Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Χριστούγεννα



Μια από τις πιο μακρινές μου αναμνήσεις είναι εκείνη που μαζί με τους γονείς επιστρέφουμε στο σπίτι φορτωμένοι ψώνια για τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι είναι χιονισμένοι κι εμείς ανεβαίνουμε προσεχτικά τη σκάλα, έχει ήδη σκοτεινιάσει.
Μέσα στις σακούλες υπάρχει ένας σοκολατένιος αη- Βασίλης και σοκολατένια στολίδια για το δέντρο, κουκουνάρια, μπαλίτσες, καμπανούλες.
Και μέσα στην καρδιά μου υπάρχει ένα αίσθημα προσμονής ανεπανάληπτο.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι μικρό αλλά βρίσκεται στο δωμάτιό μου, έχει λευκά φωτάκια και χρωματιστά φωτάκια-λουλούδια. Τα αγαπημένα μου στολίδια είναι κάτι θαμπές μοβ μπάλες και οι χρωματιστές καμπανούλες που κουδουνίζουν όταν τις κουνάς.
Κι από κάτω, μια μικρή, μικρούλα φάτνη.

Προχτές ρώτησα τη μητέρα αν έχουν μείνει κάποια από τα αρχαία εκείνα στολίδια.
Δεν ήταν σίγουρη.

Δεν είναι που μ'απασχολεί η ύπαρξή τους, στο κάτω κάτω ο καθένας κουβαλά το rosebud μιας χαμένης αθωότητας μέσα στο μυαλό του. Κι εκεί είναι καλά φυλαγμένο.

Είναι εκείνο το βάδισμα στο χιόνι, το μαγικό σκοτάδι, οι σιωπηλοί ήχοι...