Παρακολουθώ - τυχαία - κρατική τηλεόραση. Είναι οι μέρες του "υποχρεωτικά μέσα".
....
Ένα σχιστομάτικο παιδάκι - διαβάζω μετά από το Λάος - πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τον φίλο του, αφού πρώτα περάσει ένα ποτάμι και κάνει και μια διαδρομή με λεωφορείο, ενώ έχει προηγηθεί και μια διαδρομή με τα πόδια. Κι όταν λέμε διασχίζει ένα ποτάμι, εννοούμε με ένα επίπεδο ξύλο που με το ζόρι το λες βάρκα, κι όταν λέμε λεωφορείο εννοούμε αυτά τα ανοιχτά φορτηγά με πάγκους για να κάτσεις στα πλαϊνά του. Κι επειδή ο δρόμος για το σχολείο είναι μακρύς, πρέπει να μείνει μετά εκεί τις επόμενες πέντε μέρες, δλδ όλη την εργάσιμη εβδομάδα, τρώγοντας το φαγητό που το ίδιο έχει μαγειρέψει - ρύζι- γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για φαγητό από την καντίνα του σχολείου.
Κάποια στιγμή κάνει ο δημοσιογράφος την πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνεις στα παδιά αυτής της ηλικίας και το παιδάκι απαντά πως όταν μεγαλώσει θέλει να βγάλει χρήματα για να φτιάξει ένα σπίτι για τον πατέρα του και να του πάρει και μια μεγάλη βάρκα για να ψαρεύει, ενώ το ίδιο θέλει να γίνει αστυνομικός για να πιάσει όλους τους εμπόρους ναρκωτικών και να βάλει στη φυλακή τους κακούς. Α, ναι !...... και θα ήθελε κι ένα ποδήλατο για να μπορεί να πηγαίνει πιο εύκολα στο σχολείο.
....
Και δεν είναι καινούρια για μένα η διαπίστωση, ούτε αποτελεί έκπληξη, πως αν θέλεις να φτιάξεις "άνθρωπο" , πρέπει από μικρό να του μάθεις πως η ζωή δεν είναι βόλτα στο λούνα παρκ. Πως όλος μας ο βίος είναι ένας τεράστιος αγώνας και καλό είναι σε αυτόν τον αγώνα να εκτιμούμε όσα μας δίνονται και να μη νιώθουμε πως κάποιος μας χρωστάει κάτι.
....
Είναι η εκπαίδευση που δεν πήρε αυτό το φιλάρεσκο και αλαζονικό 0,2% (ποσοστό θνησιμότητας από κοροναϊό) , το πιο νοσηρό κι αντικοινωνικό κομμάτι των δυτικών κοινωνιών σαν τη δική μας.
Η γενιά που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος της χρωστά, που μένει αδιάφορη στον θάνατο των άλλων και δη των ηλικιωμένων, που πιστεύει πως στη ζωή μόνο παίρνουμε.
Κι αυτό γιατί ποτέ δεν της ζητήθηκαν ευθύνες, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον ήδη καθυστερημένο απογαλακτισμό της, δεν της καλλιεργήθηκε ο σεβασμός προς τους άλλους και ελλείψει ενδιαφέροντος να ασχοληθούν σοβαρά μαζί της αυτοί που την έφεραν στον κόσμο, την άφησαν συναισθηματικά ανάπηρη, αντικαθιστώντας το πραγματικό ενδιαφέρον και την αγάπη με πλούσια υλικά αγαθά και πανάκριβες "υποχρεωτικές" σπουδές, πολλές φορές εντελώς αδιάφορες για τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.
Είμαι αρκετά άτυχη ώστε στον συγγενικό, κοινωνικό και φιλικό μου κύκλο να έχω μόνο τέτοια δείγματα της "νέας ελληνικής γενιάς"....ώστε αναγκαστικά να γενικεύω. Ελπίζω και εύχομαι λανθασμένα.
....
Ένα σχιστομάτικο παιδάκι - διαβάζω μετά από το Λάος - πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τον φίλο του, αφού πρώτα περάσει ένα ποτάμι και κάνει και μια διαδρομή με λεωφορείο, ενώ έχει προηγηθεί και μια διαδρομή με τα πόδια. Κι όταν λέμε διασχίζει ένα ποτάμι, εννοούμε με ένα επίπεδο ξύλο που με το ζόρι το λες βάρκα, κι όταν λέμε λεωφορείο εννοούμε αυτά τα ανοιχτά φορτηγά με πάγκους για να κάτσεις στα πλαϊνά του. Κι επειδή ο δρόμος για το σχολείο είναι μακρύς, πρέπει να μείνει μετά εκεί τις επόμενες πέντε μέρες, δλδ όλη την εργάσιμη εβδομάδα, τρώγοντας το φαγητό που το ίδιο έχει μαγειρέψει - ρύζι- γιατί τα λεφτά δε φτάνουν για φαγητό από την καντίνα του σχολείου.
Κάποια στιγμή κάνει ο δημοσιογράφος την πιο συνηθισμένη ερώτηση που κάνεις στα παδιά αυτής της ηλικίας και το παιδάκι απαντά πως όταν μεγαλώσει θέλει να βγάλει χρήματα για να φτιάξει ένα σπίτι για τον πατέρα του και να του πάρει και μια μεγάλη βάρκα για να ψαρεύει, ενώ το ίδιο θέλει να γίνει αστυνομικός για να πιάσει όλους τους εμπόρους ναρκωτικών και να βάλει στη φυλακή τους κακούς. Α, ναι !...... και θα ήθελε κι ένα ποδήλατο για να μπορεί να πηγαίνει πιο εύκολα στο σχολείο.
....
Και δεν είναι καινούρια για μένα η διαπίστωση, ούτε αποτελεί έκπληξη, πως αν θέλεις να φτιάξεις "άνθρωπο" , πρέπει από μικρό να του μάθεις πως η ζωή δεν είναι βόλτα στο λούνα παρκ. Πως όλος μας ο βίος είναι ένας τεράστιος αγώνας και καλό είναι σε αυτόν τον αγώνα να εκτιμούμε όσα μας δίνονται και να μη νιώθουμε πως κάποιος μας χρωστάει κάτι.
....
Είναι η εκπαίδευση που δεν πήρε αυτό το φιλάρεσκο και αλαζονικό 0,2% (ποσοστό θνησιμότητας από κοροναϊό) , το πιο νοσηρό κι αντικοινωνικό κομμάτι των δυτικών κοινωνιών σαν τη δική μας.
Η γενιά που θεωρεί ότι όλος ο κόσμος της χρωστά, που μένει αδιάφορη στον θάνατο των άλλων και δη των ηλικιωμένων, που πιστεύει πως στη ζωή μόνο παίρνουμε.
Κι αυτό γιατί ποτέ δεν της ζητήθηκαν ευθύνες, ακόμη και πολλά χρόνια μετά τον ήδη καθυστερημένο απογαλακτισμό της, δεν της καλλιεργήθηκε ο σεβασμός προς τους άλλους και ελλείψει ενδιαφέροντος να ασχοληθούν σοβαρά μαζί της αυτοί που την έφεραν στον κόσμο, την άφησαν συναισθηματικά ανάπηρη, αντικαθιστώντας το πραγματικό ενδιαφέρον και την αγάπη με πλούσια υλικά αγαθά και πανάκριβες "υποχρεωτικές" σπουδές, πολλές φορές εντελώς αδιάφορες για τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.
Είμαι αρκετά άτυχη ώστε στον συγγενικό, κοινωνικό και φιλικό μου κύκλο να έχω μόνο τέτοια δείγματα της "νέας ελληνικής γενιάς"....ώστε αναγκαστικά να γενικεύω. Ελπίζω και εύχομαι λανθασμένα.
2 σχόλια:
Μέρες ταινιών λοιπόν, για τους περισσότερους από εμάς:)
Θα έλεγα "ευτυχισμένες μέρες" μιας και πάντα ονειρευόμουν μέρες χωρίς υποχρεώσεις και γεμάτες ταινίες, αν δεν ήταν απόρροια μιας πανδημίας. Επιτρέψτε μου όμως, πάνω στο θέμα του προβληματισμού σας να προτείνω μια ακόμη ταινία, του 2003, κορεάτικη: "Spring, summer, fall, winter...and spring". Και μετά, μπορούμε να "γενικεύσουμε" παρέα.
Καλή απομόνωση, παρέες υπάρχουν ιδανικές για τέτοιες μέρες. Να προσέχετε!
Να προσέχετε κι εσείς! Αυτή είναι πια η ευχή των ημερών.
Εμένα το "μέσα" δε μ'ενόχλησε ποτέ. Το μόνο κακό είναι πως όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα βρίσκονται μακριά.
Δεν την ξέρω την ταινία, αλλά σας ευχαριστώ για την πρότασή σας.
Κι όπως γράφω στο τέλος της ανάρτησης μου , μερικές φορές επιθυμείς να κάνεις λάθος, επιθυμείς να κρίνεις άδικα και επιπόλαια. Γιατί τι αξία έχει το προσωπικό δίκιο μπροστά στο μέλλον του πολιτισμού και της ανθρωπότητας;
Δημοσίευση σχολίου