Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

an impossible journey

αφήνω το νερό να τρέξει πάνω μου στο ντουζ, αυτό το απαράδεκτο νερό το γεμάτο  άλατα, έχει καταφέρει να εξουδετερώσει τις πιο ακριβές μαλακτικές κι αφρόλουτρα  και  μου ζητάει τόνους viakal αλλά στα μαλλιά μου δεν μπορω να βάλω viakal.
μουρμουρίζω  προβλήματα  ενώ το αφήνω να με ξεπλένει,  σκέφτομαι πως αν αλλάξω λίγο τον ορισμό του ιδανικού, όλα είναι ιδανικά. ή θα μπορούσαν να είναι, ή να γίνουν. ..ή...δε γ..που λέει κι εκείνος.
ζωή είναι, θα περάσει.
συνεχίζω να δρω χωρίς νόημα. δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. υπό άλλες συνθήκες μπορεί να επέμενα πως εμείς δίνουμε νόημα στα πράγματα, αλλά τώρα εδώ, δεν.
είμαι στο σημείο μηδέν.
σε ένα σχεδόν στατικό σημείο του χρόνου από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. ή μάλλον η μόνη πιθανή έξοδος ενέχει πολλούς κινδύνους και μεγάλο κόστος και σε αφήνει μετέωρο να αναρωτιέσαι  αν αξίζει το ρίσκο.
δεν είσαι για νέες περιπέτειες. ούτε καν για τις παλιές.
μετράς μόνο χρόνο. άραγε όταν εκτίσεις την ποινή σου θα υπάρχει ο κόσμος όπως τον ήξερες ;
προχτές μιλούσαμε για το ...δεν έχει σημασία για τι μιλούσαμε, αλλά θυμήθηκα την ταινία μ'εκείνα τα δέκα εκατοστά. γιατί  για μένα όλη η ταινία παίχτηκε για κείνα τα δέκα εκατοστά και τα 30 δευτερόλεπτα, ανάμεσα στο 7.28 και το 7.58
για εκείνο το  άγγιγμα που ζεις ή πεθαίνεις

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

ένα τετράγωνο κομμάτι ουρανού (γαλάζιου)

οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν - από άποψη επαγγελματική - εξοντωτικές. όχι για το έργο που παράχθηκε, αλλά γι' αυτό που δεν.
ώρες ώρες νιώθω σαν σκύλος που γυρίζει γύρω από την ουρά του.
ματαιοπονώ.
και είμαι μόνο στην αρχή.
δεν μπορώ να επιδράσω πουθενά θετικά. αλλά μου επιβάλλεται να δρω.

τα οράματά μου γι' αυτό το άνοιγμα, ακόμη και τα πιο συγκρατημένα, δεν περιλάμβαναν τόσα πολλά εμπόδια και τόση πολλή αδιαφορία
 

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

γιατί ποτέ οι διαδρομές δε μένουν ίδιες

υπήρχαν φορές που γεμάτη απουσίες, καθόμουν στην πίσω γωνία και κοιτούσα μόνο το χιόνι έξω.
το κανάλι, τους ελάχιστους περαστικούς και το χιόνι έξω.
μετά έπεφτε το σκοτάδι. μετά έφευγα.
περίμενα στους -2, στους -5, κοιτούσα τα φώτα των αυτοκινήτων, άφηνα το μυαλό να αδειάζει στο τίποτα ενός ακόμη σήμερα
 ``````````````````

...ήθελα ακόμη ένα φθινόπωρο στο λογαριασμό μου  με εκείνες τις διαδρομές που μπορεί να ήθελα να θυμάμαι.
μπορεί.
σαν μια μικρή αποζημίωση. δεν ήλθε.
τα πράγματα δεν έρχονται ποτέ όπως τα περιμένουμε. βρίσκουν δικούς τους δρόμους να ακολουθούν.
```````````````````` 
απ'όταν έμπλεξα σ'αυτήν την περιπέτεια που νόμιζα ελεγχόμενη, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, το ίδιο και οι απομυθοποιήσεις.
κι είναι τόσο κουραστικό κι αδιάφορο να εξηγείς σε όσους πλάθουν κόσμους με υλικά που βρίσκουν στις οθόνες, τις σελίδες ή σε αλλοτινές παμπάλαιες διηγήσεις πως δεν ισχύει ούτε ο ένας μύθος ούτε ο άλλος. τα πράγματα είναι  χειρότερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος. και τα πράγματα είναι  καλύτερα απ'ότι φαντάζεται κάποιος .
αλλά αν θέλεις να γνωρίσεις την πραγματικότητα , έλα και ζήσε την. είναι ο μόνος τρόπος
και χαίρομαι που  δεν εκπροσωπώ - από καμία άποψη- κανέναν από τους μύθους , εγωιστικά θα τολμούσα να εκτιμήσω και εντελώς ναρκισσιστικά.
αλλά υπάρχει κι ένα καλό. μπορείς στιγμές στιγμές να χαμαιλεοντίζεις.

........
κάπου είναι καλοκαίρι.
γιατί κάποιος μου ψιθύρισε σ'έναν εφιάλτη, πως τα χάσαμε κι αυτά.
αλλά δεν το πιστεύω.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

τα εύκολα και τα δύσκολα αντίο

από την Σ 10 έφυγα δύσκολα. τα ψιλοπράγματα είπαμε να τα πάρουμε μόνοι μας. πήγαινα και ξαναπήγαινα , αν και με τρόμαζε η αδειοσύνη, προσπαθούσα να αποτυπώσω όσες περισσότερες εικόνες  στο μυαλό μου και, ξανά στα παράθυρα τα κυπαρίσσια έξω, το μικρό κρυφό μπαλκονάκι.
τι ακρωτηριασμός κι αυτός ..
έκλαψα. άστεγη.


από τη Ν, της αγαπημένης των πολλών πόλης, έφυγα εύκολα. δε θυμάμαι κανένα απωθημένο κλείνοντας την πόρτα σε μια χωρίς επιστροφή εποχή ανεμελιάς και μεγάλου έρωτα.
τέλειωσε, έφυγα

κι από τη Σ έφυγα εύκολα . σαν τρελή ήθελα να φύγω. κι ας ήταν η αφετηρία για  τα μέρη εκείνα, όπου εντελώς απρόσμενα  ανακάλυψα τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ολογράμματός  μου
εκεί επιστρέφω στα δύσκολα. συνήθως νοερά. κάπου πρέπει να βρίσκεις να πατήσεις.

από τη Α 39 έφυγα  δύσκολα. είχα βρει μια μορφή ευτυχίας  που δεν περίμενα. ένα γαλήνιο λιμάνι. θυμάμαι ακόμη τα υγρά μάτια αποχαιρετώντας όχι έναν τόπο, αλλά μια εποχή

απο τη Δ 9 έφυγα πανεύκολα. σαν έτοιμη από καιρό. απλά άνοιξα την πόρτα και διέγραψα τη μισή μου ζωή. μερικές φορές είναι τόσο απλό

από την Σ 20 νομίζω πως δεν έφυγα. θα ξαναγυρίσω. πρέπει. αυτά τα ψηλοτάβανα δωμάτια, αυτά τα υπέροχα μαρμάρινα σκαλιά, τα με τόση μελέτη σκαλισμένα, νομίζω πως με περιμένουν

(όλοι οι αποχαιρετισμοί αφορούν μόνο αγαπημένους σταθμούς, λιμάνια...
παρ'όλα αυτά .απ' αλλού μπορούσα να φύγω. από αλλού όχι)

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

το γκρι τους και η χώρα τους (και η γκαντεμιά μου μέσα)

φτάνεις σ'ένα σημείο που δεν αντέχεις άλλα χτυπήματα. θέλεις να παραδοθείς άνευ όρων. ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.
ηττοπαθής ; λιπόψυχη ;
σ'αυτή τη φάση ελάχιστα ενδιαφέρει

από τα λίγα, ζήτησες τα ελάχιστα, τα πλήρωσες ακριβά... πολέμησες...

niente

.....
και για να το ελαφρύνουμε λίγο... ας ασχοληθούμε με τον καιρό

αληθινός διάλογος σε χώρα που από την άνοιξη περνάει κατευθείαν στο φθινόπωρο μετά από 10 μήνες χειμώνα
- μαμά, πότε θα 'ρθει το καλοκαίρι ;
- καλοκαίρι είναι , αγόρι μου

(να αυτή η αθωότητα μ'αρέσει στα παιδιά. που πιστεύουν ακόμη στην ύπαρξη σταθερών αξιών )
.......
νιώθω σαν αυτό το μικρό αγόρι. τέσσερα χρόνια περιμένω το καλοκαίρι.
του χρόνου θα'ρθει ;


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

λίγο πριν

στον κήπο μαζεύουμε τις πιπεριές. διαλέγει τις μακρουλές που κάνουν για τηγάνι .  δείχνω μία κρυμμένη για γέμισμα. "αυτήν θα την γεμίσεις για μένα και θα μου την στείλεις"
''σύμφωνοι. θα την βάλω στην  κατάψυξη και θα σου τη φυλάξω "
ξέρω ότι μιλάει σοβαρά.
κάθε μέρα ποτίζαμε τις τριανταφυλλιές  και μετρούσαμε τους ιβίσκους
όπως τότε με τον μπαμπά που τους έβρισκα στην αυλή να πίνουνε το πρωινό καφεδάκι , και πάντα εκείνος έπρεπε να μου πει για τα καινούργια λουλούδια

κερνώ τα γατιά μια τελευταία λιχουδιά,
τα γατιά, μαζί και ο μεγάλος πορτοκαλής που τώρα πια μ'αφήνει να τον αγγίξω.

τα πράγματα  είναι απ'ώρα έτοιμα.  δεν έμαθα ποτέ να φεύγω (από  τις συγκεκριμένες συναισθηματικές συντεταγμένες) . είναι που  κάτι οριστικό αφήνεις πάντα πίσω σου .κάτι οριστικό και αμετάκλητο στο οποίο δεν μπορείς να επιστρέψεις.
 δεν έμαθα να το διαχειρίζομαι .
ποτέ.
νιώθω πως πάντα κάτι χάνω. ο χρόνος κυλά αδυσώπητα και πάντα κάτι χάνω.

 

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

λίγο καλοκαίρι

παράξενο να περνάς τόσο χρόνο σ'έναν τόπο που μισείς, για έναν άνθρωπο που αγαπάς κι επειδή το τωρινό σου σπίτι κατοικεί σε μια χώρα που δεν ξέρει καλοκαίρι
(κι εσύ ζεις για το καλοκαίρι...)
και τι βαρετό να εξηγείς, σε κείνους που προγραμμάτισαν τη ζωή τους με αυτόματο πιλότο τα πιο απλά,
όπως την απαραίτητη - για την ύπαρξή σου - διαύγεια στον αέρα ,την διαφορά ανάμεσα στις αποχρώσεις ακόμη και την αναγκαιότητα της μοναξιάς και της ιδιωτικότητας.
σε κάποιες έννοιες δεν γίνονται εκπτώσεις, όσο ακριβές κι αν είναι

στο τέλος καταλήγεις να λες χοντράδες ή εγκαταλείπεσαι στη σιωπή κι αφήνεις τις ερμηνείες στη διάθεση των άλλων.
λίγες εικόνες μόνο καλοκαιρινές, λίγα φυτά γεμάτα ήλιο









Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

...

Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως, την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί, μία ή δύο φορές στη ζωή τους, να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο. Και να 'φταιγε μόνον η έλλειψη παιδείας; Εδω, κι ένας αμπελουργός ή ένας ψαράς, εαν είναι αυθεντικοί φτάνουν απο την άποψη της συνειδητοποίησης των δρώμενων, στον ίδιο βαθμό που φτάνει ο ποιητής.

Οδ. Ελύτης,
Εν λευκώ
 

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

αν ήθελε

- μα γιατί επιτρέπει η κυβέρνηση  να κλείνουν τους δρόμους  ; από πότε οι δρόμοι έπαψαν να είναι δημόσιο αγαθό ; 
αν θέλουν να απεργήσουν ας κλειδώσουν τα ταξί στα σπίτια τους.
τόσο δύσκολο είναι να αφαιρέσουν καμμιά άδεια όταν οι άλλοι παρανομούν ; αν πήγαινα εγώ να εμποδίσω με το έτσι θέλω την είσοδο  στους αρχαιολογικούς χώρους και έριχνα λάδια μπροστά στα τουριστικά λεωφορεία θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές , δε θα με συλλαμβάνανε ;

- μην είσαι αφελής. η κυβέρνηση επιτρέπει μόνο πράγματα που θέλει να συμβαίνουν. σοβαρά πιστεύεις πως αν ήθελε να δώσει τέλος σε όλο αυτό το μπάχαλο, δεν έχει τα μέσα να το κάνει ;