Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

με βλέμμα μελαγχολικό

κουράστηκα να ξυπνώ μ'αυτήν την ανασφάλεια του να μη ξέρεις από πού θα σε βρει το επόμενο κακό.
απομυθοποιήσεις και διαψεύσεις και σβήσιμο από τον χάρτη του μυαλού κάθε ονείρου. μικρού ή μεγάλου είναι άνευ σημασίας.
προσπαθώ σαν μια άμυνα προς τον εαυτό μου να ελαχιστοποιώ τις προσδοκίες. δεν μπορούν να σε χτυπήσουν αν δεν περιμένεις τίποτα.
μπορείς  όμως να ζήσεις χωρίς να περιμένεις τίποτα ;

.........

από χτες παίζουν και ξαναπαίζουν οι νότες του μια "φυλακή ". δεν έχω τα cd μου εδώ και δεν το βρήκα στην εκτέλεση που επιθυμούσα, έπεσα όμως στα "δακρυσμένα μάτια". αν και όχι σε ερμηνεία του Λέκκα.
εκείνον τον χειμώνα - πόσα χρόνια να περάσανε;..... 15 ;... - ξανά και ξανά στην diva ....τα "μάτια", ο Κεμάλ, η Περιμπανού.... ο Λέκκας έμοιαζε να μας παίρνει από το χέρι και να μας οδηγεί σε μια εξωπραγματική διάσταση , όπου οι στίχοι αποκτούσαν  ξεχωριστή οντότητα. μια μυστικιστική σχεδόν επικοινωνία που αν και είχε τη βάση ενός κοινού βιώματος, απογείωνε τον καθένα στο δικό του συναισθηματικό σύμπαν.
μετά από κάθε παράσταση , έβγαινε ξεθεωμένος, ενώ όλοι εμείς οι συνταξιδευτές παραπαίαμε ανάμεσα στη μελαγχολία, το ανεκπλήρωτο των στίχων όπου για λίγο είχαμε βρεθεί και στην πραγματικότητα.

τον ξαναείδα και τον ξαναάκουσα από τότε και σε άλλους χώρους. κλειστούς- ανοιχτούς δεν έχει σημασία. εκείνη η μυσταγωγία στη diva έμεινε ανεπανάληπτη

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

μέρες του Ιούνη

Μόλις μια μέρα βγάλει ήλιο, την επομένη πρέπει και πάλι να συννεφιάσει, να μας κρυώσει, να ρίξει πυκνές και αραιές σταγόνες. Το αντίτιμο μιας ηλιόλουστης μέρας πληρώνεται πάντα άμεσα και δίχως καθυστέρηση.
Σαν για να μην πρέπει να ξεχνιόμαστε πως πάντα το φως διαδέχεται από σκοτάδι, η λιακάδα από την καταιγίδα, η χαρά από θλίψη.
Σαν για να μην πρέπει να ξεχνιόμαστε πως πρέπει πάντα να πληρώνουμε το λογαριασμό. Άμεσα και χωρίς άτοκες δόσεις.

Ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος που οι λαοί ετούτοι του Βορρά, είναι πιο πειθαρχημένοι, πιο μετρημένοι, πιο σοβαροί. Ξέρουν πως δεν υπάρχει καλοκαίρι διαρκείας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η Ελλάδα ευνοεί τις αυταπάτες.

Χτες όμως ήταν μια λαμπερή μέρα, τα πάρκα γέμισαν από κόσμο, οι εξοχές, οι δρόμοι. Τα κορίτσια με τους ώμους ακάλυπτους και τα πόδια γυμνά, όταν είναι όμορφα σε τούτα τα μέρη, είναι εκθαμβωτικά όμορφα και είναι να στέκεσαι να τα θαυμάζεις. Δηλαδή...εγώ η μεσόγεια, στέκομαι. Οι εδώ, τα προσπερνούν αδιάφορα.
Θα μπορούσαν να κυκλοφορούν τα πιο πρωτοκλασάτα μοντέλα στους δρόμους, άλλωστε έχω δει κοπέλες ακόμη ωραιότερες. Κανείς δε γυρίζει να τα κοιτάξει
Είναι μια πολύ απελευθερωτική προσέγγιση της ομορφιάς, αυτή. Να ξέρεις ότι δε θα σε προσέξουν.

Στο μεταξύ παντού έχουν στήσει μικρά κόκκινα κιόσκια φράουλας. Και είναι οι φράουλές τους από τις πιο γνήσιες και αρωματικές. Απόλαυση.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

blue day

μου λείπει η θάλασσα.
η ιδέα της.

θέλω ν'ακουμπήσω πάνω του και να ξεχάσω...

να ζεις με χίλιους τρόπους και να'ναι ο ένας μόνο αληθινός

και να το ξέρεις