Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

είστε Ελληνίδα ;

πριν μερικά χρόνια, αρκετά προ κρίσεως και της σημερινής έξαρσης της εγκληματικότητας, έψαχνα για σπίτι στην Αθήνα. θυμάμαι την ερώτηση που μου κάνανε κάποιοι ιδιοκτήτες στο τηλέφωνο πριν καν ακόμη δω το διαμέρισμα , αν είμαι Ελληνίδα. λες και η προφορά μου ή η ομιλία μου δεν ήταν αρκετά  διαπιστευτήρια.
μερικοί ρωτούσαν και για τη δουλειά μου, την οποία επίσης έπρεπε να εγκρίνουν για να μου νοικιάσουν 4 ντουβάρια μέσα στο καυσαέριο με θέα την απέναντι μπουγάδα.
 θυμάμαι την  Α.,  που νοίκιασε το διαμέρισμά της σ'έναν ευγενέστατο Έλληνα δικηγόρο, για να μην εισπράξει κανένα ενοίκιο πέρα  από το πρώτο μαζί με την εγγύηση για τα επόμενα 3 χρόνια. ήταν κι αυτή ενθουσιασμένη στην αρχή για το κελεπούρι που βρήκε, αν και η κόρη της, δικαστικός, την είχε προειδοποιήσει (για τον τρόπο που εκείνοι που γνωρίζουν τους νόμους, χρησιμοποιούν αυτή τη γνώση για να τους παραβαίνουν ευκολότερα).

την ίδια ερώτηση (για το από πού είμαι ή ακόμη και για το επάγγελμά μου) δεν μου την έκανε κανένας στη χώρα που κάθε Έλληνας εδώ και δυο χρόνια λατρεύει να μισεί και να βρίζει ως υπαίτια για τη δική του δυστυχία, παρά το γεγονός ότι από την προφορά μου ήταν φανερό πως ήμουν ξένη.

αυτά θυμήθηκα αυθόρμητα διαβάζοντας σε ιστολόγια από αυτά που έχω εδώ δίπλα, για την ρατσιστική συμπεριφορά των ομοεθνών μου

όσες φορές έχω τολμήσει να υποστηρίξω με παραδείγματα πως είμαστε πολύ περισσότερο ρατσιστές από άλλους Ευρωπαίους , έπεσα πάνω σε τοίχους, που δε θέλανε να δουν την πιθανότητα μιας τέτοιας αλήθειας.




Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ενώ περιμένεις... (ή μήπως αυτό είναι το λάθος; )

Ήθελα να 'ξερα τα πιστεύουν στ'αλήθεια ή μας περνάνε για τόσο πολύ ηλίθιους. ;

Ο μόνος λόγος αυτής της αναφοράς εδώ -  που  είναι ένα σοβαρό ιστολόγιο για να ασχολείται με τα πρόσωπά τους- είναι γιατί ο Μάιος δεν είναι μακριά, ούτε και ο Ιούνιος είναι μακριά, ούτε καν τα 3 χρόνια.
Τα λόγια τους θα διαψευστούν πολύ γρήγορα από την πραγματικότητα κι αυτό δεν προσφέρει κανένα αίσθημα ικανοποίησης (δικαίωσης για την ορθότητα της πρόβλεψης),  αντίθετα δημιουργεί ένα αίσθημα βαθύτατου προβληματισμού "πώς θα πάμε παρακάτω ;"
Κυρίως, χωρίς αυτούς
Μπορούμε ; Ή είμαστε τόσο "χαλασμένοι" πια σαν λαός, που αυτό είναι πρακτικά αδύνατο ;


Σάββατο 28 Απριλίου 2012

απλότητα...στο γκρι

έξω ο ουρανός έχει ένα μονότονο λευκόγκριζο χρώμα, ενώ ρίχνει, ρίχνει, ρίχνει από το πρωί.
κάθε πρωινό έτσι ξεκινά. μ'αυτή τη μουντάδα.
αν κάπου είναι άνοιξη, εδώ δεν το ξέρεις
μόνο στα δέντρα βλέπεις τη διαφορά . πελώριοι γίγαντες που αρχίζουν και ξυπνάνε.
είναι ωραία τα δέντρα στο Λ. είναι θαυμάσια τα δέντρα στο Λ.
αν έπρεπε με κάποιο τρόπο να προσδιορίσω το Λ θα έλεγα πως δεν είναι η ιστορία  και τα κτίρια του. είναι αυτά τα νερά του παντού. τα ρομαντικά μονοπάτια ανάμεσα στα πανύψηλα δέντρα. είναι η ηρεμία των κατοίκων του και η ξεχασμένη στα μάτια μου απλότητά τους.

είναι το μήλο που δαγκώνει μέσα στο λεωφορείο η όμορφη ξανθούλα την ώρα που γυρίζει από το σχολείο. είναι η χαρά του μικρού μπόμπιρα που παίζει με τα νερά στους νεοαποκτηθέντες πίδακες της πόλης και η μαμά του δεν ουρλιάζει υστερικά, αλλά χαμογελά με το παιχνίδι του. είναι η ήρεμη γιαγιά που κατεβαίνει από το ποδήλατο με τη φαρδιά σέλα και το έξτρα χνουδωτό μαξιλαράκι της. είναι η γλυκιά δεκαοχτάχρονη, που όταν την ρωτάς τι θα κάνει μετά το γυμνάσιο, γνωρίζοντας πως είναι καλή μαθήτρια, σου απαντά πως δεν έχει διάθεση για σπουδές θέλει να κάνει μία σύντομη Ausbildung και να περάσει το συντομότερο στην αγορά εργασίας, την ενδιαφέρει η φροντίδα των ηλικιωμένων και των προσώπων με ειδικές ανάγκες.
.....

άσχετο, αλλά θα ήθελα εδώ να κάνω μια μικρή αφιέρωση.
τις προάλλες τράβηξα μερικές φωτογραφίες που  μου θύμισαν κάποιους από σας.





δεν είναι τόσο παλιά, όσο αυτό που τράβηξες εσύ Περαστικέ, ουτε τόσο ωραία όσο τα ιαπωνέζικα που είδα μέσα από ένα λινκ σου, αλλά είναι διαφορετικά...
και είναι και εξαιρετικά αφιερωμένα με την ευχή σύντομα να βρίσκεσαι στους δρόμους δυνατός και υγιής να μας χαρίζεις σκίτσα και φωτό

...........................





ε, ναι Τζων Μπόη, είμαστε γκρίζοι... :) αλλά αυτό δε νομίζω να σε ξενίζει ή να σου χαλάει τη διάθεση. είναι από das Tor zur Welt, κι όταν βλέπω αυτές τις πινακίδες, ξέρω πως έστω για ένα γκρίζο απόγευμα θα ήθελες να περπατήσεις κάπου εδώ γύρω

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Πάσχα (και φέτος)


Συννέφιασε κατά το έθιμο της Μ Παρασκευής. Η καμπάνα χτυπά με το δικό της μονότονο ρυθμό κι εγώ απολαμβάνω που είμαι εδώ, ακριβώς εδώ.

Γύρω μου χάζευα τις μαργαρίτες χτες και την θεριεμένη πρασινάδα. Τα σπιτάκια με τις κεραμοσκεπές και το μικρό ποταμάκι που χωρίζει τη γειτονιά μου από το κέντρο της πόλης

Πάσχα στην επαρχία. Δεν κατάλαβα ποτέ τι θα πει επαρχία.

Νόμιζα πάντα πως ήταν η εξοχή και τα χωριά. Η Αθήνα με δίδαξε πως όλα είναι επαρχία (εκτός από την ίδια).

Είναι κι αυτό ένα σύνδρομο μεγαλοπιάσματος, δε νομίζετε ;

Δε μπορώ να φανταστώ τον Βερολινέζο να αποκαλεί επαρχιώτη τον Αμβουργέζο, θα ήταν τρελό αστείο άλλωστε. Ούτε και τον Ρωμαίο να θεωρεί επαρχία το Μιλάνο.

.....
 Σε λίγο θα πάμε στο νεκροταφείο. Ο ουρανός είναι κρεμασμένος. Άραγε θα βρέξει μέχρι την ώρα του Επιταφίου ;

Θυμάμαι μια χρονιά που ψιχάλιζε στην Ύδρα. Χάσαμε τον Επιτάφιο, μπερδεύτηκε μαζί με τους άλλους και τρέχαμε να τον βρούμε ανάμεσα στα στενά.
Μαγικά.
Στην Ύδρα τα στενά είναι μαγικά τη νύχτα.
.....

Ακουμπώ σε αναμνήσεις, ακουμπώ στην ηρεμία των ημερών.

Όλα τ’άλλα ας περιμένουν. Όλα τ’άλλα θα μας βρουν έτσι κι αλλιώς

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

άγκυρες

"κι όμως...η επιθυμία συγκεντρώνεται τελικά σε ένα ανοιχτό παράθυρο προς τη θάλασσα.

κανένα μπρος. κανένα πίσω. μόνο ένα ακίνητο σημείο"

έγραφα...

μπορεί να ήταν η πρώτη ανοιξιάτικη μέρα....εκείνη. δε θυμάμαι. ξέρω πως σήμερα χιόνισε.
στο Λ .
γιατί εδώ...εδώ είναι άνοιξη. κανονική

κοιτώ τον κόσμο με την απόσταση του ξένου.
πρέπει πάλι να τριφτώ  με τα πράγματα, σα γάτα που τρίβεται στις γωνίες, να τα γνωρίσω από την αρχή. και τους ανθρώπους

μιλώ με κάποιον στο τηλέφωνο που σέρνει τη φωνή του. βαριέται. δεν ξέρω αν θέλει να με εξυπηρετήσει. δεν ξέρω αν μπορεί. ακούω μόνο τη σερνάμενη φωνή και μου'ρχεται να πάω να τη σπρώξω λίγο, να πάρει μπρος, ίσως ίσως να εκβιάσω και κανένα χαμόγελο...
μπα...πολύ μακριά το πάω

σε μια βιτρίνα θαυμάζω τις λαμπάδες. 37 ευρω η μία . μπορώ να εκτιμήσω τη δουλειά τους, αλλά δεν μπορω να εκτιμήσω σε ποιο πελατειακό κοινό απευθύνονται. τελικά η κρίση είναι ένα δημιούργημα των μέσων ;
όχι..ξέρω πως όχι
από την άλλη ...αυτές οι βιτρίνες. είναι πολύ παραπλανητικές... αυτές οι βιτρίνες

σε μια άλλη σελίδα διαβάζω το σύνθημα που μου δείχνει με αγάπη ένας φίλος "η μόνη πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία"
ξέρω τι εννοεί. δεν υπάρχει άλλο πιο σίγουρο αγκυροβόλι, παρά αυτό που φυλάξαμε μέσα στο μυαλό μας.

κατά τ'άλλα όλα είναι μια Rückkehr...εδώ... εκεί...όπου υπερισχύουν οι δεσμοί κάθε φορά.
προχτές σε μια στιγμή παράπονου συλλογίστηκα πόσο ξέμεινα από άγκυρες σ'αυτήν την πόλη
από την άλλη...μερικές  άγκυρες δεν σου επιτρέπουν ποτέ το ταξίδι