Μετά τον άνθρωπο που τον έλεγαν Οβ... το Beartown. Μπορεί τα δύο βιβλία του Backman που διάβασα ανάμεσα (Η Γιαγιά που στέλνει χαιρετίσματα και η Μπριτ Μαρί που ήταν εδώ) να μην με ενθουσίασαν αλλά το τελευταίο θα μείνει σίγουρα στη μνήμη μου ως εξαιρετικό ανάγνωσμα.
Όπως και στον Οβ εκπλήσσομαι για άλλη μια φορά για το πόσο καλός ψυχολόγος και ανθρωπογνώστης είναι ένας τόσο νέος συγγραφέας (γεννήθηκε μόλις το '81), ειδικά όταν περιγράφει ηλικιωμένους χαρακτήρες.
Μετά την Ισπανία λοιπόν και η Σουηδία έχει να επιδείξει πολύ αξιόλογους νέους συγγραφείς. Πολύ ευχάριστο αυτό για όσους συνεχίζουμε να καταφεύγουμε στο βιβλίο ομορφαίνοντας την καθημερινότητά μας και ψάχνουμε για το καινούριο και το φρέσκο.
Είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα να σε περιμένει το βράδυ μετά από μια δύσκολη μέρα ένα ωραίο βιβλίο. Το Beartown ανήκει ακριβώς σ'αυτήν την κατηγορία.
Όπως και στον Οβ εκπλήσσομαι για άλλη μια φορά για το πόσο καλός ψυχολόγος και ανθρωπογνώστης είναι ένας τόσο νέος συγγραφέας (γεννήθηκε μόλις το '81), ειδικά όταν περιγράφει ηλικιωμένους χαρακτήρες.
Μετά την Ισπανία λοιπόν και η Σουηδία έχει να επιδείξει πολύ αξιόλογους νέους συγγραφείς. Πολύ ευχάριστο αυτό για όσους συνεχίζουμε να καταφεύγουμε στο βιβλίο ομορφαίνοντας την καθημερινότητά μας και ψάχνουμε για το καινούριο και το φρέσκο.
Είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα να σε περιμένει το βράδυ μετά από μια δύσκολη μέρα ένα ωραίο βιβλίο. Το Beartown ανήκει ακριβώς σ'αυτήν την κατηγορία.
6 σχόλια:
Beantown (the town of baked beans) λένε και οι βέροι Βοστωνέζοι την Βοστώνη! Εκτός μάλιστα από Beantown την λέμε και Hub of the Universe. Το εστιαόριο στον πεντηκοστό όροφο του πύργου Prudential Center (The Pru) λέγεται "Top of the Hub". Διαθέτω και συνταγή για γρήγορα baked beans για τα παιδιά όταν επιστρέφουν από το σχολείο!
Πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία, Δημήτρη.
Βοστώνη λοιπόν και ψητά φασόλια. Ωραία θα ήταν τώρα ένα ταξιδάκι εκεί.
:)
Στο βιβλίο του ο Backman μιλάει μεταφορικά για αρκούδες, Bears, που είναι οι παίχτες του χόκεϊ στον πάγο της μικρής πόλης στην οποία αναφέρεται.
Ωραίο και δυνατό βιβλίο. Αν σου κάνει ποτέ κέφι... νομίζω πως θα το απολαύσεις.
Καλημέρα Scarlett,
Οι ειδικοί λένε ότι ο άνθρωπος θα πρέπει καθημερινά να βρίσκει χρόνο για να απομονώνεται με τον εαυτό του ακόμα κι αν το πρόγραμμά του είναι βαρύ. Είναι πολύ χαλαρωτική η ώρα που περνάς μόνος διαβάζοντας ένα βιβλίο, εννοώ αυτών με το χαρτί κι όχι των e-books, εγώ δεν μπορώ να διαβάσω πάντως βιβλία στο tablet.
Ευχαριστούμε για την βιβλιο-πρόταση, εμπιστεύομαι την κρίση σου. Βέβαια σπάνια βρίσκεις συγγραφείς οι όποιοι σου κρατούν το ίδιο ενδιαφέρον σε περισσότερα του ενός βιβλία τους, π.χ. Τζέφρυ Ευγενίδης, εξαιρετικός στο Middlesex αλλά στα υπόλοιπα δεν ενθουσιάστηκα, ίσως επειδή εκείνο ήταν πολύ δυνατό και επισκίασε τα υπόλοιπα.
Παλιότερα βασιζόμουν και σε κριτικές μέσω των λογοτεχνικών sites για να αξιολογήσω την αγορά ενός βιβλίου, μετά κατάλαβα ότι δεν πρέπει να δίνω και πολύ σημασία σε αυτές, καθώς βιβλία τα οποία είχαν λάβει διθυραμβικές κριτικές από το κοινό, σε μένα φάνηκαν ίσως και αδιάφορα.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν το «Μέρες δίχως τέλος» του Ιρλανδού Sebastian Barry που διάβασα φέτος εξαιτίας των εξαιρετικών κριτικών του κοινού και της βράβευσής του, αλλά κι επειδή μου αρέσουν οι Ιρλανδοί συγγραφείς, όμως μετά βίας μπόρεσα να το τελειώσω, ούτε καν ευχαριστήθηκα την ανάγνωση. Αισθάνθηκα ότι άλλο βιβλίο διάβαζα εγώ κι άλλο όλοι εκείνοι που το εκθείαζαν.
Αυτή την στιγμή διαβάζω το «Αυτά τα όνειρα που ποδοπατούνται» του Sebastian Spitzer για την ζωή της Μάδγα Γκέμπελς, το οποίο είναι σκληρό μεν, εξαιρετικό δε και το προτείνω.
Προτείνω επίσης και το «The Heart's Invisible Furies» του Ιρλανδού (και σχεδόν συνονόματου) John Boyne, το οποίο διαβάζοντάς το από το πρωτότυπο φέτος στην παραλία ήταν σαν να παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία με άφθονο γέλιο και δάκρυ.
Καλημέρα John Boy
και σ'ευχαριστώ με τη σειρά μου για τις βιβλιοπροτάσεις σου (έχω διαβάσει και άλλα βιβλία που μου πρότεινες παλιότερα και μου άρεσαν).
Πιστεύω πως ένας από τους σημαντικότερους λόγους ύπαρξης αυτών των χώρων (blog), είναι η αλληλεπίδραση που ασκούμε προτείνοντας βιβλία, ταινίες, μουσικές, παραστάσεις κι ό,τι άλλο. Κρίμα που εδώ και πολλά χρόνια οι αξιόλογες αναρτήσεις αυτού του είδους έχουν περιοριστεί πάρα πολύ, μια που όλοι έχουν στραφεί στο Facebook και στο Ινστα.
Προσωπικά έχω εμπλουτίσει τη ζωή μου με πολλά όμορφα πράγματα που γνώρισα μέσα από ιστοσελίδες άλλων, γι'αυτό και συνεχίζω να διατηρώ τη δική μου, έστω με αραιές αναρτήσεις και να διαβάζω όσες ακόμη βρίσκω αξιόλογες.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι δεν εμπιστεύομαι ούτε κι εγώ τις κριτικές βιβλίων που γίνονται είτε από δημοσιογράφους είτε από εκδότες που θέλουν να προωθήσουν έναν συγγραφέα. Περισσότερο εμπιστεύομαι ανθρώπους που πάνω κάτω έχουμε τα ίδια αναγνωστικά γούστα ή την δική μου κρίση όταν πιάνω στα χέρια ένα βιβλίο και προσπαθώ μέσα από λίγες γραμμές να καταλάβω αν θα με ενδιέφερε ή όχι.
Ένα άλλο βιβλίο που διάβασα τελευταία και μου άρεσε, αν και αρκετά βαρύ (και παλιότερο), είναι Οι φωνές του ποταμού Παμάνο, του γνωστού Cabre που έγραψε και το Confiteor. Αν σου άρεσε το τελευταίο, θα σου αρέσει κι αυτό.
Μια πολύ όμορφη μέρα εύχομαι, Τζων Μπόη!
To Confiteor το ξεκίνησα σε μια περίοδο που μου ήταν δύσκολο να επικεντρωθώ σε ένα τέτοιο ανάγνωσμα, με περίπλοκη γραφή και μεγάλο μέγεθος.
Αυτά τα βιβλία θέλουν μάλλον χρόνο και καθαρό μυαλό και μια ροή στην περιγραφή που να είναι σχετικά βατή.
Το Confitoer είναι εντυπωσιακό ως ανάγνωσμα, αλλά φτάνεις σε σημείο να νιώθεις εξαντλημένος από την προσπάθεια να καταλάβεις τα "πίσω-μπρός" της αφήγησης και τις αλλαγές στο ύφος της. Δεν ξέρω αν ο Cabre γράφει γενικά έτσι, πάντως είναι ένα φαινόμενο συγγραφικό.
Ένα άλλο μου θέμα με τα μεγάλα σε όγκο βιβλία είναι να μπορέσω αρχικά να παρακάμψω τον όποιο τυχόν ναρκισσισμό των συγγραφέων να γράψουν κάτι ογκώδες ώστε να χαρακτηριστεί και μνημειώδες.
Δεν ξέρω από facebook και instagram, δεν είμαι άνθρωπος των social media, αλλά ούτε και τα κατακρίνω. Σκέψου ότι παλιά ήταν η γειτονιά, μετά το τηλέφωνο, μετά τα blogs, σήμερα κάποια άλλα μέσα, αύριο ποιος ξέρει, o κόσμος έχει ανάγκη την επικοινωνία ... ο κόσμος αλλάζει... εδώ διάβαζα σήμερα ότι το 1/4 των ανύπαντρων αντρών και γυναικών στην Ιαπωνία είναι παρθένοι κι ότι όχι απλά οι άνθρωποι στην χώρα αυτή δεν σκέφτονται το σεξ για την ικανοποίησή τους αλλά ούτε καν και για την αναπαραγωγή :)
Μια (πλέον) καλησπέρα κι από μένα
Αφού είναι στο Facebook και στο Ινστα πού να βρουν καιρό για αναπαραγωγή :)
(για να απαντήσω στην τελευταία σου παράγραφο)
Στα λόγια μου έρχεσαι!
Κακά τα ψέματα, Τζων Μπόη, η εικόνα και το "επιφανειακό" κυριαρχούν. Το να κάτσεις να γράψεις ένα κείμενο στο blog, ακόμη και απλό, απαιτεί χρόνο και αυτοσυγκέντρωση. Και το χειρότερο... δεν ικανοποιεί καθόλου τον ναρκισσισμό σου. Ενώ βγάζεις εκεί μια φωτό στο ίνστα και παίρνεις 1000 like.
Μπορεί εσύ από ευγένεια και ανωτερότητα να μην κατηγορείς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , αλλά εγώ νομίζω ότι ΚΑΙ αυτά φταίνε που βρισκόμαστε στο χάλι που βρισκόμαστε.
Οι φωνές του ποταμού Παμάνο μοιάζουν αφηγηματικά με το Confiteor. Οπότε αφού σε κούρασε το δεύτερο, απέφυγε και το πρώτο, μέχρι ίσως να ξαναπιάσεις το Confiteor :)....κάποτε....και το επανεκτιμήσεις.
Το Beartown όμως,που ακόμη δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, είναι πολύ διαφορετικό και ίσως πολύ περισσότερο στα αναγνωστικά σου γούστα.
Εύχομαι αν το πάρεις, να το απολαύσεις όπως το απόλαυσα εγώ.
Ένα πολύ όμορφο Σ/Κ εύχομαι και μακριά από τον τυφώνα!!!
Δημοσίευση σχολίου