χριστούγεννα αθήνα 2016

θα΄ναι 70 + φοράει πολυφορεμένο και ταλαιπωρημένο κοστούμι, κρατά ένα μικρό σκυλί στο ένα του χέρι, στο άλλο το πλαστικό ποτήρι για τα κέρματα  ... "όποιος μπορεί ....ένας φτάνει... 5 λεπτά σας παρακαλώ"
(πού πήγαν εκείνες οι ταρίφες που σε κοιτάγανε απαξιωτικά έτσι και τολμούσες να δώσεις κάτι παρακάτω από ευρώ !)

θα ΄ναι 70 + τα πόδια της γυμνά μέσα στα φθαρμένα της παπούτσια (γυμνά με αυτό το κρύο) , κάθεται - σχεδόν ξαπλώνει στο κρύο πεζοδρόμιο, βλέμμα κενό, δίπλα της δύο πλαστικές σακούλες. πιθανόν να περιέχουν όλο της το βιος.

γαμώ τους ανθρωπισμούς μας, γαμώ

μικρός με μπαγλαμαδάκι παίζει δυο νότες, προσπαθεί να τραγουδήσει. δεν του βγαίνει. βρόμικη φόρμα, λεπτή, πάνλεπτη.

διαρκώς ζητιάνοι....τώρα πια μπαίνουν δυο δυο στα βαγόνια...περιμένει ο ένας πίσω από τον άλλον σειρά....μυρίζουν δρόμο και κρύο και δυστυχία

ο Ντίκενς σε καθημερινή υπερπαραγωγή

από τα πιο όμορφα εκτελεσμένα Hallelujah που έτυχε να ακούσω

όλες αυτές τις νύχτες κοιμάμαι με τα τραγούδια του. κάθε νύχτα.
πονώ και θρηνώ ανεξέλεγκτα σχεδόν ψυχαναγκαστικά.
και τις μέρες στους δρόμους, στις αποβάθρες, εκεί που ο κόσμος μαζεύεται αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν όλα να μοιάζουν τόσο φυσιολογικά, πώς γίνεται η γη να έχει το ίδιο βάρος χωρίς τη φωνή του.
ίσως γιατί μέσα μου πιστεύω ακόμη πως όταν φεύγουν οι χαρισματικοί, οι που λάτρεψαν και τίμησαν τη ζωή, χάνει την ισορροπία του ο κόσμος.
και γι'αυτό τις μέρες αυτές μου λείπεις ακόμη πιο πολύ και χρειάζομαι ακόμη πιο πολύ την αγκαλιά σου
για να κλάψω για την περατότητά μας
για τη φτώχεια μας

a day in the life

I read the news today

38 νεκροί στην Κων/λη
επίθεση αυτοκτονίας,
29 στη Σομαλία, 25 στο Κάιρο
στη Νιγηρία έπεσε η στέγη της εκκλησίας
160 οι νεκροί
στην Ελλάδα ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός
τα καταστήματα είναι ανοιχτά

μια εβδομάδα μετά

Όταν πριν από μια εβδομάδα ξημέρωσε μια συνηθισμένη Παρασκευή, με ένα συνηθισμένο πρόγραμμα ημέρας κι όλα τα του κόσμου μου νόμιζα πως ήταν στη θέση τους, τα πολλά δυσάρεστα μαζί με τα λιγοστά πολύτιμα κι αγαπημένα, η πρωινή είδηση στον pepper- πριν ακόμη προλάβω να πιω την πρώτη γουλιά από το τσάι μου - ότι πέθανε ο Cohen , με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη.

Το κύμα της θλίψης που με κατέλαβε ήταν εντελώς ανεξήγητο για μια τόσο μακρινή από τη ζωή μου είδηση και μάλιστα για έναν άνθρωπο που εντελώς ρεαλιστικά είχε ζήσει πάνω από τον συνηθισμένο μέσο όρο.

Θέλω να πω γιατί να θρηνήσεις για κάποιον που δεν γνώρισες, δεν αγάπησες, δεν ακούμπησαν οι ζωές σας.

Τις μέρες που ακολούθησαν ήθελα - όπως και τώρα ακόμη προσπαθώ - να εκλογικεύσω το συναίσθημα. Να το εξηγήσω. Να το καταλάβω.

Να βρω γιατί αυτός ο θάνατος μπόρεσε και τρύπωσε μέσα μου, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό, ενώ άλλες ειδήσεις τις προσπερνώ δίχως ιδιαίτερη συναισθηματική εμπλοκή . Είναι μία περίοδος αυξημένης προσωπικής ευαισθησίας ή θα τη βίωνα αυτή τη θλίψη, σε αυτό το μέγεθος όπως και να είχαν τα πράγματα ;

Δεν κατέληξα σε κάτι οριστικό, ούτε και ήθελα πραγματικά. Τα συναισθήματα είναι για να τα βιώνουμε και όχι για να τα εξηγούμε. Ξέρω μόνο πως ο Cohen, αντιπροσώπευε κάτι που ολοένα χάνεται.
Σεμνός, ταπεινός, πράος, σε διαρκή αναζήτηση αυτού του "κάτι" που πάντα μας διαφεύγει. 'Ήταν κομμάτι μιας άλλης εποχής και κομμάτι της δικής μας νεότητας κι ίσως αυτό να είναι που βαραίνει τόσο πολύ και μας φέρνει θλίψη. Το σημείο τομής της δικής του δημιουργίας με τη δική μας "χρυσή εποχή".
Έζησε όπως θα θέλαμε να ζήσουμε - μποέμικα με την αληθινή σημασία της λέξης -, δημιούργησε όπως θα θέλαμε να δημιουργήσουμε, οι άντρες τον ζήλεψαν για τις κατακτήσεις του και για τον έρωτα που γεννούσε, οι γυναίκες θα ήθελαν να είναι οι μούσες του.
Κι όταν πλησίασε το τέλος είχε το θράσος να παραδοθεί στον θάνατο σαν έτοιμος από καιρό, είχε το θράσος να φύγει δίχως να ρωτήσει αν κι εμείς ήμασταν έτοιμοι.

Απ'όσα διάβασα τις επόμενες μέρες σε ελληνικό και διεθνή τύπο, δεν ήμασταν. Και ίσως να μην είμαστε ποτέ.

11/11

ήθελα να της πω : σκάσε μη μιλάς. πέθανε ο Cohen.
...
και όλη τη μέρα, ανάμεσα  στα σημαντικά και τα ασήμαντα, που σήμερα όλα φαίνονταν ασήμαντα, όλα εκτός από τον έρωτά μου για σένα...πέθανε ο Cohen.

σε κάθε διάλειμμα του νου από τη δουλειά, σε κάθε κενό λεπτό...

πέθανε ο Cohen...

και μαζί του κάτι δικό μας, χιλιοτραγουδισμένο από τα χείλη του, κάτι πολύ δικό μας

πέθανε

για μας που μεγαλώσαμε με Sisters of Mercy και Suzanne

....ήμασταν τελικά μια τυχερή γενιά, που ανδρωθήκαμε κι ερωτευτήκαμε με στίχους του Cohen

ενός λεπτού σιγή. μιας μέρας σιγή. η ελάχιστη τιμή για έναν ποιητή που μας έδειξε τη ρωγμή που αφήνει το φως να περάσει

There is a crack in everything.
That΄s how the light gets in.

αν ένα μόνο τραγούδι από τα τόσα αγαπημένα, τότε ίσως το παρακάτω



κι όπως συμβαίνει πάντα...όταν συμβαίνει μια τέτοια απώλεια εύχομαι να υπάρχει εκείνος ο άλλος τόπος, όπου άνθρωποι σαν τον Cohen θα συνεχίσουν να υπάρχουν

γλυκός Νοέμβρης

Είναι τόσο γλυκιά η μέρα, πάλι, σήμερα. Σαν τέλη Σεπτέμβρη κι ας είναι περίπου ενάμισης μήνας μετά. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στα μαγαζιά μοιάζουν εντελώς ξένα με το κλίμα με τον τόπο...
Δε μου αρέσει ο χειμώνας. Το έχω ξαναγράψει.
Αυτή η εποχή η μεσοβέζικη, μαζί με το καλοκαίρι, μακάρι να κρατούσε για πάντα.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Μου άρεσε ο χειμώνας παλιά. Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου μοιάζει μάλλον αταίριαστος. Όμως αλλάζουμε. Αποκτούμε ευαισθησίες, φόβους, αγωνίες που δεν γνωρίζαμε νέοι.
Και είναι μια σκληρή ομολογία αυτή, της αντιστοίχισης των εποχών με τη ζωή σου.

Μπαινοβγαίνω στο νότιο μπαλκόνι μου, απολαμβάνω ένα -μάλλον- νοτιοδυτικό αεράκι και παρακολουθώ τους ελάχιστους περαστικούς στον πεζόδρομο. Μια γριά σέρνει σκυφτή το τροχήλατο πι της, είναι το δεύτερο άτομο μέσα στην εβδομάδα που βλέπω με αυτό το χρήσιμο εργαλείο, αν δεν θέλεις να περάσεις τα χρόνια μετά τα εβδομήντα σου φυλακισμένος στο σπίτι. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι έχει βγάλει βόλτα την εγγονούλα του. Και τρεις γάτες τρέχουν πίσω από μια κοπέλα που τους έβγαλε φαγητό.

Χτες στο τρένο μπήκαν πάλι οι αγαπημένοι μου μουσικοί. Ένα ζευγάρι ξένων, που όταν τους βλέπω στο βαγόνι εύχομαι να παίζουν συνέχεια, να μην κατέβουν στην επόμενη στάση, μόνο να συνεχίζουν ασταμάτητα.  Στεναχωριέμαι πάντα όταν τους βλέπω, με τη σκέψη πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Ο τρόπος που παίζουν δείχνει πως έχουν ξοδέψει χρόνια και χρόνια σπουδών και εξάσκησης. Για να καταντήσουν πλανόδιοι μουζικάντηδες, εξαρτώμενοι της δικής μας φιλανθρωπίας.

We met when we were almost young
deep in the green lilac park.

L.C.

κουβέντα να γίνεται

πολύ δύσκολο να βγάλεις αντισυνταγματικό κάτι που ο εργοδότης σου ορίζει ως νόμιμο.
ακριβώς όπως σαν εργαζόμενοι δεν καταγγέλλουμε τον προϊστάμενό μας που παρατυπεί /παρανομεί.

ίσως αντί για τα νέα Θρησκευτικά ή την καλλιέργεια φορολογικής συνείδησης σε μαθητές του δημοτικού (sic) να έπρεπε να τους διδάξουν τη λειτουργία της δικαιοσύνης και της νομιμότητας σε πραγματικές συνθήκες.

σκόρπια

αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι , θα ήταν τραγικά γελοίοι. η τραγικότητα δεν αφορά τους ίδιους.
....
μ' αρέσει ακόμη να κοιτώ τον ουρανό.
....
ένα δροσερό αεράκι φύσηξε σήμερα. όμορφο φθινόπωρο / άσχημη πόλη.
....
πιο πολύ γελώ που ενώ μπαίνουνε ολοφάνερα στα σπίτια και κλέβουνε ό,τι βρούνε, στη συνέχεια οι ίδιοι /φιλάνθρωποι μοιράζουνε  γλειμμένα κόκαλα / συσσίτια . πόσο θα΄θελα να τους φτύσω στο πρόσωπο.
....
μετά να παραδώσω ελληνική ιθαγένεια, όνομα, διαβατήριο, μνήμες. δικά τους όλα.
.....
.....
είναι η εποχή που ο ουρανός της δύσης παίρνει τα πιο ωραία χρώματα.

....
.....
η Ελλάδα που επαναστατεί κοιμάται βαθιά.
.....
ακούει στριμωγμένη κλασική μουσική στα ΜΜΜ και χαίρεται δικαιοσύνη.
.....
ίσως σε 400 χρόνια ξυπνήσει.

από τα μικρά και λιγότερο ? σημαντικά ή περνώντας από το ένα θέμα στο άλλο

το ξέρω πως σ'αυτόν τον τόπο "της απαράμιλλης ομορφιάς που γέννησε τις αξίες του πολιτισμού" δεν επιτρέπεται στο μυαλό σου να κάνεις συγκρίσεις με τα "αλλού", πόσο μάλλον να τους δίνεις υπόσταση με λέξεις που κάποιοι μπορεί να διαβάσουν και να ενοχληθούν, αλλά καμιά φορά το μυαλό δεν υπακούει και χωρίς καμία άδεια από τη λογική σου, βάζει τις εικόνες του "εδώ" και του "εκεί" δίπλα δίπλα
έτσι αυθαίρετα

παρατηρείς ας πούμε τον κόσμο στα σούπερ μάρκετ

το πιο αγράμματο τσόκαρο του "εκεί"  ξέρει να αποφύγει τις πλαστικές σακούλες γιατί πρέπει να τις πληρώσει και σιγά σιγά αποκτά μια ελάχιστη οικολογική συνείδηση
έστω και με το ζόρι*
δεν είναι από τη φύση τους πιο οικολόγοι οι "εκεί", δεν είναι πιο καλλιεργημένοι ή πιο έξυπνοι
(θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις ίσως μια μεγάλη μερίδα από αυτούς πιο τσιγκούνηδες)
αν συγκρίνουμε σε ποσοστό πληθυσμού διπλώματα και μεταπτυχιακά, τους βάζουμε κάτω χωρίς προσπάθεια

απλά το κράτος τους προωθεί πρακτικές που τους υποχρεώνει σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης/ στάσης ζωής, όπως το δικό μας υιοθετεί και καλλιεργεί άλλες πρακτικές - και δε μιλώ πια για οικολογία και πράσινα άλογα, αλλάζω θέμα, άλλωστε ποιος το υπολογίζει το περιβάλλον ? - οι οποίες πρακτικές επί δεκαετίες διδάσκουν το ίδιο πράγμα : μόνο αν κλέβεις, αν καταφέρνεις να εξαπατάς τους άλλους κι αν μπορείς να παραβαίνεις το νόμο χωρίς να σε πιάνουν ή ακόμη καλύτερα προσαρμόζοντας κάθε φορά το νόμο στις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες έχεις ελπίδες επιτυχίας σε οποιονδήποτε τομέα στο "εδώ"


(για τις πλαστικές σακούλες.... θα εφαρμοστεί κι εδώ κάποτε η ευρωπαϊκή απόφαση το δίχως άλλο, αλλά δεν είναι αυτό που μας καίει...έτσι δεν είναι?)

* στη Γερμανία και σε άλλες χώρες τα περισσότερα καταστήματα εδώ και περίπου έναν χρόνο κάνουν προσπάθειες να περιορίσουν τις πλαστικές σακούλες λόγω του υψηλού τους κόστους και της μεγάλης οικολογικής καταστροφής που προκαλούν

ομολογώ

είναι από αυτές τις ωραίες Κυριακές του Σεπτέμβρη σήμερα. αυτές που ακόμη νιώθεις καλοκαίρι, αν και ξέρεις πως δεν θα κρατήσει πολύ ακόμη.
ένα νοτιοδυτικό αεράκι φυσά τα φύλλα της λεύκας μας και τα κάνει να ψιθυρίζουν ένα σιγανό τραγούδι.
αν ήσουν εδώ σήμερα θα πηγαίναμε στην Αίγινα. δεν ξέρω γιατί στην Αίγινα.... έτσι απλά....αυτό μου ήρθε.

χτες τελείωσα το Confiteor. τι βιβλίο!
τι αριστουργηματική γραφή ! να μπλέκουν οι εποχές και τα πρόσωπα και τα γεγονότα, από τρίτο πρόσωπο η αφήγηση να περνά σε πρώτο μέσα στην ίδια πρόταση και να εναλλάσσονται οι πρωταγωνιστές όπως και οι ιστορικές περίοδοι με κινηματογραφική ταχύτητα. ένα Cloud Atlas λογοτεχνικό, αν μπορεί να γίνει αυτή η σύγκριση. αλλά πιο σπουδαίο. πιο δύσκολο. πιο απαιτητικό σαν σύλληψη και δημιουργία.
δε μιλώ για την υπόθεση η οποία από μόνη της δεν κάνει ποτέ ένα βιβλίο αριστούργημα. μιλώ για την μαεστρία της γραφής.
σαν να ενώθηκαν πολλές τέχνες μαζί και να έδωσαν αυτό το αποτέλεσμα.
ο δε χαρακτηρισμός του έργου ως ημιτελούς, στο τέλος, από τον ίδιο τον συγγραφέα, απόλυτα ταιριαστός με το συναίσθημα που σου αφήνει, παρά το κανονικό τέλος.

είναι η ώρα που οι σκιές μεγαλώνουν εκεί έξω. ίσως να μην ήταν η Αίγινα, ίσως να ήταν οι Σπέτσες. αλλά δεν έχει τελικά και πολλή σημασία.

ηρεμία μέσα από το διαρκές νταπ νταπ νταπ

Τον Πλανήτη τον βλέπαμε κάθε μέρα από τα παράθυρα και το βόρειο μπαλκονάκι. Αυτόν αντίκριζα πρώτο πρώτο τα πρωινά εκτιμώντας την ένταση του αέρα. Ακόμη και ανεμοδαρμένος πρόσφερε ένα είδους γαλήνης. Mια μέρα που να μην τον θαλασσόδερνε το κύμα δε βρήκαμε να τον περπατήσουμε, να ανέβουμε πάνω του, στον φάρο. Τις νύχτες  ξύπναγα από το διαρκές χτύπημα του βοριά στα παραθυρόφυλλα. Τότε άκουγα και τα βελάσματα των προβάτων χαμηλά κάτω στην πεδιάδα δίπλα στα λιόδεντρα. 

τις "ευάλωτες κοινωνικές ομάδες" που θα πάρουν τα 250 εκ θα ήθελα να δω.

πόσο καραγκιόζηδες...

με λίγα λόγια

Baden-Baden. Ένα πλάνο (επιτέλους) χωρίς Άραβες σε μια πόλη απάτη.

Strasbourg. Μικρό και μεγάλο ταυτόχρονα, κοσμοπολίτικο, παραδοσιακό με έναν καθεδρικό εντυπωσιακότερο από αυτόν του Παρισιού. Ερωτεύσιμο.

Heidelberg. Κάθε σοκάκι και φωτογραφικό πλάνο. Καμπάνες που παίζουν μελωδίες την ώρα του σούρουπου. Το ποτάμι και οι υπέροχες κατοικίες στις όχθες του.

Το νησί

Δεν ήθελα να φύγω από το νησί. Δεν ήθελα να τελειώσει.
Το νησί. Ο χρόνος. Η ευτυχία μοιρασμένη σε στιγμές διαμαντάκια. Κι ένα αίσθημα ελευθερίας, ανυπάκουο.
Κάποτε η νοσταλγία δεν έχει πριν και μετά.

Ίσως η πιο ωραία εικόνα:
Ένας δρόμος κατά τη δύση του ήλιου να οδηγεί αέναα στη θάλασσα.

πεζοδρόμια

Στις παρακάτω εικόνες υπάρχουν μερικά από τα πεζοδρόμια που καθημερινά διασχίζω. Δε χρειάστηκε να πάω μακριά, έξω από το σπίτι μου είναι όλα κι ενώ μένω σε μιαν μάλλον ήσυχη -μακριά από το κέντρο- περιοχή, με δεντράκια και πάρκα και σχετικά λίγη κίνηση, αν προσέξετε, είναι όλα αδιάβατα.
Όσοι επιθυμείτε δημοσιεύστε τα πεζοδρόμια που βρίσκονται κοντά στα δικά σας σπίτια.
Και μετά ελάτε να συζητήσουμε για το πόσο εύκολο είναι να κινηθεί κανείς με αναπηρικό καροτσάκι, με τροχήλατο πι ή ακόμη και μια μητέρα με το καροτσάκι του μωρού της σ'αυτούς τους δρόμους.
Ούτε μέχρι το φαρμακείο δεν μπορούν να πάνε μόνοι τους αυτοί οι άνθρωποι, ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ για να προμηθευτούν το πιο απλό.
Ακόμη κι όσοι περπατάμε ακόμη στα δυο μας πόδια, έναν κίνδυνο τον διατρέχουμε.
Όπως μου είχε πει και ο Χ από παλιά : Το επίπεδο πολιτισμού μιας χώρας φαίνεται από το πώς η κοινωνία της συμπεριφέρεται στα πιο αδύναμα μέλη της.

Αυτό το πεζοδρόμιο, διακόπτεται για τουλάχιστον 50 μέτρα από την βλάστηση, η οποία είναι πολύτιμη μεν στα πεζοδρόμια, αλλά μάλλον ανεπιθύμητη στα δάση που κάθε χρόνο καίμε.

αναπηρικά καροτσάκια

Το έχω ξαναγράψει νομίζω.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που προσέχεις στη Γερμανία  όταν είσαι ξένος , είναι η πληθώρα των ανάπηρων (με καροτσάκι) στο δρόμο και των ηλικιωμένων με τροχήλατα πι.
Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι γιατί αυτή η χώρα έχει τόσους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.
Η απάντηση φυσικά δεν έχει σχέση με αριθμούς και αναλογίες που είναι παντού σχεδόν οι ίδιες.
Η απάντηση βρίσκεται στο ότι στη Γερμανία αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορήσουν. Στους δρόμους, με τα ΜΜΜ ...παντού. Τους προσέχουν, τους σέβονται, τους δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν φυσιολογικά και όχι κλεισμένοι στους τοίχους ενός σπιτιού ή ιδρύματος.
Υπάρχουν κατάλληλα πεζοδρόμια, οι απαραίτητες ράμπες στα λεωφορεία, ασανσέρ που λειτουργούν  αρκετά φαρδιά για να δεχτούν καροτσάκια, φιλότιμοι υπάλληλοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί.
Και ΚΥΡΙΩΣ η φιλοσοφία ότι η σωματική σου αναπηρία δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στη ζωή σου.
Ίσως γι'αυτό οι άνθρωποι αυτοί να μπορούν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, χωρίς εμμονές, χωρίς παράνοιες, χωρίς το αίσθημα του αποκομμένου από την κοινωνία.
Εδώ, δόξα να έχει ο Κύριος, αποκομμένοι είμαστε όλοι όσοι δεν ανήκουμε σε συγκεκριμένα λόμπι.

Αυτό φυσικά είναι αδύνατον να το καταλάβει ο γελωτοποιός του εγχώριου βασιλιά , αλλά και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ή, απλά, δεν συμφέρει να το ξέρουμε και στρέφουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε το μίσος και την αγανάκτηση του κόσμου.

κατινιές

αναπολώ τις εποχές που κανείς δεν κράταγε κινητό στο χέρι, που μπορούσες να κάνεις μία διαδρομή, ένα ταξίδι σιωπηλά.

μόνο οι εικόνες να εναλλάσσονται δίπλα σου.

αυτή η κατάργηση της ησυχίας όπου κι αν βρεθείς, όπως και της ιδιωτικότητας, είναι από τα πλέον δυσάρεστα της εποχής μας.

θες δε θες να γίνεσαι κοινωνός ιστοριών που καθόλου δεν σε ενδιαφέρουν.
να μην μιλήσω για το ύφος.

τα ίδια

γερνώ άχαρα τελευταία, με πολλές ανεξέλεγκτες φθορές που μου κοστίζει η πίεση και το άγχος των τελευταίων χρόνων.συν η έλλειψη της ελαφρότητας που έχει η ζωή όταν κατευθύνεται προς κάποιους επιθυμητούς στόχους.
ουσιαστικά σπρώχνω τις μέρες, παρατηρώ την κατασκευασμένη από τα media οικονομική κρίση, διαβάζω για τα ναυάγια στο Αιγαίο και αναρωτιέμαι πόσο μακριά βρίσκεται μια τέτοια μοίρα από όλους μας.
η Αθήνα του 2016 δεν διαφέρει πολύ από αυτήν του 2000. οι δρόμοι είναι γεμάτοι, στα μαγαζιά γίνεται το αδιαχώρητο, οι παραστάσεις είναι sold out.
ίσως όντως η όποια κρίση να έχει πλήξει κάποιους από μας, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ λίγοι, αυτοί οι λίγοι που πληρώνουμε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας σ'ένα κράτος που αλλάζει προβιά αλλά συνεχίζει να μας κοροϊδεύει.