Μια χαμογελαστή γιαγιούλα μου κάνει δώρο τον καλό της λόγο, όταν χωρίς να γνωριζόμαστε θεωρεί όμορφο ή χρήσιμο να μου πει πόσο μου πηγαίνει το καπέλο που φοράω.
Της αντιγυρίζω το χαμόγελο μαζί με ένα ευχαριστώ και σα να ήταν αυτή η αφορμή, αρχίζει και ξετυλίγει μπροστά μου το κουβάρι των αναμνήσεών της, με τις χοροεσπερίδες και τις ενδυματολογικές συνήθειες της δικής της χρυσής εποχής. Την ακούω προσεχτικά και παρατηρώ πόσο νεανικό είναι το πρόσωπό της στο βλέμμα και στη λάμψη , παρά τις ρυτίδες που νομίζουν ότι μπορούν να κρύψουν τη νεανικότητα της ψυχής της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να φέρει αυτήν την παιδική, νεανική ομορφιά πάνω του. Είναι μια ομορφιά που πηγάζει από πολύ βαθιά, που έχει σχέση με μία στάση ζωής και διαμορφώνει μία ανάλογη συμπεριφορά. Και πάντα χαίρομαι όταν τη βλέπω.
Από πολύ νωρίς κατέληξα πως οι άνθρωποι κουβαλάνε μια συγκεκριμένη ηλικία πάνω τους. Μερικοί παραμένουν αιώνια παιδιά. Άλλοι ζουν μια αέναη εφηβία. Κι είναι κι αυτοί που ενηλικιώθηκαν νωρίς, που άφησαν πίσω τους γρήγορα τα παιδικά βιώματα και που αντιμετωπίζουν τα πάντα με την περισυλλογή, την επιφύλαξη, την υπευθυνότητα του ενήλικα. Συνήθως στους τελευταίους απαιτήθηκε από την ίδια τη ζωή να ενηλικιωθούν νωρίς. Όπως και στους πρώτους είναι η "ευκολία" που δεν τους επέτρεψε να μεγαλώσουν.
Αλλά δεν είναι απόλυτα καθοριστικοί αυτοί οι παράγοντες για τον προσδιορισμό της προσωπικής μας ηλικίας όπως την εννοώ.
Η στάση μας προς τον κόσμο αλλά και προς τους γύρω μας καθορίζεται από πολλούς παράγοντες, τόσο ενδογενείς, όσο και εξωγενείς. Αλλά όταν αυτή κάποια στιγμή πάρει την τελική της μορφή, βλέπω πως τίποτα δεν τη μεταμορφώνει πια.
Στα 19 μου γνώρισα ανθρώπους, που αν και δεν ήταν πολύ μεγαλύτεροί μου ήδη είχαν παραιτηθεί από τη ζωή . Βιάστηκαν να γεράσουν. Κι έτσι γέροι συνεχίζουν να ζουν. Δίχως όραμα.
Αλλά είναι κι εκείνοι οι άλλοι, που όπου κι αν τους συναντήσεις σου μεταδίδουν την αισιοδοξία τους, την ανεμελιά τους, τη διάθεσή τους για το καινούριο. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται. Σε όποια ηλικία.
Όλοι μας κουβαλάμε μία ηλίκια. Μία. Όχι πολλές. Και δεν εννοώ τη σωματική. Ούτε και την πνευματική. Αλλά αυτή που καθορίζει στάση ζωής και αντίληψη. Η δική μου κρύβει αρκετή αφέλεια και άπειρη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Και δεν νομίζω πως έχει να κάνει με τη λίγη ή περισσότερη ευφυΐα μου.
Της αντιγυρίζω το χαμόγελο μαζί με ένα ευχαριστώ και σα να ήταν αυτή η αφορμή, αρχίζει και ξετυλίγει μπροστά μου το κουβάρι των αναμνήσεών της, με τις χοροεσπερίδες και τις ενδυματολογικές συνήθειες της δικής της χρυσής εποχής. Την ακούω προσεχτικά και παρατηρώ πόσο νεανικό είναι το πρόσωπό της στο βλέμμα και στη λάμψη , παρά τις ρυτίδες που νομίζουν ότι μπορούν να κρύψουν τη νεανικότητα της ψυχής της.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να φέρει αυτήν την παιδική, νεανική ομορφιά πάνω του. Είναι μια ομορφιά που πηγάζει από πολύ βαθιά, που έχει σχέση με μία στάση ζωής και διαμορφώνει μία ανάλογη συμπεριφορά. Και πάντα χαίρομαι όταν τη βλέπω.
Από πολύ νωρίς κατέληξα πως οι άνθρωποι κουβαλάνε μια συγκεκριμένη ηλικία πάνω τους. Μερικοί παραμένουν αιώνια παιδιά. Άλλοι ζουν μια αέναη εφηβία. Κι είναι κι αυτοί που ενηλικιώθηκαν νωρίς, που άφησαν πίσω τους γρήγορα τα παιδικά βιώματα και που αντιμετωπίζουν τα πάντα με την περισυλλογή, την επιφύλαξη, την υπευθυνότητα του ενήλικα. Συνήθως στους τελευταίους απαιτήθηκε από την ίδια τη ζωή να ενηλικιωθούν νωρίς. Όπως και στους πρώτους είναι η "ευκολία" που δεν τους επέτρεψε να μεγαλώσουν.
Αλλά δεν είναι απόλυτα καθοριστικοί αυτοί οι παράγοντες για τον προσδιορισμό της προσωπικής μας ηλικίας όπως την εννοώ.
Η στάση μας προς τον κόσμο αλλά και προς τους γύρω μας καθορίζεται από πολλούς παράγοντες, τόσο ενδογενείς, όσο και εξωγενείς. Αλλά όταν αυτή κάποια στιγμή πάρει την τελική της μορφή, βλέπω πως τίποτα δεν τη μεταμορφώνει πια.
Στα 19 μου γνώρισα ανθρώπους, που αν και δεν ήταν πολύ μεγαλύτεροί μου ήδη είχαν παραιτηθεί από τη ζωή . Βιάστηκαν να γεράσουν. Κι έτσι γέροι συνεχίζουν να ζουν. Δίχως όραμα.
Αλλά είναι κι εκείνοι οι άλλοι, που όπου κι αν τους συναντήσεις σου μεταδίδουν την αισιοδοξία τους, την ανεμελιά τους, τη διάθεσή τους για το καινούριο. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται. Σε όποια ηλικία.
Όλοι μας κουβαλάμε μία ηλίκια. Μία. Όχι πολλές. Και δεν εννοώ τη σωματική. Ούτε και την πνευματική. Αλλά αυτή που καθορίζει στάση ζωής και αντίληψη. Η δική μου κρύβει αρκετή αφέλεια και άπειρη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο. Και δεν νομίζω πως έχει να κάνει με τη λίγη ή περισσότερη ευφυΐα μου.
