου.
Ίσως γι'αυτό οι άνθρωποι αυτοί να μπορούν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, χωρίς εμμονές, χωρίς παράνοιες, χωρίς το αίσθημα του αποκομμένου από την κοινωνία.
Εδώ, δόξα να έχει ο Κύριος, αποκομμένοι είμαστε όλοι όσοι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένα λόμπι.
Αυτό φυσικά είναι αδύνατον να το καταλάβει ο γελωτοποιός του εγχώριου βασιλιά , αλλά και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ή, απλά, δεν συμφέρει να το ξέρουμε και στρέφουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε το μίσος και την αγανάκτηση του κόσμου.
8 σχόλια:
εμεις εδω στην Ελλαδα, ειμαστε πισω σε παρα πολλα πραγματα μη εχοντας την καλιεργεια να μην ειμαστε κυριως ρατσιστες, απεναντι στο διαφορετικο.. απεναντι στον χοντρο, τη γρια, τον μαυρο, τον σακατη..
πολυ ενδιαφερουσα η αποψη σου, η Γερμανια ειναι μια προηγμενη χωρα εστω σ αυτο τον τομεα και μπραβο τους!
καλημερα scarlett
Στη Γερμανία σε ένα μεγάλο ποσοστό (το απόλυτο δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς) οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και δίνεται μεγάλη σημασία στους ανήμπορους.
Σε μας οι ηλικωμένοι είναι έγκλειστοι στα σπίτια τους κι ας έχουμε 10 φορές καλύτερο κλίμα, ελλείψει υποδομών.
Αλλά το να κατηγορείς κάποιον ως παρανοϊκό επειδή είναι ανάπηρος είναι τουλάχιστον ανήθικο.
Καλησπέρα Στέλλα, ελπίζω οι μέρες να ελαφραίνουν σιγά-σιγά
Ακριβώς έτσι είναι Scarlett. Απλά η δικιά μου άποψη του γιατί δεν βγαίνουν έξω στην Ελλάδα έχει και ένα άλλο συστατικό το οποίο ίσως να είναι και ο λόγος της διαιώνισης των συστατικών που ανέφερες, και της αδιαφορίας που τα διέπει: Ντροπή! Είναι ντροπή να δούνε το άμεσα συγγενικό μας πρόσωπο στην κατάσταση που είναι, καλύτερα να είναι μέσα στο σπίτι ή σε ίδρυμα κρυμμένο. Ή, είναι ντροπή να με δει έτσι ο κόσμος! Πως να βγω έξω! Μέσα καλύτερα. Μια νοοτροπία βασισμένη στον προσχολικής νοοτροπίας εγωκεντρισμό αυτής της σάπιας κοινωνίας, καμουφλαρισμένο σαν «ντροπή».
Καλημέρα Δημήτρη, μπορεί να συνυπάρχει κι ένα αίσθημα ντροπής, αλλά δες το λίγο πιο πρακτικά το όλο θέμα.
Σκέψου το πιο απλό απ'όλα. Έχουμε πεζοδρόμια ;
Δεν σου λέω λεωφορεία, ασανσέρ σε δημόσιους χώρους και ειδικές ράμπες.
Λέω το πιο απλό που θα αντιμετωπίσεις βγαίνοντας από το σπίτι σου με ένα καροτσάκι ή με ένα τροχήλατο πι. Το πεζοδρόμιο.
Την επόμενη φορά που θα έρθεις στην Ελλάδα στις διαδρομές που θα κάνεις με τα πόδια αναρωτήσου αν θα μπορούσε εκεί να κινηθεί καροτσάκι.
Δυστυχώς, αν και κανένας μας δεν το επιθυμεί, τους περισσότερους από μας μας περιμένει μια τέτοια μοίρα εκτός κι αν τα τινάξουμε πολύ πιο νωρίς.
Και πας έξω και βλέπεις τους ανθρώπους με τις οικογένειές τους στα μουσεία, στα πάρκα, στην αγορά....η ζωή γι'αυτούς συνεχίζεται
Δεν ανέφερα, φυσικά, την λέξη «ντροπή» σαν σοβαρό όρο, Scarlett μου, μια και συμφωνούμε απόλυτα. Η «ντροπή» στην οποία αναφέρθηκα είναι η δικαιολογία και άλλη ονομασία για την άγνοια, τον εγωκεντρισμό και την φιλαυτία μιας κοινωνίας θεμελιωμένης στον εγωκεντρισμό. Δεκαετίες που φέρνω συγγενείς και φίλους ξένους στην Ελλάδα, από 4-5 χώρες, αυτά είναι τα πρώτα που βλέπουμε και παρατηρούμε στους δρόμους και τα κτήρια. Και τα πεζοδρόμια που είναι αντάξια Αφρικανικής χώρας…
Πως να βγει ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες στην Αθήνα όταν πρέπει να περάσει πεζοδρόμια μπλκαρισμένα από μηχανάκια και αυτοκίνητα. Και αν πει σε κάποιον να μετακινήσει λίγο το παπάκι του, παρακαλώ πολύ, ο παπάκιας, με ανατροφή από την σάπια αυτή κοινωνία, θα απαντήσει "Δε κάθεσε σπίτι σου, ρε; τι θες και βγαίνεις έξω;" Ναι, όχι μόνο το άκουσα, αλλά έπρεπε να το μεταφράσω και σε Σουηδούς που είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Πώς να μην μείνουν με το στόμα ανοιχτό ;
Θες να πεις Δημήτρη, πως η κοινωνία μας, αυτή που δείχνει αλληλεγγύη παντού, η τόσο φιλόξενη και υποδειγματική στον κόσμο όσον αφορά την ανθρωπιά της και το νοιάξιμό της στον ανθρώπινο πόνο, δεν ενδιαφέρεται τελικά και τόσο πολύ για τον ανήμπορο ;
Πώς τολμάς ;
Ναι, ναι, γι’ αυτή τη κενωνία μιλάω… Μου θυμίζει τον Πολίτη Κέην. Την σκηνή όπου η δεύτερη σύζυγός του τον ειρωνεύεται και του λέει «βέβαια, έτσι είσαι.. ‘Είμαι ο Τσαρλς Φόστερ Κέην, θα σας κάνω όλα τα χατίρια, θα σας δώσω ότι ποθείτε, αλλά πρέπει να μ΄αγαπάτε!’»
Έτσι είναι και οι Έλληνες που τους αρέσει τόσο να λένε ότι όλοι οι ξένοι τους αγαπάνε γιατί είναι τόσο φιλόξενοι, είναι τόσο ωραία η χώρα τους, και είναι και κατ’ ευθείαν απόγονοι των μεγάλων που έδωσαν τον πολιτισμό όταν οι άλλοι κρεμόντουσαν από τα δέντρα. Και θα τους δώσουνε τα πάντα, αλλά πρέπει να τους αγαπάνε! Όμως οι ξένοι είναι ευγενικοί, και επίσης, οι ξένοι, καταλαβαίνουν πότε δεν έχει καμία αξία να πουν τίποτα το πραγματικό γιατί δεν θα το καταλάβει κανείς. Κι άμα πας να τους πεις ότι όταν μιλάνε αναμεταξύ τους οι ξένοι ΔΕΝ λένε πολύ κολακευτικά πράγματα για την χαβούζα που βλέπουν μπροστά τους όταν έρχονται στην Ελλάδα, τότε, εξανίστανται σαν να τους έκαψες για καυσόξυλα το παιδικό ελκηθράκι που ονομαζόταν Ρόουζμπαντ.
Δημοσίευση σχολίου