Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

σαββατιάτικη βόλτα

ίσως να ήταν το τελευταίο σ/κ με τόσο καλοκαιρινό καιρό, αν και μέσα μου βρίσκομαι σε φθινοπωρινή διάθεση εδώ και εβδομάδες.
ο κόσμος έξω ήταν τόσο ζωντανός, η μουσική στον πεζόδρομο ακουγόταν ευχάριστα από τα μεγάφωνα και όλα μοιάζανε σαν λίγο γιορτινά, μόνο που δεν ήταν.
παντού καινούργια καταστήματα με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα ή ξηρούς καρπούς, τα μόνα που ανοίγουν κατά κόρον, δεν ξέρω πόσες ρίγανες  θα αγοράσουμε και πόσα αμύγδαλα, για μια Άναμπελ ή ίσως και όχι.... ο Χ μου λέει πως όλα αυτά τα μικρομάγαζα χρησιμεύουν τελικά στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, και τουλάχιστον αυτό βγάζει νόημα, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνω καλά καλά τι πα να πει μαύρο χρήμα και πώς το ξεπλένεις.
μετά πέρασα μπροστά από το μαγαζί με τις φωτοτυπίες και τα φαξ, αυτό υπάρχει ακόμη, να μου θυμίζει εκείνη τη μακρινή πια καλοκαιρινή μέρα, που έπρεπε άμεσα να στείλω ένα ολόκληρο πάκο από χαρτιά και αιτήσεις....  στην Ελλάδα λατρεύουμε το χαρτί, λατρεύουμε τα μεγάλα πακέτα από δικαιολογητικά
και τα έστειλα όλα , όλα, όλα εκείνα τα χαρτιά που ζητούσαν γιατί ήθελα τόσο πολύ ....τόσο πολύ να επιδράσω λίγο διαφορετικά στο μέλλον.
αλλά το μέλλον διαλέγει τον δικό του δρόμο.
μερικές φορές νιώθω πως εντελώς μεταφορικά η ζωή μου μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο....δις μέσα σε δυο δεκαετίες.
βέβαια ξέρω πως είναι υπερβολή το παραπάνω....αλλά το εντός γκρέμισμα μόνο εσύ μπορείς να το αποτιμήσεις σωστά. νομίζω.



Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

για σήμερα αυτό... γιατί πάντα βρίσκει να ακουμπάει κάπου



Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν`ακούν των ερώτων τα θαύματα.

στον Χ.


Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

autumn blues



Χτες ξύπνησα με τη σκέψη στην Ο. Το ότι πλέον δεν υπάρχει στον κόσμο μας μου φαίνεται περίεργο.
Δε θα με υποδεχτεί ξανά με τον δικό της εγκάρδιο τρόπο στη μικρή μας πόλη, ούτε θα μου ξαναπεί Χρόνια πολλά στις γιορτές.
Φέτος πέθαναν τόσοι πολλοί γνωστοί και άλλοι - άμεσα συγγενικά πρόσωπα γνωστών μου ανθρώπων - που η χρονιά μοιάζει με ένα διαρκές μνημόσυνο.
Κατά τα άλλα παρακολουθώ τη φθορά των κτιρίων, την αδειοσύνη και την εγκατάλειψη της πόλης έτσι που αλλάζει προς το χειρότερο και δεν ξέρω αν η προσωπική μας πορεία μοιάζει με αυτήν της πόλης ή το αντίστροφο.

Το φθινόπωρο φέτος ήρθε λίγο νωρίτερα, λίγο πιο άγριο - το μάζεμα των καλοκαιρινών συνοδεύτηκε για άλλη μια φορά από μελαγχολικές σκέψεις.
Γιατί δεν είναι τα ρούχα και οι ψηλές θερμοκρασίες που κάνουν το καλοκαίρι. Είναι το αίσθημα της ελευθερίας και η επιθυμία-αυταπάτη στην οποία πάνω απ'όλα θέλεις να πιστέψεις και να επενδύσεις :ότι η ζωή σού ανήκει.