Μ'αρέσει αυτός ο μη χειμώνας φέτος, όσο ανορθόδοξο και να ακούγεται. Μου αρέσει αυτό το παρατεταμένο φθινόπωρο.
Το πρωί με κατέκλυσε ένα παράξενο αίσθημα ευφορίας, καθώς καιρός και διάθεση εναρμονίστηκαν. Μπορεί σε γενικές γραμμές να είναι ο ήλιος που ανοίγει το νου, που λαμπρύνει τη σκέψη και που μας γεμίζει με θετική ενέργεια και αισιοδοξία, αλλά προσωπικά είναι και αυτές οι μαλακές μέρες με νοτιά μέσα στο χειμώνα, οι γκρίζες και βαριά συννεφιασμένες που ξυπνάνε ένα παράξενο αίσθημα αδιευκρίνιστης ευφορίας .
Στο δρόμο μου, προσπερνώ στολισμένα δεντράκια και βιτρίνες κι όπως το φως είναι ακόμη χαμηλό λόγω της ώρας αλλά και του συννεφιασμένου της ημέρας, δημιουργούν μέσα μου μία απρόσμενα ευχάριστη διάθεση. Δεν τρελαίνομαι για όλη αυτήν την σχεδόν υποχρεωτικά γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά είναι στιγμές που κάτι βρίσκει μέσα μου, και απλά μου γεννά ένα χαμόγελο. Ή τη διάθεσή ενός χαμόγελου.
Στον αποβάθρα του τρένου αναζητώ μάταια σήμερα την συνεπιβάτιδα που πάντα μου προσφέρει ένα θέμα οπτικής ενασχόλησης , όταν δεν έχω διάθεση να διαβάσω τις εφημερίδα ή το βιβλίο που κουβαλώ συνήθως μέσα στην τσάντα μου.
Μάλλον έφτασα λίγο νωρίτερα.
Όταν τυχαίνει να συμπέσουμε στην ώρα, στεκόμαστε πάντα στο ίδιο σημείο της αποβάθρας. Συχνά καθόμαστε αντικριστά στον ίδιο συρμό. Κι έτσι μπορώ να την παρατηρώ ανενόχλητα.
Η εμφάνιση της φωνάζει από μακριά "προσέξτε με, είμαι πολύ διαφορετική από όλους σας" .
Δεν είναι όμορφη. Όχι με την κλασική έννοια του όρου. Είναι βέβαια ψηλή και γεροδεμένη, στοιχεία που σε μια γυναίκα συνήθως τραβούν από μόνα τους την προσοχή.
Αλλά δεν είναι αυτά που κάνουν το βλέμμα κάποιου να εστιάσει πάνω της. Είναι η υπερβολικά φανταχτερή της εμφάνιση, που συνοδεύεται από ένα ύφος ντίβας. Έντονα χρώματα, μεγάλα κοσμήματα και ένα - πάντα- gossip περιοδικό στο χέρι.
Πολύ διαφορετική από όλον τον άλλο κόσμο που πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του, σίγουρα πετυχαίνει το στόχο της. Την προσέχουμε.
Και είναι ένα παράξενο πουλί, που με τον τρόπο της φωτίζει τη μέρα μας.
......................................................................................
Όλα αυτά ήτανε χτες. Χτες που η διάθεσή μου ήταν χαρούμενη και μπορούσα να γράφω ανάλογα, ενώ σήμερα...σήμερα είναι διαφορετικά. Και ξέρω πως αυτό κανέναν δεν ενδιαφέρει και τίποτα δεν αλλάζει με την αναφορά του, απλά δεν μπορούσα να συνεχίσω με τον χτεσινό ανάλαφρο τόνο αυτό το ποστ και θέλω να δικαιολογήσω την αλλαγή.
Διαβάζω τη χθεσινή athens και μου αρέσουν πολύ οι αναφορές που κάνει σχετικά με την ελληνική ραδιοφωνία, που φέτος κλείνει 70 χρόνια και το φωτογραφικό υλικό που παραθέτει.
Μορφές που πέρασαν για πάντα, που δεν υπάρχουν πια, που άλλαξαν με τα χρόνια, πάντα μου αρέσει να βλέπω την αλλαγή στους ανθρώπους....ή μάλλον πάντα μ' αρέσει να βλέπω τη νεότητα στους ανθρώπους που μεγάλωσαν, γέρασαν, έφυγαν. Απόδειξη όχι μόνο ότι ζήσανε, αλλά ότι υπήρξαν νέοι, όμορφοι με αυτό το βλέμμα το αδηφάγο, το μερικές φορές ονειροπόλο και άλλοτε σκληρό και αδίστακτο, το βλέμμα του νέου που έχει τη ζωή μπροστά του . Το βλέμμα του ανθρώπου που περιμένει τα πάντα. Είναι ένα τεράστιο δώρο στα μάτια τους η ζωή, που κρύβει συνεχώς εκπλήξεις και μοιάζει ανεξάντλητο.....
Κάπως έτσι....
....................................................................
Ένα παιδάκι, λέει, φώναζε σε πολύβουο δρόμο , όπου δεν το πρόσεχε κανείς :
- Κοιτάξτε με, είμαι αόρατος.
...κάτι μου θυμίζει....
Το πρωί με κατέκλυσε ένα παράξενο αίσθημα ευφορίας, καθώς καιρός και διάθεση εναρμονίστηκαν. Μπορεί σε γενικές γραμμές να είναι ο ήλιος που ανοίγει το νου, που λαμπρύνει τη σκέψη και που μας γεμίζει με θετική ενέργεια και αισιοδοξία, αλλά προσωπικά είναι και αυτές οι μαλακές μέρες με νοτιά μέσα στο χειμώνα, οι γκρίζες και βαριά συννεφιασμένες που ξυπνάνε ένα παράξενο αίσθημα αδιευκρίνιστης ευφορίας .
Στο δρόμο μου, προσπερνώ στολισμένα δεντράκια και βιτρίνες κι όπως το φως είναι ακόμη χαμηλό λόγω της ώρας αλλά και του συννεφιασμένου της ημέρας, δημιουργούν μέσα μου μία απρόσμενα ευχάριστη διάθεση. Δεν τρελαίνομαι για όλη αυτήν την σχεδόν υποχρεωτικά γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά είναι στιγμές που κάτι βρίσκει μέσα μου, και απλά μου γεννά ένα χαμόγελο. Ή τη διάθεσή ενός χαμόγελου.
Στον αποβάθρα του τρένου αναζητώ μάταια σήμερα την συνεπιβάτιδα που πάντα μου προσφέρει ένα θέμα οπτικής ενασχόλησης , όταν δεν έχω διάθεση να διαβάσω τις εφημερίδα ή το βιβλίο που κουβαλώ συνήθως μέσα στην τσάντα μου.
Μάλλον έφτασα λίγο νωρίτερα.
Όταν τυχαίνει να συμπέσουμε στην ώρα, στεκόμαστε πάντα στο ίδιο σημείο της αποβάθρας. Συχνά καθόμαστε αντικριστά στον ίδιο συρμό. Κι έτσι μπορώ να την παρατηρώ ανενόχλητα.
Η εμφάνιση της φωνάζει από μακριά "προσέξτε με, είμαι πολύ διαφορετική από όλους σας" .
Δεν είναι όμορφη. Όχι με την κλασική έννοια του όρου. Είναι βέβαια ψηλή και γεροδεμένη, στοιχεία που σε μια γυναίκα συνήθως τραβούν από μόνα τους την προσοχή.
Αλλά δεν είναι αυτά που κάνουν το βλέμμα κάποιου να εστιάσει πάνω της. Είναι η υπερβολικά φανταχτερή της εμφάνιση, που συνοδεύεται από ένα ύφος ντίβας. Έντονα χρώματα, μεγάλα κοσμήματα και ένα - πάντα- gossip περιοδικό στο χέρι.
Πολύ διαφορετική από όλον τον άλλο κόσμο που πηγαίνει το πρωί στη δουλειά του, σίγουρα πετυχαίνει το στόχο της. Την προσέχουμε.
Και είναι ένα παράξενο πουλί, που με τον τρόπο της φωτίζει τη μέρα μας.
......................................................................................
Όλα αυτά ήτανε χτες. Χτες που η διάθεσή μου ήταν χαρούμενη και μπορούσα να γράφω ανάλογα, ενώ σήμερα...σήμερα είναι διαφορετικά. Και ξέρω πως αυτό κανέναν δεν ενδιαφέρει και τίποτα δεν αλλάζει με την αναφορά του, απλά δεν μπορούσα να συνεχίσω με τον χτεσινό ανάλαφρο τόνο αυτό το ποστ και θέλω να δικαιολογήσω την αλλαγή.
Διαβάζω τη χθεσινή athens και μου αρέσουν πολύ οι αναφορές που κάνει σχετικά με την ελληνική ραδιοφωνία, που φέτος κλείνει 70 χρόνια και το φωτογραφικό υλικό που παραθέτει.
Μορφές που πέρασαν για πάντα, που δεν υπάρχουν πια, που άλλαξαν με τα χρόνια, πάντα μου αρέσει να βλέπω την αλλαγή στους ανθρώπους....ή μάλλον πάντα μ' αρέσει να βλέπω τη νεότητα στους ανθρώπους που μεγάλωσαν, γέρασαν, έφυγαν. Απόδειξη όχι μόνο ότι ζήσανε, αλλά ότι υπήρξαν νέοι, όμορφοι με αυτό το βλέμμα το αδηφάγο, το μερικές φορές ονειροπόλο και άλλοτε σκληρό και αδίστακτο, το βλέμμα του νέου που έχει τη ζωή μπροστά του . Το βλέμμα του ανθρώπου που περιμένει τα πάντα. Είναι ένα τεράστιο δώρο στα μάτια τους η ζωή, που κρύβει συνεχώς εκπλήξεις και μοιάζει ανεξάντλητο.....
Κάπως έτσι....
....................................................................
Ένα παιδάκι, λέει, φώναζε σε πολύβουο δρόμο , όπου δεν το πρόσεχε κανείς :
- Κοιτάξτε με, είμαι αόρατος.
...κάτι μου θυμίζει....
