είναι παράξενο πώς η πραγματικότητα της καθημερινότητάς σου μεταβάλλεται κι από κει που κάθε μέρα περνούσες δίπλα από το ποτάμι με τα πανύψηλα φυλλοβόλα, το ποτάμι με τα τεράστια ποταμόπλοια και τα μικρά κανό των αθλητών, το ποτάμι δίπλα στα πάρκα με τα πεσμένα φύλλα, το ποτάμι που πάγωνε το χειμώνα...τώρα μόνο γκριζάδα. μπετόν, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα.
μονότονα ίδια. κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε εποχή. όλες οι εποχές ίδιες
μόνο ο ήλιος λαμπερός να φωτίζει πιο έντονα το γκρί, την επικράτηση του ανθρώπου, τη μοναξιά του μπετόν
θυμάμαι πως ακόμη και τότε που η πόλη ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία , μου έλειπαν οι εποχές της. μου έλειπε που δεν είχε εποχές.
θέλω να πω είχε κρύο...είχε ζέστη... αλλά χρώματα δεν είχε ποτέ
έπρεπε να φύγεις, να βγεις από την πόλη για να τις νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
εδώ μόνο ανθρωπίλα. πολλή
δεν είναι που νοσταλγώ....
το Λ ήταν ωραίο, κυρίως επειδή είχε ημερομηνία λήξης. όμως εκείνο δε μου ζητούσε την ψυχή μου. ήμασταν δυο ξένοι ,το είχαμε ξακαθαρίσει από την αρχή αυτό. δε δώσαμε όρκους αιώνιας αγάπης, όμως ακόμη και στα πιο δύσκολά του.....έβρισκε τρόπο να τα μαλακώνει, να τα απαλύνει, να τα γλυκαίνει
εδώ ....ω, εδώ ....σου ζητούν καθημερινά την ψυχή σου. δίχως αντάλλαγμα, δίχως καν υποσχέσεις...έτσι απλά, σαν ιερό σου καθήκον
προς την πατρίδα, προς τον Θεό της, προς τους θεούς που την κυβερνούν.
καθώς περνώ από τους γκρίζους τοίχους, τακ τακ κάθε μέρα, δίχως άγκυρες πια, με τους κάβους λυμένους, προσπαθώ να φτιάξω έναν ορίζοντα δικό μου.
δεν ξέρω πού. αλλά πρέπει να υπάρχει αυτό το πού. έστω νοερά ...
πρέπει να υπάρχει
μονότονα ίδια. κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε εποχή. όλες οι εποχές ίδιες
μόνο ο ήλιος λαμπερός να φωτίζει πιο έντονα το γκρί, την επικράτηση του ανθρώπου, τη μοναξιά του μπετόν
θυμάμαι πως ακόμη και τότε που η πόλη ασκούσε πάνω μου μια παράξενη γοητεία , μου έλειπαν οι εποχές της. μου έλειπε που δεν είχε εποχές.
θέλω να πω είχε κρύο...είχε ζέστη... αλλά χρώματα δεν είχε ποτέ
έπρεπε να φύγεις, να βγεις από την πόλη για να τις νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
εδώ μόνο ανθρωπίλα. πολλή
δεν είναι που νοσταλγώ....
το Λ ήταν ωραίο, κυρίως επειδή είχε ημερομηνία λήξης. όμως εκείνο δε μου ζητούσε την ψυχή μου. ήμασταν δυο ξένοι ,το είχαμε ξακαθαρίσει από την αρχή αυτό. δε δώσαμε όρκους αιώνιας αγάπης, όμως ακόμη και στα πιο δύσκολά του.....έβρισκε τρόπο να τα μαλακώνει, να τα απαλύνει, να τα γλυκαίνει
εδώ ....ω, εδώ ....σου ζητούν καθημερινά την ψυχή σου. δίχως αντάλλαγμα, δίχως καν υποσχέσεις...έτσι απλά, σαν ιερό σου καθήκον
προς την πατρίδα, προς τον Θεό της, προς τους θεούς που την κυβερνούν.
καθώς περνώ από τους γκρίζους τοίχους, τακ τακ κάθε μέρα, δίχως άγκυρες πια, με τους κάβους λυμένους, προσπαθώ να φτιάξω έναν ορίζοντα δικό μου.
δεν ξέρω πού. αλλά πρέπει να υπάρχει αυτό το πού. έστω νοερά ...
πρέπει να υπάρχει
12 σχόλια:
Για πρώτη φορά συνειδητοποιώ με λέξεις τι μου λείπει πάντα από την Αθήνα, τα 24 χρόνια που έχω περάσει στο μπετό της, από τα σχεδόν 54 μου: Οι εποχές. Τα χρώματα. Η ειρήνη της ψυχής με το περιβάλλον.
Και, για πρώτη φορά τις τελευταίες εβδομάδες αναρωτιέμαι αν εκείνο το εισιτήριο επιστροφής που λέγαμε είναι στην τσέπη όλων όσοι το έχουν απόλυτη ανάγκη.
καλησπέρα σου Scarlett...
Να εισαι καλα Δημητρη για τον τρυφερο λογο που παντα καταθετεις.
Ειναι πολυ σημαντικο να εχεις βρει τον τοπο όπου η ψυχη σου βρισκεται σε αρμονια με ό,τι την περιβαλλει.
Μερικοι ανθρωποι περνανε όλη τους τη ζωή χωρις να τον αναζητησουν,ειτε γιατι δεν αισθανονται εντονα την έλλειψη του, ειτε γιατι δεν αντιλαμβανονται τι ειναι αυτο που τους κανει λιγο ή πολυ δυστυχισμενους (πώς να ψάξεις για κατι που αγνοεις την υπαρξη του ; ειτε ειναι ανθρωπος, ειτε τοπος,ειτε μορφη ευτυχιας;) καποιοι αλλοι τον αναζητουν αλλα δεν τον βρισκουν και μερικοι ειναι απλα τυχεροι...
Αλλα η ιδια η αναζητηση ειναι ήδη κινηση ελευθεριας και συνειδητοτητας
:)
Καλό σου βραδυ, Δημηρη!
(ααα...η Αθηνα...εννοειται οτι δεν εχει χρωματα φυσικα. ειναι μια πολη που εδιωξε απο πανω της τη φυση σα να ητανε αυτη η τελευταια καταρα. ισως γι'αυτο λατρευουμε τοσο πολυ τον ουρανο της)
Οι ελληνικές πόλεις είναι όντως λες και είναι μαλωμένες με τη φύση - στην Ευρώπη την ενσωματώνουν στην καθημερινή ζωή, εδώ πρέπει να πας εκδρομή για να χαρείς λίγο γρασίδι και μερικά δέντρα.
Ευτυχώς εδώ έχουμε τη θάλασσα και ξεκουράζεται λίγο το μάτι μας.
Οι πόλεις μας ανταποκρινονται στην ψυχη μας.
Η Αθηνα δεν ηταν παντα ετσι. Προβληματα υπηρχαν παντα. Προβληματα υπαρχουν σε ολες τις πολεις του κοσμου. Η Αθηνα άλλαξε μαζι με τους ανθρωπους της.
Εκεινο που κανει την Αθηνα (και την Θεσσαλονικη και ολες τις πολεις μας) αρνητικα μοναδικη ειναι ο τροπος που οι κατοικοι της λυνουν τα προβληματα τους.
Πολλοι μιλανε για την ιδιομορφια του εδαφους, την ρυμοτομια, τον υδροκεφαλισμο κλπ.
Αλλά εχω δει και επαρχιακες κωμοπολεις των 5.000 κατοικων να ειναι πιστά αντιγραφα της Αθηνας. Ποιος τους αναγκασε;
Πως ειναι δυνατον σε μια κωμοπολη 5000 κατοικων, στην μεση ενος τεραστιου επιπεδου κάμπου να υπαρχει κυκλοφοριακο προβλημα;
Γραφεις οτι προσπαθεις να φτιαξεις εναν "δικο σου οριζοντα". Ευχομαι φυσικα να το πετυχεις. Σκεφτομαι μονο οτι ο οριζοντας μας δεν ειναι οι τοιχοι και τα παρκα που μας περιβαλλουν. Οριζοντας ειναι οι ανθρωποι που μας περιβαλλουν.
Δεν εννοω τον ενα ανθρωπο που αγαπαμε. Αυτος ειναι πολυ λιγος για να αποτελεσει οριζοντα (κατι που δεν μειωνει την αξια του σαν συντροφου).
Εννοω τους πολλους. Την μαζα με την οποια θελουμε να (συν)ζησουμε στην ιδια πολη.
Γεια σου FieryFairy
δυστυχως ομως δεν ειναι ολες οι πολεις χτισμενες διπλα στη θαλασσα και ειδικα η Αθηνα μια που σ'αυτην αναφερομουν ειναι υπερβολικα μπετονενια και μονοτονη
:(
Η έννοια του "οριζοντα" πειρατη όπως την χρησιμοποιω ειναι μεταφορική και πολυ γενική.
Με πολυ λίγα λόγια ειναι ο τοπος οπου τα πραγματα κι εγω θα βρισκομαι σε αρμονια (κι οπως καταλαβαινεις αυτο περιλαμβανει τοσο το αψυχο οσο και το εμψυχο περιβαλλον).
Δεν ξερω αν υπαρχει, δεν ξερω πού μπορει να υπάρχει κι επίσης θεωρω πως ειναι εννοια μεταβλητη.
Μεταβλητη στο χρονο, όπως και μεταβλητη αναλογα με τις επιθυμιες μας.
Τωρα σε καταλαβαινω καλυτερα (ελπιζω). Αλλά αν ειναι ετσι οπως τα εξηγεις, θα σου προτεινα μια αλλαγη στην λεξη.
Λεξιλαγνος, προπετης και εξυπνακιας καθως ειμαι, ;-) θα σου προτεινα να αντικαταστησεις την λεξη οριζοντας με την λεξη περιβαλλον.
Αναζητας λοιπον, εστω νοερα (ο τιτλος του ποστ) ενα εμψυχο και αψυχο περιβαλλον με το οποιο θα βρισκεσαι σε αρμονια.
Ξανα-ματα-ευχομαι να το βρεις συντομα. Και αν δεν το βρεις, να το φτιαξεις οπως το ονειρευεσαι (ως εναν βαθμο φτιαχνουμε και επιλεγουμε το περιβαλλον μας).
Ο οριζοντας ειναι μια εντελως διαφορετικη εννοια, γι' αυτο μπερδευτηκα στην αρχη. Μην ξεχναμε οτι ο οριζοντας ειναι κατι που δεν μπορουμε να αγγιξουμε ποτέ ;-)
οι λεξεις που χρησιμοποιω πειρατη βασιζονται σε εικονες αληθινες ή νοερες που βρισκονται στο μυαλο μου.
ως εκ τουτου , υπακουν στην προσωπικη μου εκφραση
τωρα για τους τεχνοκρατες...μπορει να ειναι λιγο μπερδευτικες
καλημερα σκαρλεττ. η αθηνα ειναι χαλια. ελα στη θεσσαλονικη.....εδω ειμαστε χαλαρα! (μη το παρεις σοβαρα κι ερθεις ε?) Ανευ Χ.
Αγαπητε Ανευ
σας ευχαριστω που ερχεστε εδω με ευχαριστες αντιπροτασεις, θα πρεπει ομως να σας απογοητευσω, γιατι βλεπετε η Αθηνα, ακομη κι αυτη που με διωχνει, ακομη και αυτη στην οποια εχω χασει τις αγκυρες μου, δεν επαψε ποτε να ειναι ...η πολη μου.
Αν Ελλαδα...τοτε εδω
αν ποτέ...τότε εκεί...
αναρωτιέμαι αν Γούντυ Αλλεν γ΄΄υριζε μια ταινιά με τίτλο "μεσάνυχτα στην Αθήνα", ή "στην Αθήνα με αγάπη", ποιο θα ήταν το αποτέλεσμά...
καλησπέρα Σκάρλετ !
Το αποτελεσμα θα ηταν σε καθε περιπτωση γουντιαλλενικο...
Πιστευω πως το σκηνικο ελαχιστα θα τραβουσε την προσοχη (άλλωστε αν θελεις να απομονωσεις τις ωραιες γωνιες της πολης δεν ειναι και τοσο δυσκολο) αλλα το ενδιαφερον θα εστιαζοταν στους πρωταγωνιστες και την πλοκη, που μαλλον δε θα ειχαν και πολλη σχεση με Αθηνα
Καλησπερα, katabran !
Δημοσίευση σχολίου