Τι γλυκιά και όμορφη ιδέα της Google η προσαρμογή του λογότυπού της στις επιταγές της ημέρας!
Δυο ηλικιωμένα ανθρωπάκια, ζωηρά παρά την ηλικία τους, πιασμένα χέρι χέρι στο δρόμο της ζωής!
Όχι, δεν υποστηρίζω την εν λόγω εορτή των ερωτευμένων, ούτε κι όλα αυτά τα κιτς αρκουδάκια και τις κόκκινες καρδούλες με τα οποία γέμισε ο τόπος.Αυτό που γλύκανε το βλέμμα μου βλέποντας τα ανθρωπάκια της Google, είναι το ότι νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με όλα αυτά τα σύγχρονα και ιντερνετικά, θυμήθηκαν πως η συντροφικότητα δεν αφορά μόνο την ηλικία τους.
Δεν ξέρω αν είναι ωραίο να γερνάς με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά πιστεύω πως σίγουρα θα είναι ωραίο να μη γερνάς μόνος σου. Κι ακόμη να διατηρείς τη ζωηράδα του πνεύματος, αλλά και του κορμιού σου ως ένα βαθμό, μέχρι την τελευταία πνοή.Γι' αυτό μου άρεσαν τα ανθρωπάκια της Google
Στην προσωπική μου ζωή προβλέπω πολλά πράγματα να τα κάνω μόνη μου. Και όχι πάντα από επιλογή. Από το να διακπεραιώνω μικρά ασήμαντα καθημερινά, μέχρι να ψάχνω με αγωνία μέσα στη νύχτα, με τον άνεμο να βουίζει στα αυτιά μου και τη βροχή να με μουσκεύει για ένα χαμένο δωμάτιο.Και την άλλη μέρα να ψάχνω εναγωνίως τη νεαρή γιατρό, για εκείνα τα φάρμακα που δεν υπήρχαν στο νησί, αλλά τα εισήγαγαν από την Αργεντινή.
Τέτοιες ώρες πάντα θυμάμαι τον ποιητή, που όλα τα λέει πιο όμορφα, πιο σωστά:"Τις μέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου" [Ο.Ε.]
Δεν ξέρω πόσα βήματα πρέπει κάθε φορά να υποχωρώ. Πόσο να υποτάξω την συμπεριφορά μου, γιατί το πνεύμα δεν υποτάσσεται πια. Τουλάχιστον αυτό μου ανήκει. Ανούσια ξοδεμένο, ταλαιπωρημένο, αλλά κι ο μόνος φεγγίτης απ' όπου μπορώ ακόμη να βλέπω τα άστρα. Αυτά και τις ανατολές μου.
Σήμερα η μέρα είναι γαλάζια. Ας αφήσω το χρώμα αυτό να κυριαρχήσει στη σκέψη μου.
14 Φεβ 2008
Δυο ηλικιωμένα ανθρωπάκια, ζωηρά παρά την ηλικία τους, πιασμένα χέρι χέρι στο δρόμο της ζωής!
Όχι, δεν υποστηρίζω την εν λόγω εορτή των ερωτευμένων, ούτε κι όλα αυτά τα κιτς αρκουδάκια και τις κόκκινες καρδούλες με τα οποία γέμισε ο τόπος.Αυτό που γλύκανε το βλέμμα μου βλέποντας τα ανθρωπάκια της Google, είναι το ότι νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με όλα αυτά τα σύγχρονα και ιντερνετικά, θυμήθηκαν πως η συντροφικότητα δεν αφορά μόνο την ηλικία τους.
Δεν ξέρω αν είναι ωραίο να γερνάς με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά πιστεύω πως σίγουρα θα είναι ωραίο να μη γερνάς μόνος σου. Κι ακόμη να διατηρείς τη ζωηράδα του πνεύματος, αλλά και του κορμιού σου ως ένα βαθμό, μέχρι την τελευταία πνοή.Γι' αυτό μου άρεσαν τα ανθρωπάκια της Google
Στην προσωπική μου ζωή προβλέπω πολλά πράγματα να τα κάνω μόνη μου. Και όχι πάντα από επιλογή. Από το να διακπεραιώνω μικρά ασήμαντα καθημερινά, μέχρι να ψάχνω με αγωνία μέσα στη νύχτα, με τον άνεμο να βουίζει στα αυτιά μου και τη βροχή να με μουσκεύει για ένα χαμένο δωμάτιο.Και την άλλη μέρα να ψάχνω εναγωνίως τη νεαρή γιατρό, για εκείνα τα φάρμακα που δεν υπήρχαν στο νησί, αλλά τα εισήγαγαν από την Αργεντινή.
Τέτοιες ώρες πάντα θυμάμαι τον ποιητή, που όλα τα λέει πιο όμορφα, πιο σωστά:"Τις μέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου" [Ο.Ε.]
Δεν ξέρω πόσα βήματα πρέπει κάθε φορά να υποχωρώ. Πόσο να υποτάξω την συμπεριφορά μου, γιατί το πνεύμα δεν υποτάσσεται πια. Τουλάχιστον αυτό μου ανήκει. Ανούσια ξοδεμένο, ταλαιπωρημένο, αλλά κι ο μόνος φεγγίτης απ' όπου μπορώ ακόμη να βλέπω τα άστρα. Αυτά και τις ανατολές μου.
Σήμερα η μέρα είναι γαλάζια. Ας αφήσω το χρώμα αυτό να κυριαρχήσει στη σκέψη μου.
14 Φεβ 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου