Η Κένυα της Ευρώπης

Το σπίτι του Heinz βρίσκεται σ'ένα ακριβό προάστιο του Μονάχου. Όποιος γνωρίζει έστω ελάχιστα τη Γερμανία θα γνωρίζει πως το Μόναχο είναι η ακριβότερη πόλη της, με την ακριβότερη στέγη.
 Το σπίτι του έχει έναν μεγάλο κήπο με ένα τεχνητό ρυάκι να κυλά κυκλικά γύρω από το σπίτι και ακριβά φυτά. Στο εσωτερικό  είναι γεμάτο από έργα τέχνης και απομιμήσεις αρχαίων έργων ξένων πολιτισμών. Ένας στρατιώτης, γνήσια απομίμηση του πήλινου στρατού της Κίνας κοσμεί το σαλόνι του, απέναντι από έναν άλλον στρατιώτη Ταϋλανδό ή Ινδονήσιο, αν θυμάμαι καλά. Μία μεγάλη τζαμαρία χάνεται στο πάτωμα με το πάτημα ενός διακόπτη και το σαλόνι ενώνεται αυτόματα με τον κήπο. Μουσικά όργανα από διάφορες γωνίες του κόσμου, σύγχρονοι πίνακες και  πολλά αντικείμενα από αυτά που λατρεύουν οι συλλλέκτες.
Προσπάθησα να μην το δείξω - για να μην τον στεναχωρήσω- κι ελπίζω να τα κατάφερα, αλλά τίποτα από αυτά δεν με εντυπωσίασε.

...
Πριν μερικά χρόνια η χώρα του μαζί με τις άλλες δυνάμεις της Δύσης βούτηξαν τη δική μου χώρα σε ένα χρέος που μας οδήγησε στην εξαθλίωση. Ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μεγάλα συμφέροντα και πολιτικοί καριέρας (δε λείψανε και οι εγχώριοι) ενώσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να παρουσιάσουν μια ψεύτικη εικόνα μιας χώρας κι ενός λαού υπηρετώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα και όλοι μαζί τις τράπεζες.
Έπρεπε να σωθεί το δολάριο, έπρεπε να σωθούν η Γερμανία και η Γαλλία κι έπρεπε να την πληρώσει ο πιο αδύναμος κρίκος. Αυτός που ούτως ή άλλως ζούσε μέσα στη ρεμούλα, άρα και η ενοχοποίησή του δε θα ήταν και εντελώς αβάσιμη.
...

Όταν μιλά ο Heinz για την Ελλάδα, οι σκέψεις του έχουν κάτι το επικριτικό. Δε θα έλεγα υποτιμητικό, αν και κάποιοι σχολιασμοί του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κι έτσι.
Και κάτι μέσα μου δεν το επιτρέπει αυτό. Πρώτον γιατί εσύ μπορείς να λες ό,τι θέλεις για το σπίτι σου, αλλά αλίμονο αν το πιάσει άλλος στο στόμα του. Κι έπειτα ....η χώρα του...οι πρόγονοί του, δε μας επέτρεψαν ποτέ να βγούμε από τη φτώχεια φροντίζοντας να μας πηγαίνουν από πόλεμο σε πόλεμο κι από καταστροφή σε καταστροφή.
Φυσικά και ήμασταν πάντοτε τα τελευταία 100 χρόνια ραγιάδες. Μήπως μας επέτρεψαν ποτέ να είμαστε και κάτι άλλο ;

..
Είναι εύκολο να μιλάς από την πλευρά του δυνατού και του χορτάτου.

...
Αλλά αυτό που πιο πολύ με στεναχωρεί είναι που η ανάπτυξη της δικής μου χώρας - με τις ευλογίες των εγχώριων πολιτικών- πρέπει να περάσει μέσα από την καταστροφή της.
Πάντα τα συμφέροντα...... τα εγχώρια και τα ξένα.
 Και χάφτουν οι ραγιάδες το παραμύθι του τουρισμού, ότι αυτός δήθεν θα μας ξελασπώσει ή της επίκαιρης- δήθεν- ανάπλασης του Ελληνικού (κι άλλα εμπορικά κέντρα κι άλλα γραφεία για εταιρείες- ποιοι θα ψωνίζουν από αυτά, ποιοι θα δουλεύουν σε αυτές;), όταν όλη η χώρα έχει σχεδόν πουληθεί και καταστραφεί.

...
Για να μπορούν να έρχονται οι Heinz αυτού του κόσμου να την επισκέπτονται διαμένοντας σε ξενοδοχεία των 300 ευρώ, όταν εμείς, οι φτωχοί ιθαγενείς θα πρέπει να τη βγάζουμε με τον δωρεάν ήλιο της.

...
Κάποτε ....μοιάζουν να έχουν περάσει αιώνες από εκείνες τις εποχές...στην σύντομη εποχή της ελληνικής ευμάρειας, σ'ένα από τα ταξίδια μου είχα επισκεφτεί την Κένυα. Φυσικά και μείναμε σε πλούσια πολυτελή ξενοδοχεία με όλες τις ανέσεις της Δύσης, όταν οι ντόπιοι κάτοικοι της χώρας μόνο να μας υπηρετήσουν μπορούσαν ως υπαλληλικό προσωπικό ή να μας χαζέψουν σαν κάτι το αλλόκοσμο.
Θυμίζει κάτι; Ή υπάρχει έστω ένας τίμιος Έλληνας που μπορεί να πληρώσει ξενοδοχείο στη Σαντορίνη;

ΥΓ Ένα μέρος της παραπάνω ανάρτησης γράφτηκε και με αφορμή την ανάγνωση του βιβλίου του Σόρλαου που διάβασα πρόσφατα "Το μεγάλο σχέδιο". Νομίζω πως ακόμη δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά όταν κυκλοφορήσει, αξίζει μια ανάγνωση.