Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

γεράσαμε..γερνάμε

Στη χώρα μας ζούμε σαν να είμαστε αθάνατοι.... εσαεί νέοι.
Ο θάνατος και η αρρώστια δε μας απασχολούν παρά μόνο αν μας χτυπήσουν την πόρτα.
Κάνω συχνά τελευταία τέτοιες σκέψεις γιατί δεν είμαι πια 20 χρονώ και όλο και κάποιος φίλος, συγγενής, γνωστός θα μου μιλήσει για τον πατέρα του που έπαθε εγκεφαλικό ή για τη μάνα του που έχει αλτσχάιμερ ή κάτι παρόμοιο. Και στις περισσότερες περιπτώσεις η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι πρόχειρη κι αναξιοπρεπής για τον παθόντα.

Σκεφτόμουν πως στην Ελλάδα επενδύουμε απίστευτα ποσά για τις σπουδές και το μέλλον των νέων. Αλλά για τα γηρατειά των δικών μας ή τα δικά μας έχουμε μόνο προσευχές.
Λες και θα γλιτώσουμε. Λες και θα μας λυπηθεί όλους ο θάνατος και θα μας πάρει μια αφέγγαρη νύχτα στον ύπνο μας, χωρίς να αρρωστήσουμε, χωρίς να ταλαιπωρηθούμε και να ταλαιπωρήσουμε άλλους.

Παρακολουθούσα προχτές έναν έρανο σε γερμανικό κανάλι με σκοπό την ενίσχυση των υποστηρικτικών δομών για τους πάσχοντες με αλτσχάιμερ. Άκουσα ενδιαφέρουσες συζητήσεις από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κυρίως χάρηκα το γεγονός της ενημέρωσης, της ενσωμάτωσης ενός τόσο σοβαρού προβλήματος μέσα στην καθημερινότητά τους. Έμαθα για τις προσπάθειες κυρίως νέων ανθρώπων να προσφέρουν λίγη χαρά, λίγη ζωή στους πάσχοντες με σύγχρονα πρωτοποριακά μέσα.

Πόσο απέχουμε απ'όλα αυτά ;
Και γιατί νομίζουμε πως ο πολιτισμός μας μετριέται από τις πέντε κολόνες που κάποιοι στήσανε χιλιάδες χρόνια πριν πάνω σ'ένα βράχο, όταν δεν έχουμε σχεδόν καμία φροντίδα για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας ;

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

οι άλλοι (2)

Με τη Χ μας ένωναν πάντα χίλια πράγματα. Κι άλλα τόσα μας χώριζαν. Γεννημένες με λίγες μέρες διαφορά, προερχόμενες από παρόμοια οικογενειακά περιβάλλοντα, έχοντας σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο ...οι επιφανειακές ομοιότητες ήταν πάντα πολλές. Όμως ο λόγος που γίναμε φίλες δεν θα μπορούσε να είναι κανένας από τους παραπάνω, αφού στην ουσία ήμασταν εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Ο λόγος που μας ένωσε ήταν ότι εγώ χρειαζόμουν ένα άνοιγμα προς τον κόσμο και η Χ μπορούσε να είναι φίλη με τους πάντες.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2018

οι άλλοι (1)

Σήμερα είδα τον Γ.  Είχα να τον δω από τις αρχές του καλοκαιριού που μας πέρασε.
Ανήκει στους ανθρώπους που συμπαθώ αν και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας τον τοποθετεί στο περιθώριο.
Τον περιθωριοποιεί γιατί δεν κραυγάζει. Γιατί δεν ντύνεται με τον τρόπο που θα ήθελαν εκείνοι για να τον αναγνωρίσουν ως "δικό τους". Γιατί είναι υπερβολικά απλός. Γιατί ψευδίζει ελαφρά και δεν έχει ωραία δόντια.
Οι περισσότεροι που βρέθηκαν μαζί του στο ίδιο περιβάλλον όπως εγώ, δεν γνωρίζουν καν ότι ο Γ έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο ή ότι κατάγεται από ένα πανέμορφο νησί.

Ούτε και σήμερα του δώσανε σημασία. Παρ`όλο που εκείνος ήρθε πάλι πρόθυμος να βοηθήσει.
Όπως παλιά. Δεν τον πρόσεξαν. Πέρασε σχεδόν αόρατος από δίπλα τους.  Όπως δεν πρόσεξαν ποτέ την οξυδερκή ματιά του ή την έμφυτη ευγένειά του.
Ο Γ είναι από εκείνους τους "σιγανούς" ανθρώπους που γλιστρούν αθόρυβα δίπλα μας και που θα κάνανε την κοινωνία μας καλύτερη, αν τους δίναμε την ευκαιρία. Αν... 

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

οι λέξεις που λείπουν

Rücksichtslos
αυτή η λέξη μου ήρθε σήμερα στο μυαλό από την αγενή συμπεριφορά ενός Νεοέλληνα. Προσπάθησα να βρω τη συνώνυμή της στα ελληνικά, δεν τα κατάφερα.
Ίσως γιατί η Rücksichtslosigkeit είναι τόσο συνώνυμη της συμπεριφοράς του Έλληνα που δεν χρειάζεται μια ξεχωριστή λέξη γι'αυτήν.

Rücksicht ( σε μια ακριβή μετάφραση της λέξης) είναι η προς τα πίσω ματιά. Ως γνωστόν οι Έλληνες δεν κοιτάνε αν ενοχλούνε κάποιον που είναι μπροστά στα μάτια τους. Θα κοιτάνε και πίσω ;
Rücksichtslos θεωρείται μια συμπεριφορά που δεν λαμβάνει υπόψιν τους άλλους.
Δεν είναι συνώνυμη του εγωισμού, της απροσεξίας ή της αδιαφορίας που είναι έννοιες διαφορετικές.
Είναι απλά αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη "σε έχω γραμμένο"

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

η καθημερινότητα

*Περιμένοντας το λεωφορείο στη στάση προσπαθώ να αποφύγω τον μυτερό μεταλλικό σωλήνα που προεξέχει επικίνδυνα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ένα πλακάκι πεζοδρομίου. Χώμα, σπασμένα πλακάκια και ανισόπεδο δάπεδο σε αναγκάζουν σε ένα σεμνό προς τα κάτω βλέμμα.
* Μια wannabe "κυρία" με εμποδίζει λίγο αργότερα να αποβιβαστώ από το μετρό.  Εκπλήσσομαι με την παράλογη εριστικότητά της και θυμάμαι την πρόβλεψη του Χ πριν μερικά χρόνια " σ΄αυτήν την πόλη στο τέλος θα θέλει ο ένας να φάει τον άλλον" . Δεν είμαστε και πολύ μακριά.
*Οι έφηβοι τσιρίζουν, πειράζονται, φωνάζουν, κάνουν σαματά.... όταν δεν έχουν σχολείο πάνε όλοι μαζί στα Mall. Σε λίγα χρόνια θα δουλεύουν για 300 ευρώ χωρίς ασφάλιση. Ή συμβασιούχοι για 8 μήνες στο δημόσιο. Αλλά όταν είσαι έφηβος δε σε νοιάζει.
* Η Β κάνει διδακτορικό. Όπως πέρσι η Ε. Όπως όλοι όσοι παίρνουν πτυχίο τα τελευταία 15-20 χρόνια. Όσο κρατήσουν ακόμη οι οικονομίες των προμνημονιακών. Αν τους ρωτήσεις πάνω σε τι κάνουν διδακτορικό σου απαντούν συνήθως κάτι εξωτικό. Μετά βλέπεις τους πλάγιους τρόπους που ελίσσονται. Και δεν απορείς πια για τις ηλίθιες ερωτήσεις που σου κάνουν.
* Κανείς δεν παραπονιέται για τις μισές - αν όχι ανύπαρκτες- συντάξεις που θα παίρνουν εφεξής οι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν σχεδόν μέχρι τα 70 τους. Μόνο των προνομιούχων που φύγανε με τα μισά χρόνια και χωρίς να έχουν πληρώσει τις ανάλογες εισφορές να μην κοπούν. Γιατί είναι ψηφοφόροι. Και γονείς ψηφοφόρων. Και η Ελλάδα ζούσε πάντα για το σήμερα. Και στο χθες.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018

ο πατέρας

κάτι στον τρόπο που είχε κουμπώσει την ζακέτα του, κάτι στο βλέμμα του και το μυαλό κόλλησε τα κομμάτια. μόνο που ο πατέρας ήταν πάντα φρεσκοξυρισμένος και τα ρούχα του στην τρίχα.
μόλις πέρυσι πατέρα έμαθα πώς την πιο σημαντική απόφαση για τη ζωή μου τη χρωστώ σε σένα. δέκα χρόνια μετά τον θάνατό σου.
δεν πρόλαβα να σε ευχαριστήσω ποτέ.
τους γονείς μόνο τους κατηγορούμε για τα λάθη τους.
απόμακρος όπως ήσουν δεν κατάλαβα ποτέ πόσο με αγαπούσες. μόνο πέρσι ξύπνησα αλαφιασμένη μία μέρα και θυμήθηκα το ρολόι που μου πήρες όταν πήρα το πτυχίο μου και το άλλαξα (και έδειξες τόσο ευχαριστημένος με τη δική μου προτίμηση) και τη φωτογραφική μηχανή που με άφησες να την διαλέξω.
κι εκεί κατάλαβα. δέκα χρόνια μετά.
τώρα καταλαβαίνω και τον βουβό πόνο της μάνας.
.....
.....
κι ακόμη πως την αγάπη την εκδηλώνεις με χίλιους δυο τρόπους. 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

το λάθος μαύρο

Το γιατί έπρεπε να σταματήσει να εκπέμπει δημόσια το Mega... είναι κι αυτό ένα από τα πράγματα που δε θα καταλάβω. Όχι γιατί έπρεπε ή δεν έπρεπε να συνεχίσει να εκπέμπει στην κατάσταση που είχε περιέλθει. Αλλά επειδή  απ'ότι έχω καταλάβει τα "δημόσια πράγματα" γίνονται όταν εξυπηρετούν έναν σκοπό. Και η συγκεκριμένη ενέργεια δεν έχω καταλάβει με ποιον τρόπο ωφελεί ή ζημιώνει κάποιον.
 Θα μου πεις, δεν έδειχνε και τίποτα. Επαναλήψεις των επαναλήψεων. Αλλά μήπως τα υπόλοιπα τι δείχνουν ;
Έχουμε γεμίσει από εκπομπές μαγειρικής (που δεν κοστίζουν τίποτα στα κανάλια), άλλες με wannabe τραγουδιστές, μοντέλα και την επόμενη shopping star, κουτσομπολίστικες εκπομπές που εκτός από το ποιος-τι-πού-με ποιαν αναλύουν και την πολιτική ή οικονομική πραγματικότητα, αλλά και το αστυνομικό δελτίο (πάντα με ύφος ειδήμονα)
και
ΦΥΣΙΚΑ
αυτοαποκαλούμενα "δελτία ειδήσεων" που ανάλογα με τον ιδιοκτήτη του καναλιού το παίζουν φιλοκυβερνητικά ή το αντίθετο και προβάλλουν με ιδιαίτερη σπουδή το φιλανθρωπικό έργο του καναλάρχη τους.
Γιατί μπορεί η κυβέρνηση - η κάθε κυβέρνηση - να μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής (εννοείται με τον τρόπο που βολεύει κάθε φορά), αλλά με το ιερό και άγιο ΚΕΦΑΛΑΙΟ δεν τόλμησε ποτέ να τα βάλει κανείς.

Ε, ανάμεσα στα παραπάνω, προτιμώ να ξαναδώ κάποια στιγμή που θα κάτσω στην τηλεόραση για να ξεχαστώ από όσα έζησα για άλλη μια μέρα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, την 50η επανάληψη του Παρά Πέντε.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Η Ελλάδα σήμερα

Κάποτε μου κάνανε εντύπωση οι θυμωμένοι άνθρωποι. Νόμιζα ότι ήταν θέμα ιδιοτροπίας. Ότι είχαν γεννηθεί έτσι. Δύστροποι.
Εδώ και μερικά χρόνια μεταβάλλομαι κι εγώ σε έναν θυμωμένο άνθρωπο. Και καταλαβαίνω ότι τελικά δε γεννιέσαι έτσι. Γίνεσαι.

Άλλοτε παραιτείσαι (από τα δικαιώματά σου, από τις προσδοκίες σου, από τη ζωή σου)
Και άλλοτε θυμώνεις.
Και ανάμεσα σε παραίτηση και θυμό, ζεις.


Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

η ευγένεια του Νεοέλληνα...


Το σπίτι που μένω βρίσκεται σε μια ήσυχη περιοχή. Δεν ακούω αυτοκίνητα, μηχανές, σκουπιδιάρικα, σχεδόν τίποτα που θα μπορούσε να με ενοχλήσει. Απ'έξω.
 Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που το επέλεξα όταν πρωτομπήκα σ'αυτό.
Δυστυχώς όμως, όπως έχω διαπιστώσει σε όλες τις σύγχρονες κατασκευές που έχω μείνει, μπορεί από τους εξωτερικούς θορύβους να είμαστε προφυλαγμένοι, από τους "από μέσα" όμως θορύβους δε μας σώζει τίποτα.
Και αν έχεις μάλιστα την ατυχία να έχεις έναν αγενή, νεόπλουτο και φαντασμένο Νεοέλληνα από πάνω, την έχεις βάψει κανονικά.
Το πράγμα δυστυχώς είχε δείξει από την αρχή. Φρεσκοχωρισμένος, με το ένα ακόμη πόδι στο "εκεί" και με το άλλο στο από πάνω μου διαμέρισμα, φρόντιζε να έρχεται για όλων των ειδών τα μαστορέματα και τις δουλειές της μετακόμισης μετά τις 9 το βράδυ. Αφού έκανα υπομονή, δεν θυμάμαι καν πόσο... 1 μήνα ; ....2 ; (αντιλήφθηκα πως η πλήρης μετακόμισή του μπορεί να καθυστερούσε πολύ ακόμη) και κάποια στιγμή του άφησα ένα ευγενικότατο σημείωμα, παρακαλώντας τον να μετατοπίσει τις θορυβώδεις εργασίες του σε ώρες "μη κοινής ησυχίας".
Την άλλη μέρα βρήκα ένα ανάλογο ευγενέσταστο σημείωμα με συγγνώμες και "δεν θα επαναληφθεί" και "δεν ήξερα ότι σας ενοχλούσα"κλπ. Προφανώς το να ακουμπάς μεταλλικά αντικείμενα στο πάτωμα και να τα βαράς στις μία τη νύχτα, απαιτεί ένα ιδιαίτερο IQ για να  αντιληφθείς ότι ενοχλούν τους γείτονες.

Φυσικά, για να γράφω εδώ τον καημό μου και το δράμα μου, η ευγένεια εκείνου του σημειώματος ήταν μόνο στα λόγια και σε καμιά περίπτωση δεν έγινε πράξη.

Αρκετά χρόνια μετά, οι ώρες κοινής ησυχίας και ο σεβασμός προς τους άλλους παραμένουν άγνωστες έννοιες στον "από πάνω". Μαστορεύει όποτε του καπνίσει (τόσο συχνά μάλιστα που αναρωτιέμαι αν το κάνει επαγγελματικά), καλεί κάθε τρεις και λίγο κόσμο και σέρνει έπιπλα, βαράει κάγκελα, ψιλογίνεται χαμός (πρέπει να έχει υποστεί πολλή καταπίεση ως έγγαμος) και όταν λείπει, δίνει το κλειδί στα παιδιά του, που φέρνουν εδώ τους γκόμενους και τις παρέες τους τις ώρες που οι νεολαίοι το συνηθίζουν.

Πέρσι είχα πάθει ωτίτιδα από τη συχνή χρήση ωτασπίδων και καθημερινά αντιμετωπίζω το δίλημμα:
 νευρασθένεια από την αϋπνία ή ωτίτιδα ;

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Beartown

Μετά τον άνθρωπο που τον έλεγαν Οβ... το Beartown. Μπορεί τα δύο βιβλία του Backman που διάβασα ανάμεσα (Η Γιαγιά που στέλνει χαιρετίσματα και η Μπριτ Μαρί που ήταν εδώ)  να μην με ενθουσίασαν αλλά το τελευταίο θα μείνει σίγουρα στη μνήμη μου ως εξαιρετικό ανάγνωσμα.
Όπως και στον Οβ εκπλήσσομαι για άλλη μια φορά για το πόσο καλός ψυχολόγος και ανθρωπογνώστης είναι ένας τόσο νέος συγγραφέας (γεννήθηκε μόλις το '81), ειδικά όταν περιγράφει ηλικιωμένους χαρακτήρες.

Μετά την Ισπανία λοιπόν και η Σουηδία έχει να επιδείξει πολύ αξιόλογους νέους συγγραφείς. Πολύ ευχάριστο αυτό για όσους συνεχίζουμε να καταφεύγουμε στο βιβλίο ομορφαίνοντας την καθημερινότητά μας και ψάχνουμε για το καινούριο και το φρέσκο.

Είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα να σε περιμένει το βράδυ μετά από μια δύσκολη μέρα ένα ωραίο βιβλίο. Το Beartown ανήκει ακριβώς σ'αυτήν την κατηγορία.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

της εποχής

μεγαλώνοντας γίνεσαι κυνικός. αν δεν είσαι ήδη.
μια είδηση για μια γυναίκα 33 χρόνων που δολοφονείται από μαφιόζους με τους οποίους συναλλασσόταν επί τουλάχιστον μια δεκαετία, δεν προκαλεί έκπληξη αλλά παραδοχή.
δλδ από τα 23 της ...δλδ από τις σπουδές της ακόμη.
δλδ σπούδαζε τον νόμο....για ποιο λόγο σπούδαζε τον νόμο;

κάποια στιγμή αναρωτήθηκα μειδιώντας μήπως είχε στο μυαλό της τον δικηγόρο του Βίτο Κορλεόνε, αλλά τόσο ρομαντισμό δεν μπορώ να τον φανταστώ ότι τον κουβαλούσε.
δεν τον θυμάμαι με ferrari
στα χρόνια του ακόμη και οι μαφιόζοι είχανε αρχές.

ο Χ με μαλώνει πως δεν έχω δίκιο, πως μπορεί στην αρχή να είχε ιδανικά και ότι είναι εύκολο να κυλήσεις στον βούρκο, αλλά δε με πείθει. θεωρώ πως τα ιδανικά και οι αρχές ακόμη και οι μη αρχές που έχεις ή δεν έχεις στα είκοσι σου είναι από τις πιο "σταθερές".
είναι αργότερα που τις χάνεις ή που μπορεί να τις χάσεις.

σήμερα τα ιδανικά βρίσκουν έκφραση στην καλύτερη ίνστα φωτό.
είναι η εποχή που το πτυχίο και η γνώση αποκτώνται εύκολα, αλλά όχι οι αξίες. κάποτε ήταν αντίθετα.


Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

σ'ένα ενωτικό

είναι ηλικιωμένος, είναι με τη γυναίκα του μέσα σε ασανσέρ του ΑΒ, και περιμένει υπομονετικά να κλείσουν οι πόρτες, ενώ διαρκώς μπαίνουν μέσα σε αυτό γυναίκες πελάτισσες
κι άλλη μία... κι άλλη μία... και μετά άλλη μία:
- κάτι ξέρει το ασανσέρ. όσο μπαίνουν θηλυκά, οι πόρτες δεν κλείνουν
...
σαν εκείνα τα γερόντια στην Πλάκα, 70+ όλα τους, που κάθονταν στο καφενείο και αναπολούσαν:
-ναι, αλλά ήταν ωραία γυναίκα
(απορημένη χαμογελώ με τις αναμνήσεις και τα πάθη της τρίτης ηλικίας, όταν ο Χ απλά επιβεβαιώνει "τι νομίζεις; πάντα αυτό ήταν το νόημα")
...
βγαίνω έξω, υπέροχος ήλιος με αυτό το αεράκι
και κάπως έτσι πέρασε και το φετινό καλοκαίρι. σβήνουμε τον Αύγουστο και κάθε ίχνος ανεμελιάς
...
και σκέφτομαι μια φράση χτες σ'ένα βιβλίο. κάποιος παρατηρώντας τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου των ανθρώπων στα νεκροταφεία, παρατηρεί αυτό το       την παύλα, το ενωτικό ανάμεσα στους αριθμούς
είναι αυτή η παύλα που περιέχει όλη τη ζωή... από εκεί μέχρι εκεί
το γέλιο και τα δάκρυα, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις
τα αγγίγματα, τις σκέψεις, τα βλέμματα, τις εντυπώσεις, τις ματαιώσεις, τα διλήμματα
τις στιγμές
και όλες, όλες τις ανάσες
...
και μετά θυμάμαι πως η Χ τώρα που τα έχει όλα δεν είναι ευτυχισμένη
και η Μ δείχνει ακόμη μια παιδιάστικη αφέλεια σε θέματα προφανή και απλά
και η μητέρα αρχίζει και ξεχνάει
...

και όλες όλες τις εικόνες




Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

εικόνες του καλοκαιριού '18


Σκεφτόμουν τα λόγια του Ελύτη για τη Σέριφο όταν είδα δίπλα μου να κατεβάζουν τη σημαία στο πλοίο. Ήταν μεσημέρι της 24ης Ιουλίου.
Λίγες μέρες μετά πετώντας για Θεσ/νίκη κάτι δε μου άρεσε στα χρώματα που έβλεπα. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω πώς είχε στρίψει το αεροπλάνο.
Μια μαύρη γλώσσα.


Παρασκευή 29 Ιουνίου 2018

νοσταλγοί

Μπαίναμε στο πλοίο, ξέρεις, και κάποιες φορές που στο τσακ το προλαβαίναμε κόβαμε εκεί επιτόπου τα εισιτήρια, θέσεις πάντα υπήρχαν, το πολύ πολύ να τη βγάζαμε πάνω στις πλαστικές καρέκλες ή σε κανένα διάδρομο αν είχε φουρτούνα. Ούτε ξενοδοχεία κλείναμε, δεν υπήρχαν μπούκινγκ κόμια και δεν τα χρειαζόμασταν.
Οι  θάλασσες ήταν άδειες αν απέφευγες τις δυο τρεις διάσημες παραλίες του νησιού και...δεν ήταν που ήμασταν νέοι, ξέρεις... ήταν που οι αμμουδιές είχανε άμμο αντί για ξαπλώστρες σε δεκάδες σειρές και οι αξίες των πραγμάτων μετριούνταν με όσα νιώθαμε και όχι με φωτοσοπιαρισμένες εικόνες στο ίνστα.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2018

Ιούνιος στις αρχές του

Νομίζω πως φέτος έκανε την πιο ωραία άνοιξη. Την πιο μεγάλη. Την πιο "πρελούδιο καλοκαιριού" για πολύ καιρό.
Χάρηκα "καιρικά" την κάθε ξεχωριστή μέρα.
Κι ο Ιούνιος, δυο μέρες τώρα, είναι ακριβώς το καλοκαίρι που φαντάζομαι. Μεγάλες μέρες, ήπιες θερμοκρασίες κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι.
Η μανόλια γέμισε άνθη. Και τα κοτσύφια δε σταματούν το τραγούδι.

Τίποτε δεν είναι τέλειο γύρω μου και τίποτε δε γίνεται αβασάνιστα, αλλά είναι η εποχή που αν δεν σε απασχολούν προβλήματα, από εκείνα που θα χαρακτήριζες ως "βαριά" και δύσκολα και άλυτα, μπορείς να αναπνεύσεις λίγο διαφορετικά τον αέρα, να νιώσεις το ευεργετικό άγγιγμα του ήλιου και να πεις ένα ευχαριστώ για όλα και όλους που γεμίζουν με ομορφιά τη ζωή σου.

Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και τα πιο "ακριβά πράγματα" είναι αυτά που δεν μπορούμε να κρατήσουμε ούτε και να αγοράσουμε.


Κυριακή 27 Μαΐου 2018

τα μακρινά

Μου φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή που αγοράζοντας τα φτηνιάρικα έπιπλα του ΙΚΕΑ νόμιζα πως θα ήταν προσωρινά.
Ή η εποχή που όταν μου άρεσε ένα ρολόι του Tommy Hilfiger ή της DKNY έμπαινα στο κατάστημα και το έπαιρνα.
Ή όταν πήγαινα στο σούπερ μάρκετ με τη λίστα για τα ψώνια να συμπεριλαμβάνει τα αναγκαία και όχι τις προσφορές.
Μου φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή που λίγο πριν - μετά το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα έπαιρνα τον παγκόσμιο χάρτη και ονειρευόμουν ταξίδια στις 5 άκρες του ορίζοντα.
Μου φαίνεται τόσο παράξενο που έχω φωτογραφίες από μερικά από αυτά.

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Ο χαμένος παράδεισος



Κάποτε η Ελλάδα ήταν μια όμορφη χώρα. Ακόμη είναι. Όμως κάποτε ήταν μια παραδεισένια χώρα όσον αφορά το φυσικό της κάλλος. Ένα κάλλος που χάνεται μέρα με την ημέρα στο βωμό του εύκολου χρήματος.

Θυμάμαι παλιά όταν διάβαζα κάποιον οδηγό πόλης ή διακοπών για τα καλύτερα εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ στην Αθήνα, στα νησιά και αλλού, μερικές φορές ομολογούσαν οι δημοσιογράφοι ότι υπήρχαν και κάποιες μυστικές διευθύνσεις που δεν τις μαρτυρούσαν στο ευρύ κοινό για να μείνουν προσιτές στους λίγους που τις γνώριζαν, τους ντόπιους και τους τυχερούς που τις ανακάλυπταν.
Γιατί η μοίρα για καθετί καλό που πολυδιαδίδεται είναι ή να χαλάσει από την απληστία και την πρόκληση του εύκολου κέρδους ή αν δε συμβεί αυτό, να μην μπορείς να το απολαύσεις, αφού μαζί με σένα θα το γνωρίζει κι άπειρος άλλος κόσμος και θα θέλει επίσης να το χαρεί.
...
Φαίνεται πως η παραπάνω απλή λογική έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια.
Και η Ελλάδα, παρασυρμένη από τα χειρότερα ΜΜΕ των τελευταίων χρόνων που εδώ και τουλάχιστον μια εικοσαετία κατρακυλούν σε ολοένα και πιο χαμηλά επίπεδα ποιότητας, μοιάζει να πανηγυρίζει εντελώς ανόητα για την αύξηση των τουριστών που δέχεται.
Προφανώς η κίνηση που συναντάμε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας καθημερινά, θέλουμε να μας συνοδεύει και στις διακοπές μας.
Όπως και το να μη βρίσκουμε χώρο να παρκάρουμε...ταβερνάκι για να φάμε....παραλία που να μην ακουμπά η πετσέτα μας αυτήν του διπλανού... θάλασσα που εκτός από λαδωμένα κορμιά να βλέπουμε και λίγο νερό, λίγο βυθό...
Οι δημοσιογράφοι που παλιά έκρυβαν τα όμορφα μυστικά της χώρας (από τους Έλληνες συμπολίτες τους), τώρα αναγγέλλουν τρισευτυχισμένοι πόσοι ξένοι ανακαλύπτουν το πόσο υπέροχη χώρα είμαστε!!! Λες και χρειαζόμαστε τους ξένους για επιβεβαίωση.
(Αν και - τώρα που το αναφέρω - αυτό το σύνδρομο κατωτερότητας το έχουμε από παλιά. Η γνώμη οποιουδήποτε κακομοίρη ξένου για οτιδήποτε, μετράει πολύ περισσότερο για τους πολλούς από αυτήν ενός συντοπίτη τους).
Άραγε, αν οι ίδιοι δημοσιογράφοι είχαν μια υπέροχη βίλα με κήπο και πισίνα, θα προσκαλούσαν με τον ίδιο ενθουσιασμό τους άλλους για να τα επιδείξουν; Και θα ήθελαν με την ίδια χαρά να τα μοιραστούν μαζί τους;
Τι είναι αυτό στο μυαλό τους που μειώνει τόσο την αξία της κοινής περιουσίας έναντι της προσωπικής ιδιοκτησίας; Και πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος πως ο πραγματικά πλούσιος κατέχει βασικά δύο πράγματα που τα διαχειρίζεται όπως θέλει : τον χώρο του και τον χρόνο του. Και τα δυο εξαγοράσιμα στις μέρες μας με πολλά πολλά χρήματα.


Έχω μια φίλη που κατάγεται από τη Μύκονο. Δεν επέλεξε η γυναίκα να έχει καταγωγή από το πάρτυ άιλαντ, έχει εκεί το παλιό πατρικό της και στο νεκροταφείο του νησιού είναι θαμμένοι οι πρόγονοί της.  Η ίδια δεν είναι καθόλου ο τύπος του πάρτυ, αλλά αγαπάει το νησί όπου κάποτε πέρασε όμορφα παιδικά καλοκαίρια. Δεν απομακρύνεται καθόλου, λέει, από τα Άνω Μερά, γιατί δεν αντέχει την πολυκοσμία και τον σαματά που γίνεται παντού. Κι όταν για κάποιον λόγο πρέπει να μετακινηθεί, ταλαιπωρείται χειρότερα απ'ότι στην Αθήνα, γιατί η Μύκονος δε χωράει τα άπειρα αυτοκίνητα που την κατακλύζουν και τα μποτιλιαρίσματα είναι φοβερά. Οι όμορφοι γρανίτες της Μυκόνου και το ευεργετικό αεράκι στις παραλίες του νησιού αποτελούν πια κομμάτι των αναμνήσεών της.
Το ίδιο πάνω κάτω, όσον αφορά την πολυκοσμία και την αδυναμία να μετακινηθείς στον τόπο που μένεις, μου εξιστορούσε το Πάσχα κι ένας γνωστός μου από την Κέρκυρα.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που αυξάνονται οι τουρίστες, οι δημοσιογράφοι των καναλιών το παρουσιάζουν σαν μια νίκη. Ξέρω ότι κάνουν τη δουλειά τους για την οποία πληρώνονται, αλλά τόση πλύση εγκεφάλου; Κι όταν λέω πλύση δεν εννοώ μόνο αυτήν που κάνουν στους άλλους, αλλά κι αυτήν που έχουν δεχτεί οι ίδιοι και δεν καταλαβαίνουν πως αυτό που παρουσιάζουν σαν μια νίκη της χώρας, είναι ίσως η πιο μεγάλη της ήττα. Μια ήττα που θα την βρουν μπροστά τους οι ίδιοι, τα παιδιά τους και όλες οι επόμενες γενιές.

Τι όφελος έχουμε με το να γίνουμε ξένοι στον τόπο μας; Δίχως μια παραλία όπου δε θα γίνεται ο κακός χαμός; Σε μια χώρα όπου τα ξενοδοχεία θα γίνονται ολοένα και περισσότερα, αλλά και πιο απρόσιτα για τα πορτοφόλια μας.
Τι όφελος έχουμε από τις γεμάτες ταβέρνες που θα σερβίρουν όλο και πιο τουριστικά μενού και στις οποίες θα πρέπει να κλείνουμε τραπέζι δυο βδομάδες πριν, αν έχουμε τα χρήματα να πάμε;
Αλλά και τι όφελος έχουμε σαν χώρα;
Οι δημοσιογράφοι μιλάνε διαρκώς για τα εκατομμύρια των αφίξεων στα αεροδρόμια. Δεν άκουσα ποτέ να μιλάνε για τα έσοδα του κράτους από τους τουρίστες. Πόσες επιχειρήσεις από εκείνες που ασχολούνται με τον τουρισμό πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους τους στο κράτος;
Πόσοι από αυτούς απασχολούν νόμιμα προσωπικό, με κανονικό μισθό, ένσημα κλπ ;
Και για να έχει το παιδί σας ή εσείς μια τρίμηνη απασχόληση χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς προοπτική, αξίζει η καταστροφή της χώρας;
Πώς γίνεται η βαριά βιομηχανία του κράτους να είναι ο τουρισμός, όταν αυτός δεν αποφέρει τίποτα ή ελάχιστα στα ταμεία του κράτους;

Γιατί λοιπόν να χαίρομαι για τα 30 εκατομμύρια που φέτος θα έρθουν στην Ελλάδα ;
Για τις λιγοστές παραλίες που ακόμη δεν έχουν μπαζωθεί και περιμένουν τη σειρά τους;
Για την εικόνα μιας κάποτε παραδεισένιας χώρας που κάθε μέρα χαλάει και περισσότερο;
Για την ηρεμία και ξενοιασιά που δεν πρόκειται να ξαναβρώ πουθενά;
Για τους κλέφτες συμπολίτες μου που για άλλη μια φορά θα γίνουν πλουσιότεροι με τις ευλογίες του κράτους ; Γιατί τα ψηφουλάκια τους θα βγάλουν την επόμενη κυβέρνηση;

Κλείνοντας : δεν είμαι κατά του τουρισμού. Είμαι υπέρ της υγιούς ανάπτυξής του. Αυτήν που απαιτεί σεβασμό στο περιβάλλον και σωστή λειτουργία των υποδομών του.
Δεν μπορούμε να χτίσουμε παντού. Και δεν μπορούμε να γεμίσουμε όλες τις παραλίες με beach bar και ξαπλώστρες.
Κι όπως ακριβώς αν χτίσουμε ένα θέατρο που θα χωρά 1000 θεατές και επιτρέψουμε να μπουν σε αυτό 2000 οι συνέπειες θα είναι από δυσάρεστες (δε θα ευχαριστηθούν το έργο όσοι καταφέρουν να μπουν) έως καταστροφικές (επικίνδυνο για όσους μπουν) , το ίδιο θα συμβεί και με τη χώρα αν δε σοβαρευτούμε.


Κυριακή 29 Απριλίου 2018

είναι όλα ένας μύθος...

... αλλά κι ένα όνειρο για να κοιμάσαι τα βράδια

η εικόνα είναι πάντα κάπως έτσι :
ένα πανέμορφο σκαρί, συνήθως κάπως παλιακό από εκείνα τα αντικέ, με ορθάνοιχτα πανιά να ξανοίγεται σε ένα απέραντο γαλάζιο ή να βάζει πλώρη προς το ηλιοβασίλεμα.
κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το. υπέροχο, ε;
μια εικόνα που θα είναι πάντα συνδεδεμένη με την ιδέα της ελευθερίας, της αποδέσμευσης, της ανεξαρτησίας.
λύνεις τους κάβους και φεύγεις.
μια εξιδανίκευση.



κι έτσι θα μείνει.
μια εικόνα που φτιάχνουμε με το μυαλό μας, μια φαντασίωση, ένα όραμα.

όλα σ'αυτήν την εικόνα μοιάζουν εύκολα. μόνο που το να ανοίξει ο Κόστνερ μόνος του τα πανιά σε ένα παλιό σκαρί (όπως συμβαίνει στο message in a bottle π.χ.), είναι τόσο πραγματικό όσο το να πείσετε εσείς την Ρόμπιν Ράιτ να έρθει για πλήρωμα στο δικό σας πλοίο.

η πραγματικότητα ας πούμε ότι είναι λιιιιιγο διαφορετική.
και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο, αυτό που προσωπικά έχω καταλάβει είναι ότι το ταξίδι με πλοίο θέλει εκτός από ικανότητες, γνώσεις και εμπειρία, πολύ καλή παρέα και άπειρη υπομονή κι ευελιξία. αλλά ΚΥΡΙΩΣ θα πρέπει να ξεχάσεις τον μύθο που έπλασες με το μυαλό σου, αυτόν που περιέγραψα στην αρχή.
τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο σ'ένα πλοίο και τίποτα δεν είναι τόσο ιδανικό.

ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα ένα.
προειδοποίηση : όποιος δε θέλει να απομυθοποιήσει την αρχική εικόνα που περιέγραψα, ας σταματήσει εδώ την ανάγνωση.
από εδώ και κάτω ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνω για την καταστροφή των φαντασιώσεων, οραμάτων κλπ κλπ.

λοιπόν....
το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ξεχάσει κανείς είναι την ιδέα μιας ήρεμης, ΕΡΗΜΗΣ, γαλάζιας θάλασσας. τόσο το Αιγαίο όσο και το Ιόνιο το καλοκαίρι (που μάλλον τότε θα θέλεις να τα ταξιδέψεις) μοιάζουν λίγο με την Κηφισίας σε ώρα αιχμής. οκ μπορεί να υπερβάλω λίγο, αλλά κοντά είμαι.
τα φανάρια λείπουν και η διαγράμμιση.
σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά τα τελευταία θα ήταν πολύ χρήσιμα, μια που οι επικίνδυνοι "καπεταναίοι" μοιάζουν να είναι περισσότεροι από τους επικίνδυνους οδηγούς.
πριν καλά καλά το καταλάβεις έρχεται ο άλλος να σου κόψει την πορεία από τ'αριστερά κι αν δεν έχεις το νου σου να τον αποφύγεις, σε βλέπω να κάνεις παρέα με τα ψαράκια του Αιγαίου.

πλάνη νούμερο δύο :
οι ερημικές παραλίες.
με τόσα σκάφη στις θάλασσες και τόσους τουριστικούς οδηγούς, google maps κλπ, είναι αδύνατον να βρεις ερημική παραλία. οι δε πιο διάσημες "πρώην ερημικές" π.χ. οι παραλίες των Αντίπαξων, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το Super Paradise της Μυκόνου. ή μάλλον έχουν. στη Μύκονο βλέπεις πιο γυμνασμένα και καλλίγραμμα κορμιά και ξέρεις ότι πας για το πάρτυ .
ένα άλλο πρόβλημα με αυτές τις δήθεν ερημικές παραλίες, είναι ότι για να βρεις θέση να αράξεις το σκάφος σου κάπου κοντά στην παραλία, πρέπει να τις προσεγγίσεις με το πρώτο φως της μέρας. αλλιώς ξέχνα την την - γεμάτη από σκάφη - ερημική παραλία.

πρόβλημα νούμερο τρία:
το ίδιο στρες πάνω κάτω το έχεις και για το λιμάνι. γιατί πού θα το παρκάρεις το σκάφος σου το βράδυ. ε;
φυσικά υπάρχει και το αρόδου. αλλά και πάλι χρειάζεσαι ένα λιμάνι, έναν κολπίσκο, κάτι.
πού θα την ρίξεις την άγκυρα για να κοιμηθείς το βράδυ ; στα άπατα του Αιγαίου;
και αυτά τα αγκυροβόλια τα αρόδου, γεμίζουν ΚΑΙ αυτά από μια ώρα και μετά.
χώρια που δεν μπορείς να κατέβεις εύκολα για να πας στα ταβερνάκια απέναντι, αν δε θέλεις να τρως αποκλειστικά πάνω στο σκάφος, παρά μόνο με τη βοήθεια ενός φουσκωτού. που σημαίνει θα βραχεί το πωπουδάκι σου, τα ποδαράκια σου, μπορεί και να κρυώσεις λίγο στην επιστροφή, αλλά δε βαριέσαι...είσαι σκαφάτος!

φυσικά μπορείς να είσαι διαρκώς εν πλω. αυτό όμως σημαίνει ότι χρειάζεσαι καπετάνιο τη μέρα, όπως και τη νύχτα. σημαίνει πως δε θα χρειαστείς ανεφοδιασμό για μερικές ημέρες, άρα οικονομία στο νερό και φυσικά δε θα έχεις ρεύμα. επίσης σημαίνει να ξεχάσεις τις όμορφες παραλίες αν αυτές ήταν ο προορισμός σου, όπως και τα γραφικά λιμανάκια. θα είσαι απλά εν πλω.
γενικά θα πρέπει να ξεχάσεις πολλές από τις ανέσεις στις οποίες μπορεί να έχεις συνηθίσει.
και φυσικά, ακόμη κι εν πλω, τουλάχιστον στη Μεσόγειο, δε θα αποφύγεις το θαλάσσιο traffic.
.....

τα τελευταία χρόνια γίνεται μια τεράστια διαφήμιση όσον αφορά τις διακοπές πάνω σε σκάφος.
ένα πολύ μεγάλο ψέμα είναι ότι οι διακοπές αυτές έρχονται οικονομικότερα.
ένα σκάφος είναι πράγματι σχετικά οικονομικό (όχι ιδιαίτερα πάντως)  μόνο όταν έχει τουλάχιστον έναν σκίπερ στη παρέα, ένα-δυο άτομα που θα βοηθούν στα δεσίματα και στις μανούβρες, η παρέα θα περνά τον περισσότερο χρόνο πάνω στο σκάφος, που σημαίνει θα τρώει πάνω σε αυτό, δε θα νοικιάζει αυτοκίνητα για περιηγήσεις στα νησιά και επίσης θα είναι πολυμελής για να μοιραστεί τα έξοδα της ενοικίασης. το τελευταίο βέβαια είναι μεγάλο ρίσκο αν σκεφτεί κανείς ότι τα τετραγωνικά σε ένα πλοίο είναι ελάχιστα (κι αν δεν τα πηγαίνεις καλά με κάποιον, σε βλέπω στη θάλασσα ή κλειδωμένο σε μια σκοτεινή καμπίνα) και θα πρέπει ο καθένας να αναλάβει τον ρόλο του για να μην υπάρχουν προβλήματα και παρεξηγήσεις. επίσης επειδή οι χώροι είναι μικροί και στενόχωροι, το μοίρασμα των καμπινών ή η χρήση των μπάνιων π.χ. όταν τα άτομα είναι πολλά μπορεί να γίνει προβληματική.
αν πάλι νοικιάσεις σκάφος με αρκετούς χώρους, σκίπερ, 2-3 ναύτες, καμαρώτο και μάγειρα, καλύτερα να πήγαινες σε πεντάστερο.
επίσης ακριβό θα σου βγει αν θέλεις το σκάφος αποκλειστικά για σένα και την οικογένειά σου.

και μερικές προσωπικές παρατηρήσεις ή πράγματα που κάνουν εντύπωση:
*πάρα πολλλοί ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές σκαφών είναι αδαείς και επιπόλαιοι. άρα επικίνδυνοι και για τους άλλους.
όπως συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα, το να πάρεις ένα δίπλωμα δε σημαίνει ότι ξέρεις και να οδηγείς όταν σου λείπει η εμπειρία, έτσι και με τα σκάφη.
επιπλέον κάποιοι μπορεί να έχουν πάρει το δίπλωμα τους στο εξωτερικό. το Αιγαίο όμως με τα μελτέμια είναι πολύ ιδιαίτερη θάλασσα. από την άλλη έχουμε και τους δικούς μας τους κάγκουρες που ξεχειλίζουν μόστρα ενώ δεν ξέρουν ούτε το πλοίο τους να δέσουν.
*όποιον κατέχει ή οδηγεί σκάφος τον φωνάζουν καπετάνιο. είμαστε η χώρα των καπεταναίων και των προέδρων. το πόσοι αξίζουν τον τίτλο είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία.
* ο άνεμος έχει τρομερή δύναμη. αλλά τρομερή δύναμη. πήγαινε να τυλίξεις ένα πανί λίγο - ελάχιστα με 2 μποφόρ και θα με καταλάβεις. το ίδιο και η θάλασσα. αν δε σεβαστείς αυτά τα δύο στοιχεία μην πας πουθενά.
* ένα πλοίο πάντα κουνιέται. αυτό άλλοτε είναι ευχάριστο, άλλοτε όχι. το θέμα είναι πως πάντα όλα τα αντικείμενα πρέπει να είναι καλά ασφαλισμένα σε τοποθεσίες που δε θα πέσουν, σπάσουν κλπ.
*από ένα πλοίο φεύγεις πάντα με μώλωπες. σε όλο το σώμα. παντού.
*υπάρχουν ασφαλή και καλά λιμάνια με παροχές που κοστίζουν ελάχιστα και άλλα που ζητούν πολλά χρήματα χωρίς να προσφέρουν τίποτα. υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης των λιμανιών μας και εκμετάλλευσής τους, αλλά έτσι όπως πάει το πράγμα βλέπω να τα αναλαμβάνουν οι ξένοι.
ακόμη η Ελλάδα είναι πολύ οικονομική, αλλά κι αυτό βλέπω να αλλάζει σύντομα.
* λιμάνι εφιάλτης (από αυτά που έχω πάει) αυτό της Ύδρας. αν δεν την πάθεις εκεί την ανακοπή προσπαθώντας να μπεις και να δέσεις, την έχεις γλιτώσει φτηνά. με μια είσοδο σαν στόμιο μπουκαλιού όπου σχεδόν μόνιμα βρίσκεται ένα πλοίο της γραμμής και τα θαλάσσια ταξί να κινούνται εντελώς αλλοπρόσαλλα προς όλες τις κατευθύνσεις, το στρες χτυπά limit up

και μια αξέχαστη προσωπική εμπειρία.
ήταν η μέρα που θα παραδίναμε το πλοίο στο Λαύριο. ξεκινήσαμε από την Απόκρουση της Κύθνου με πλήρη άπνοια κι έναν παράξενο κίτρινο ορίζοντα στην Ανατολή. οι όγκοι των βράχων διαγράφονταν ξεκάθαρα και υπέροχα τριγύρω μας. φυσικά βάλαμε μηχανή γιατί αέρας ούτε για δείγμα. μια απέραντη λίμνη η θάλασσα.
πριν καλά καλά αφήσουμε πίσω μας τα βράχια της Κύθνου μπήκαμε στο πρώτο πέπλο της ομίχλης. όλο και πυκνότερα τα νέφη της άρχισαν να μας τυλίγουν και σε λίγη ώρα δεν βλέπαμε τίποτα. μια απόλυτη λευκότητα και μια νεκρική ησυχία εκτός από τον μονότονο βόμβο της μηχανής και τον παφλασμό του νερού που αφήναμε πίσω μας.
μοιάζαμε να κινούμαστε μέσα σ'ένα σύννεφο προς ένα λευκό τίποτα.
σηκώθηκα και πήγα προς το τιμόνι για να μπορώ να παρακολουθώ καλύτερα αν και συνήθως μου αρέσει να κάθομαι σταβέντο.
τι να παρακολουθώ; το τίποτα. το λευκό. αλλά δεν μπορείς να κάθεσαι ήσυχα ήσυχα όταν κινείσαι προς το άγνωστο χωρίς να βλέπεις.
η πορεία ήταν καθορισμένη στον αυτόματο, άρα δεν κινδυνεύαμε από σκοπέλους ή υφάλους, αλλά αν ερχόταν ένα άλλο πλοίο; ένα ταχύπλοο; ή ένα από τα μεγάλα εμπορικά ή επιβατικά;
με μόνη αίσθηση αυτήν της ακοής προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τον κίνδυνο. γιατί στη θάλασσα δεν υπάρχει διπλή γραμμή όπως στους δρόμους. δεν υπάρχει προστατευτικό κιγκλίδωμα. για περίπου μιάμιση με δύο ώρες δεν βλέπαμε τίποτα πέρα από τα 2-3 μέτρα μπροστά μας. κι όταν επιτέλους άρχισαν να αχνοφαίνονται οι όγκοι των νησιών και της στεριάς μας πλημμύρισε ένα απέραντο αίσθημα ανακούφισης.
μήνες μετά που θυμήθηκα το γεγονός τον ρώτησα πώς δε φοβήθηκε εκείνη τη μέρα. πώς ήταν τόσο σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
- ποιος σου είπε ότι δε φοβήθηκα ; μου απάντησε. δεν είχα ξανασυναντήσει αυτό το φαινόμενο στο Αιγαίο, καλοκαίρι. στη Βόρεια Θάλασσα, ναι, αλλά εκεί οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
- ναι, αλλά δεν έδειξες τίποτα.
- ο καπετάνιος δεν πρέπει ποτέ να δείχνει την ανησυχία του.

...
κάπως έτσι οι μύθοι, κάπως έτσι η πραγματικότητα.
κατά βάθος πιστεύω πως όλα τα ταξίδια ξεκινούν από μέσα μας.
από μια ασίγαστη φλόγα που ενισχύεται από την αγάπη.
και δεν υπάρχει ωραιότερο όραμα από ένα πλοίο που κατευθύνεται σε έναν άγνωστο ορίζοντα. 





Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

σε καθημερινούς ρυθμούς

το τρένο κυλά, τρέχει και το φως σχηματίζει ριγωτές αντανακλάσεις στα λευκά παπούτσια απέναντι, ακούω erbarme dich από τα κατά Ματθαίων πάθη και η σκέψη οδηγείται σε κείνα τα δέκα τσιγάρα και τη ζωή που μοιάζει να τρέχει πιο γρήγορα από το τρένο.
στη δουλειά ο Θ εκνευριστικός όπως πάντα και ξερόλας υποκριτής.
ελπίζω οι φιλοδοξίες του να τον οδηγήσουν σύντομα αλλού.
...
πονάω συχνά και ακόμη πιο συχνά απελπίζομαι από τις χαμένες δυνατότητες, τις καταστροφικές αλλαγές και την αδυναμία να επιλέξω ένα ελκυστικό μέλλον για το κομμάτι εκείνο της ζωής που δεν είναι πια τόσο εύκολο.
στην Ελλάδα  όλα μοιάζουν με ένα τεράστιο ψέμα και μια βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο.
ίσως πάντα έτσι να ήταν, αλλά υπήρχε και λίγη ελπίδα ζωής για όσους δεν στηρίζαμε το ψέμα.
οι ειδήσεις δεν είναι τίποτ' άλλο παρά αναπαραγωγή του αστυνομικού δελτίου με γενναίες δόσεις λαϊκιστικού σχολιασμού εκ μέρους των δημοσιογράφων, ύμνοι για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και ακόμη πιο γενναίες δόσεις από οπίσθια
ως λαός δε νομίζω πως διαφέρουμε σε αμορφωσιά και βλακεία από τον υπόλοιπο πλανήτη. η διαφορά είναι ότι εμείς πιστεύουμε πως υπερέχουμε.
σε εξυπνάδα. και ικανότητες. και φιλότιμο. και τέλος πάντων έχουμε και τους πιο μάγκες προγόνους.
πώς το είπε ωραία ο Αινστάιν;
"δυο πράγματα είναι άπειρα. το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. αλλά για το πρώτο δεν είμαι είμαι τόσο σίγουρος."
...
μιλώντας με την Κ ανακαλύπτω για πολλοστή φορά πόσο ηλίθια ήμουν πριν μερικά χρόνια όταν νόμιζα πως οι άλλοι θα μπορούσαν να σκεφτούν λογικά, πρακτικά, ότι θα ήξεραν ποιο είναι το συμφέρον τους. το μίσος για το διαφορετικό ήταν πιο μεγάλο από τη νοημοσύνη τους.
ε, αυτό μου πήρε χρόνια να το καταλάβω.
ακόμη και σήμερα εκπλήσσομαι που το απλό, το λογικό, το συμφέρον δεν είναι τόσο κραυγαλέα εμφανές ώστε να αποτελεί τη μόνη επιλογή.
έχει καιρό τώρα που δε μιλάω. δε φτιάχνω. δε δημιουργώ.
φυσικά ο κόσμος μου έχει γίνει πιο γκρίζος, ο δικός μου κόσμος, ο μόνος που μ'ενδιαφέρει πια. αλλά αυτή είναι η χώρα που ζω. γκρίζα όσο δεν πάει.




Τρίτη 3 Απριλίου 2018

σου 'χει τύχει να βλέπεις τα πράγματα σαν για πρώτη φορά, σαν για τελευταία φορά ;
και κτίρια, εικόνες, άνθρωποι να παρελαύνουν για κλάσματα του δευτερολέπτου και μετά να χάνονται στον παράλληλο κόσμο που άφησες πίσω σου ;



Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

η ιστορία του Λέναρντ

Την ιστορία του Λέναρντ δεν την ξέρω γιατί δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον του. Κι έπειτα... την ιστορία του Λέναρντ δεν την ξέρω, γιατί μου είναι άγνωστο το παρελθόν του.
Ήρθε μια μέρα στην αυλή μου...και γνωριστήκαμε.
Αυτό που ξέρω όμως με σιγουριά είναι πως ο Λέναρντ είναι η γάτα που κάνει τα πιο όμορφα "νιάου" και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι όσοι τον έχουν ακούσει.

Η γνωριμία μου μαζί του ξεκίνησε μια μέρα πριν από μερικούς μήνες που τον είδα να ξαπλώνει στον κήπο της πολυκατοικίας. Θεόρατος, με πλούσια γούνα που θα μπορούσε να είναι ωραία, αν ήταν φροντισμένη, του έδωσα λίγο φαγάκι κι εκείνος αντί να ορμήσει στο φαΐ ή να φύγει τρομαγμένος με πλησίασε και νιαούρισε. Δεν έχω αποκωδικοποιήσει το τι ακριβώς ήθελε να μου πει , αλλά το νιαούρισμα εκείνο ήταν η αφορμή για να δω σε τι χάλι ήταν το στόμα και η μύτη του.

Με τη βοήθεια της Α που ασχολείται με τα φιλοζωικά ο Λέναρντ επισκέφτηκε για πρώτη φορά προφανώς γιατρό, που του αφαίρεσε αρκετά σάπια δόντια και του έδωσε την πρώτη αντιβίωση.
Όταν νομίσαμε ότι ο Λέναρντ έγινε καλά ο Χ θέλησε να τον πάρει στη Γερμανία για να του βρει οικογένεια να τον υιοθετήσει.
Παλιά αυτό μου φαινόταν αστείο. Να στέλνουμε ζώα στο εξωτερικό για υιοθεσία ! Γιατί δεν τα υιοθετούμε εδώ ;
Την απάντηση ας μου την δώσει ο κάθε ένας που μπορεί να τύχει να διαβάσει αυτό το κείμενο. Αν αυτή τη στιγμή γράψω ότι στην γειτονιά μου ξέρω τουλάχιστον 5 μικρά πανέμορφα γατάκια κι άλλα τόσα σκυλάκια που είναι πεταμένα στον δρόμο, πόσους πρόθυμους να τα υιοθετήσουν γνωρίζει ;
Το πιο πιθανό είναι να μου πει πως και στη δική του γειτονιά υπάρχουν άλλα τόσα αδέσποτα ζώα κι ακόμη περισσότερα. Και πως πέρα από τα λίγα αποφάγια που τους πετάνε οι πιο σπλαχνικοί δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω. Έχουμε και κρίση άλλωστε. Τα ζώα θα κοιτάμε τώρα ;

Επιστροφή στον Λέναρντ. Στον γάτο με τα πιο όμορφα "νιάου".
Ο Λέναρντ στη Γερμανία υποβλήθηκε (με προσωπικά έξοδα αυτού που τον νοιάστηκε) σε αξονική και σε πλήθος άλλων εξετάσεων που έδειξαν πως κάποτε στο παρελθόν κάποιος του έσπασε το οστό του ουρανίσκου, γι'αυτό και η μόλυνση στη μύτη, όπως και μάλλον η αιτία να κολλήσει το γνωστό επίμονο συνάχι των γατιών, που στην περίπτωση του είναι ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί γιατί  έχει και Fiv (το aids της γάτας). Για τους περισσότερους Γερμανούς γιατρούς αυτό σημαίνει ευθανασία, μια που οι αρρώστιες του είναι μολυσματικές και ο Λέναρντ δεν θα πρέπει, για όσο είναι να ζήσει, να έρθει σε επαφή με άλλες γάτες, άλλωστε  είναι μια χαμένη υπόθεση.
"Μια χαμένη υπόθεση"
Ο Λέναρντ είναι όμως γεμάτος ζωή και η ευθανασία κάτι μη αποδεκτό για όσους τον γνωρίζουμε.

Είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα σκεφτούν "τόσα έξοδα και τόση ταλαιπωρία για μια αδέσποτη γάτα ; τόσες και τόσες εκεί έξω ! εδώ υπάρχουν παιδιά που πεινάνε !"
Ε, λοιπόν...κάτι μέσα μου μου λέει πως αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για τα πεινασμένα παιδιά εκεί έξω είναι οι ίδιοι που θα νοιάζονταν και για τον Λέναρντ.
Συνήθως η ανθρωπιά δεν κάνει διακρίσεις.
.......

Κι εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Λέναρντ είναι "μια χαμένη υπόθεση".
Γιατί ο Λέναρντ είναι τόσο συνεργάσιμος, υπομένει με υποδειγματική υπομονή ενοχλητικές εξετάσεις και εμβολιασμούς, παραμένει τρυφερός και δείχνει απέραντη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ώστε δεν μπορούμε παρά να αποδειχτούμε αντάξιοί της. Είναι το τελευταίο και λιγότερο που μπορούμε πια να του προσφέρουμε.

Μια ζωούλα που πετάχτηκε στους δρόμους, σαν τις χιλιάδες που μπορεί να αντικρίσει κανείς μόλις βγει δυο βήματα έξω από το σπίτι του. Που κόλλησε aids, γιατί στην Ελλάδα δεν γίνονται στειρώσεις και σχεδόν όλα τα γατιά έχουν aids, άρα και ανύπαρκτο ανοσοποιητικό.
Μια ζωούλα που οι "καθαρές χώρες" δεν την θέλουν, για να μην μολυνθούν και τα δικά τους ζώα (και τουλάχιστον σε αυτό τους δίνω ένα δίκιο, αλίμονο αν επιζητούσαμε τη διασπορά μολυσματικών ασθενειών σε οποιοδήποτε είδος ζωής).
Μια ζωούλα που ήρθε στη ζωή από πριν καταδικασμένη.


Μέχρι εδώ το κείμενο αντιλαμβάνομαι πως - λόγω της προσωπικής εμπλοκής και συμπάθειας - είναι συναισθηματικό. Ας γίνει από εδώ και πέρα λίγο πιο ρεαλιστικό.
Όλοι οι Δήμοι στην Ελλάδα λαμβάνουν κονδύλια για τη στείρωση, αποπαρασίτωση κλπ των αδέσποτων ζώων . Ενδεικτικά μόνο χωρίς να προβώ σε εξονυχιστικές αναζητήσεις μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά σε λινκ σαν κι αυτό. Πού πάνε αυτά τα λεφτά ;


Αν ο Λέναρντ είχε στειρωθεί το πιθανότερο είναι να μην είχε κολλήσει ποτέ τον Fiv . Κι αν είχε εμβολιαστεί πιθανότατα να μην είχε ούτε το συνάχι που του φράζει την αναπνοή και που κάποτε μπορεί να του στοιχίσει τη ζωή.
Θα είχε απλά το δικαίωμα να ζήσει.

Τα πράγματα είναι μερικές φορές τόσο απλά αν τηρούνταν οι νόμοι σ'αυτή τη χώρα .
Δίχως συναισθηματισμούς, δίχως υπερβολικές ευαισθησίες.
Απλά σαν σεβασμός προς τη ζωή.


Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Ζητείται ελπίς

Εντελώς συνειρμικά μου καρφώθηκαν αυτές οι δύο λέξεις του ομότιτλου βιβλίου του Αντ. Σαμαράκη. Το περιεχόμενο του βιβλίου δεν το θυμάμαι καθόλου τόσοι αιώνες που μοιάζουν να έχουν περάσει από τα εφηβικά χρόνια εκείνων των αναγνώσεων.
Ώρες ώρες έχω την αίσθηση πως φυτρώσαμε κατευθείαν στο τώρα.

Ωστόσο....το Λ  δεν είχε αλλάξει καθόλου. Κι επειδή πολύ με πονούν τελευταία οι αλλαγές στα μέρη που γνωρίζω. Σαν ένας καθρέφτης που σου λέει πως γέρασες. Το Λ απαράλλαχτο όπως το ήξερα, κατάλαβα πως δεν μπορεί να με πληγώσει.