Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

μικρά καθημερινά

Είναι κάποιες λίγες στιγμές που συνειδητοποιώ πόσο γιγαντώνεται μέσα στο μυαλό μου ο μικρόκοσμός μου, τα μικρά καθημερινά, αυτά που είναι η ζωή μου και ίσως γι' αυτό να παίρνουν τεράστιες διαστάσεις.

Και οι πιο πολλοί άνθρωποι που ξέρω έτσι ζουν. Βουτηγμένοι στον προσωπικό τους μικρόκοσμο.

Ίσως γι' αυτό δεν μπορούν να δουν.

Ακόμη κι όταν ονειρεύονται, τα όνειρά τους είναι ξένα προς τους ίδιους. Μόνο που δεν το καταλαβαίνουν. Γι' αυτό καμιά φορά όταν κάποιο από αυτά πραγματοποιείται, σαστίζουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν ή γίνονται δυστυχισμένοι.

Κι όλες αυτές οι αμπελοφιλοσοφίες γεννήθηκαν από μία εικόνα

Ένα τρικάταρτο μπάρκο. Δεν είναι που μου λείπει ή αναζητώ ένα παρόμοιο ταξίδι ,είναι το άνοιγμα του νου που φέρνει μια τέτοια εικόνα. Είναι εκείνος ο άλλος κόσμος, ο έξω και πολύ μακριά από μας, που όμως είναι εκεί , υπάρχει, απλά δεν τον βλέπουμε.



Ήλπιζα να βρέξει σήμερα. Δεν....

Διαβάζω τις γραφές της καθιερωμένης πια κοινότητάς μας και σκέφτομαι πόσα πολλά λένε για μας οι λέξεις που εδώ καταθέτουμε . Κείμενα που βγάζουν δύναμη, ευαισθησία, αυτοπεποίθηση, μελαγχολία, κυνισμό, απογοήτευση, άλλα στραμμένα προς τον κόσμο, άλλα προς το εντός, ψίθυροι και δυνατές φωνές. Μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι ο δημιουργός τους βρίσκεται σε μια μόνιμη θλίψη ή σε μια εξίσου μόνιμη ονειροπόληση. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Είναι όμως ενδιαφέρον πώς όλοι εμείς πιαστήκαμε από αυτόν τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας και τον κάναμε μέρος της ζωής μας αναπόσπαστο.

Μα γιατί δεν βρέχει ;