Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

πατρίδες

Μεγάλωσα χωρίς πατρίδα ...


αν η πατρίδα πρέπει να χωρέσει στα στενά πλαίσια ενός τόπου πιο μικρού από τη γη

Πιο σωστά...ο τόπος που ένιωθα σαν παιδί ως πατρίδα, ήταν καταδικασμένος από τους γύρω να μην θεωρείται ως τέτοιος


Κι ας είχε πράσινα λιβάδια και δάση με έλατα και κελαρυστά ποταμάκια και λόφους με αμπέλια και φίλους με γέλια και...και...
Και ας έπλαθε μέρα με τη μέρα τρυφερές παιδικές αναμνήσεις με υλικό βγαλμένο σαν από παραμύθι.


Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, υπήρχαν φορές που στο σπίτι μιλούσανε για μια χώρα- μαγική ακούγονταν- την επισκεπτόμουν τα καλοκαίρια, αυτήν που έπρεπε να θεωρώ πατρίδα....Την περιέγραφαν με όμορφα χρώματα, ελκυστικά....μα εγώ στις διακοπές μου αντίκριζα έναν τόπο ξερό, φτωχό, που ψηνόταν κάτω από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου, με χωμάτινους δρόμους και παράξενα εκδηλωτικούς ανθρώπους......όσο και αν προσπαθούσαν οι γύρω να με πείσουν πως αυτός ο τόπος έπρεπε να περάσει μέσα μου σαν κάτι δικό μου, η σχέση μου μαζί του ήταν σαν αυτή της κόρης με τη μητριά.



Μπορούσα να τον σέβομαι, μα δεν μπορούσα να τον αγαπήσω

Εμένα τα βιώματά μου, τα παιδικά, αλλού λάβαιναν μέρος. Άλλης γης αέρα ανέπνεα


Πριν όμως ακόμη ολοκληρωθεί το διάστημα της ζωής μου που ονομάζεται παιδική ηλικία, έπρεπε να εγκαταλείψω ό, τι γνώριζα μέχρι τότε ως πατρίδα και να αποδεχτώ τη μητριά ως μάνα.


Δεν μπορούσα...δεν μπόρεσα ποτέ

Γη, τόποι, καθημερινές εικόνες, συνήθειες, φίλοι ...όλα κατοικούσαν αλλού



Το μόνο που κατάφερα ήταν να αποδεχτώ ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας δε διακρίνονται από σταθερότητα, αλλά μεταβάλλονται και ότι τίποτα δε θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.


Κι ένα από αυτά είναι ο τόπος μου μένουμε



Η μόνη σταθερά μου ως παιδί, ήταν τα πρόσωπα της οικογένειάς μου. Αυτά πήγαιναν μαζί μου.
Αργότερα χρειάστηκε να απομακρυνθώ κι από αυτά...
Για πολλούς ανθρώπους ούτε κι αυτά είναι σταθερές στη ζωή τους.



Κάπου είχα διαβάσει πως ένας από τους παράγοντες που δείχνουν την ευφυία του ανθρώπου είναι η προσαρμοστικότητά του σε διαφορετικές συνθήκες.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν και ξεκινούν τη ζωή τους κάτω από πολύ δύσκολες και άγνωστες συνθήκες από το μηδέν
Αν μη τι άλλο, η ικανότητα αυτή δείχνει δύναμη ψυχής




Τα χρόνια πέρασαν για μένα σε αυτόν τον τόπο, τον ξένο αρχικά... Η παιδική ηλικία αποτελεί πια μακρινή ανάμνηση. Τόσο μακρινή που μοιάζει ξένη. Έμαθα να αγαπώ κάποια στοιχεία αυτού του τόπου. Λάτρεψα τον ήλιο. Ερωτεύτηκα τη θάλασσα και τα νησιά μας.


Αλλά ως εκεί...

Το αίσθημα του τόπου του "δικού" συνεχίζει να μην υπάρχει

Όλη η γη ....πατρίδα. Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή άλλο τρόπο δικοί.... με τον έναν ή άλλον τρόπο ξένοι.


Oι τόποι αλλάζουν στη ζωή μας. Και μαζί οι φίλοι, οι συνήθειες, ο τρόπος αντιμετώπισης καθημερινών καταστάσεων...

Δεν υπάρχουν ρίζες, πάρα μόνο τόποι

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

απο τα "ανοιχτα χαρτια"

"Να 'χεις ή όχι γράψει ποιήματα δεν έχει τόσο σημασία, όσο να' χεις υποφέρει, παθιαστεί, σκιρτήσει γι' αυτά που, έτσι κι αλλιώς, οδηγούν στην Ποίηση. Ο αέρας της ζωής σε χτυπά πριν από το υλικό της σώμα, όπως το άρωμα μιας γυναίκας πριν από την πραγματική παρουσία της. Απομένει η αγκαλιά, ο έρωτας.
.......................................................................
Η ιστορία αυτή αρχίζει από την ημέρα που κοίταξα τη μοίρα μου καταπρόσωπο και την αποδέχθηκα. Θέλω να πω, που χώρισα οριστικά τις ευθύνες μου από τις οικογενειακές παραδόσεις, τα πανεπιστημιακά εύσημα και τις φιλοδοξίες για κοινωνική σταδιοδρομία, που παράτησα τις εκλογικεύσεις μου και είπα: χίλιες φορές καλύτερα να δοκιμαστείς σε κάτι και ν' αποτύχεις παρά να μείνεις εδώθε από τον κίνδυνο και να βολευτείς μες στην αφάνεια. Είναι όμως τόσο λίγο δική μου, όσο λίγο είναι η ίδια η ψυχή μας απέναντι στις άγνωστες δυνάμεις που την κατευθύνουν.
.......................................................................
Με την αναγωγή του αυθαίρετου σε δόγμα, ο Υπερρεαλισμός καταλάβαινα ότι μου έλυνε, κυριολεκτικά, τα χέρια. Ό,τι ήθελα, έκανα. Κάτι που μ' έβλαψε, βέβαια, όταν αναλογιστεί κανείς πόσο με απομάκρυνε από την έμφυτη τάση μου που είχα να οργανώνω τα ποιήματά μου και να τα ελέγχω αισθητικά, που με ωφέλησε όμως, αδιαφιλονίκητα, προς την κατεύθυνση της τόλμης κι άνοιξε πόρτες απίθανα μεγάλες στον κατατυραννισμένο μου ψυχισμό. Τι να γίνει. Με το δηλητήριο πάντοτε υπάρχει και η μέθη. Κι όταν είσαι είκοσι δύο χρονών...Αλλά επάνω σ' αυτό θέλω να προσθέσω κάτι.
Αισθανόμουνα, όσο περνούσε ο καιρός, ότι δεν ήμουν καθόλου "φιλολογικό ζώο". Δεν είχα τίποτε από τις συνήθειες ή τις μικρές μανίες της προηγούμενης γενεάς. Δεν κρατούσα ημερολόγια, δε διατηρούσα αρχεία, δε μου άρεσαν οι απαγγελίες και οι φιλολογικές βραδιές, απεχθανόμουνα τα μποέμικα ντυσίματα και οπωσδήποτε αδιαφορούσα εαν ήξερε ή όχι το κορίτσι μου ποιος είναι ο T.S. Eliot. Οι νέοι φίλοι την απόσπασή μου αυτή από το σχήμα, την άρνησή μου μου να ενσαρκώνω και εξωτερικά τον τύπο του ποιητή, δεν τα βλέπανε διόλου με καλό μάτι. Θα πρέπει να' μουνα πολύ "μπουρζουάς", και πάντως ψυχρός άνθρωπος, για να μην πετιέμαι στη μέση μιας συγκέντρωσης, όλος φλόγα και πάθος, για ν' απαγγείλω στίχους. Θεέ μου, τι δύσκολο που είναι να συνεννοηθούνε οι άνθρωποι. Αλλά ίσα-ίσα ένα νέο πνεύμα στην ποίηση θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να συμβαδίζει με μια νέα στάση. Κι ακριβώς επειδή δε χώνευα τους μπουρζουάδες δεν ήθελα να τους προσφέρει γραφικότητα ο ποιητής. Α ναι, χίλιες φορές καλύτερα ν' απομονωθώ - κι έβλεπα το ενδεχόμενο- παρά να παθαίνω κάθε βράδυ αλλεργία.
..........................................................................
Παρ' όλα όσα λένε, η νεότητα δεν είναι πάντοτε σ' όλες τις εποχές, η ίδια. Μέσα στην αγκαλιά μιας ερωμένης οι εικοσαετείς όλων των αιώνων και όλων των πολιτισμών μπορεί για μια στιγμή να εξομοιώνονται. Από κει και πέρα όμως η ιδεατή αυτή δικαιοσύνη δε διαρκεί. Το ποσοστό της πιθανής γοητείας το ορίζει ο κλήρος μιας εποχής, όμως κι αυτό ποιος θα μπορέσει να το προσμετρήσει; Αόρατα χέρια, χωρίς να μας ρωτήσουν, στήνουν τα σκηνικά όπου θα διαδραματίσουμε το ρόλο μας, και δεν είναι καθόλου, φυσικά, το ίδιο να ξυπνάς ανάμεσα σε παραρτήματα που διαλαλούνε πολέμους ή να πίνεις τον πρωινό καφέ σου χωρίς αμφιβολίες για το αυριανό σου εικοσιτετράωρο, ακόμη κι αν δεν είσαι παρά ένας απλός συλλέκτης γραμματοσήμων.
Εμείς που ζήσαμε, απ' τα είκοσι ως τα τριάντα μας, ανάμεσα σε δυο κινδύνους εκείνο που ξέρουμε είναι η ένταση του λευκού μπροστά στο πιθανό μαύρο, η προσπάθεια να διασώσουμε κάθε στιγμή ελεύθερη, και να γευτούμε αυτή τη στιγμή - την ακριβή - ως τα κατάβαθά μας. Και ακόμη, μιαν άλλου είδους ένταση. Πώς, με ποιον τρόπο, ν' αλλάξει η πραγματικότητα. Ω ναι, οι πιο πολλοι - οι πιο πραχτικοί - την είχανε πιάσει από τα πόδια. Εμείς αποβλέπαμε στο κεφάλι.
...........................................................................
Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο που, όντας στον ελάχιστο βαθμό "πατριώτης", αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα.
................................................................................

Έχω συλλάβει τη μορφή μου κάπου ανάμεσα σε μια θάλασσα, που ξεπροβάλλει από το ασβεστοχρισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς, και σ΄ ένα κορίτσι ξιπόλυτο, που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο, μια στιγμή τύχης που αγωνίζομαι να αιχμαλωτίσω και της στήνω καρτέρι με λόγια ελληνικά.
Να τι είδους είναι ο ελάχιστος καμβάς όπου μπορεί επάνω του να κεντηθεί το ιδεόγραμμα της ζωής μου, που ωστόσο, αν έβρισκε κανείς ότι αξίζει τον κόπο να το αναλύσει, θα΄φτανε να σχηματίσει ένα χώρο, που η σημασία του δε βρίσκεται στα στοιχεία τα φυσικά που τον απαρτίζουν, αλλά στις προεκτάσεις και στις αντιστοιχίες τους μέσα μας, ως τις απώτατες άκριες, έτσι ώστε, σε τελικήν ανάλυση, ολόκληρο το νόημα του οράματος να συγκεντρώνεται στην καθαρότητα ψυχής που προϋποθέτει, για να γίνει ευανάγνωστο και κατανοητό. Πρέπει να'χει φοβούμαι, πεισθεί κανένας προηγουμένως ότι η ψυχική διεργασία που απαιτείται για να συλλάβει έναν άγγελο είναι πολύ πιο επώδυνη και τρομαχτική από την άλλη, που κατορθώνει να εκμαιεύει δαιμόνους και τέρατα, για να μπορέσει να καταλάβει τι θέλω να πω.
...........................................................................................................

Αν εμίλησα στην αρχή για κορίτσι και για εκκλησία με κίνδυνο να φανώ ελάχιστα σοβαρός είχα το λόγο μου. Θα' θελα να τραβήξω το πρώτο μέσα στο δεύτερο και να το κάνω δικό μου, όχι διόλου για να σκανδαλίσω, αλλά για να ομολογήσω πως ο έρωτας είναι ένας, και μαζί για να κάνω πιο πυκνό το ποίημα, που θέλω, με τις ημέρες του βίου μου, ν'αποτελώ.
Κλωνάρια ροδιάς θα΄βλεπα τότε να ξεφυτρώνουν από το τέμπλο κι ο άνεμος να ψέλνει στο παραθυράκι με το κύμα όταν ο νοτιάς, πιο δυνατός, θα το βοηθούσε να καβαλήσει το πεζούλι. Σ' ένα τέτοιο πεζούλι αγγίχτηκα γυμνός κάποτε, κι ένιωσα να καθαρίζουνε τα σωθικά μου, σάμπως ο ασβέστης να΄χε διαπεράσει φύλλο - φύλλο με τις απολυμαντικές του ιδιότητες την καρδιά μου.
............................................................................................................
Αν υπάρχει, συλλογίζομαι, για τον καθένα μας ένας διαφορετικός , προσωπικός Παράδεισος, ανεπανόρθωτα ο δικός μου θα πρέπει να΄ναι σπαρμένος με δέντρα λέξεων που τ' ασημώνει ο άνεμος καθώς λεύκες, από ανθρώπους που βλέπουν να επαναστρέφει επάνω τους το δίκιο που τους έχει αφαιρεθεί, από πουλιά που ακόμα και μέσα στην αλήθεια του θανάτου επιμένουν να κελαηδούν ελληνικά, και να λεν "έρωτας", "έρωτας", "έρωτας".....

Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία. Η αίσθηση του "γυρισμού των πραγμάτων" μου είναι οικεία, ίδια καθώς το κύμα της Ποίησης που έλεγα πριν ότι τ' αφήνω να χτυπά μακριά στην πρώτη μου νεότητα και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο, αλλά ορθός - καθώς το θέλησα. Ένας αμετανόητα ερωτευμένος, που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω - κάτω και περιμένω....Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί. Κάποτε είναι μια κοπέλα, κάποτε πάλι δυο- τρεις στίχοι, πολλές φορές απλά και μόνον το καλοκαίρι."


Οδ. Ελύτης

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

μονοπάτια

"Το κάθε μονοπάτι είναι ένα εκατομμύρια μονοπάτια. Γι' αυτό πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι ένα μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να το ακολουθήσεις, δε χρειάζεται να το ακολουθήσεις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάθε μονοπάτι δεν είναι παρά ένα μονοπάτι. Δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου ούτε τους άλλους αν το παρατήσεις, αφού έτσι σου λέει η καρδιά σου να κάνεις. Όμως η απόφασή σου να μείνεις στο μονοπάτι ή να φύγεις πρέπει να είναι ελεύθερη από φόβο ή φιλοδοξία. Σε προειδοποιώ: κοίταξε καλά και προσεχτικά το κάθε μονοπάτι. Δοκίμασε το όσες φορες το νομίζεις απαραίτητο. Μετά κάνε στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου αυτό το ερώτημα: Έχει καρδιά αυτό το μονοπάτι ; Όλα τα μονοπάτια ίδια είναι. Δεν οδηγούν πουθενά. Υπάρχουν μονοπάτια που οδηγούν μέσα από το λόγγο ή μέσα στο λόγγο ή κάτω από το λόγγο. Το μόνο ερώτημα είναι αν αυτό το μονοπάτι έχει καρδιά. Αν έχει, τότε είναι καλό. Αν δεν έχει, είναι άχρηστο."



μια ιστορία των Ινδιάνων Γιακί, που κατέγραψε ο ανθρωπολόγος Καστανέντα

να ζεις , ν' αγαπάς...

" Αγάπη σημαίνει να δίνεις χαρά στους άλλους. Σημαίνει να βλέπεις κάτι ωραίο και να το λες. Σημαίνει να βλέπεις κάποιον όμορφο, να τον πλησιάζεις και να του λες: "Είσαι όμορφος". Μετά όμως τραβήξου γρήγορα. Γιατί τα λόγια σου θα τον τρομάξουν όσο δε φαντάζεσαι.

Μια από τις πιο αστείες εμπειρίες που είχα ποτέ...είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Είδα στο Πανεπιστήμιο ένα πολυ όμορφο κορίτσι. Είχε κατάξανθα μαλλιά που τα φυσούσε πίσω ο άνεμος. Ένα υπέροχο θέαμα. Καθώς την προσπερνούσα, σκέφτηκα : Τι όμορφα μαλλιά που έχει αυτό το κορίτσι. Ύστερα καθώς διέσχιζα το δρόμο μου, σκέφτηκα πως έπρεπε να της το πω. Έκανα μεταβολή λοιπον και όρμησα καταπάνω της. Εκείνη το αισθάνθηκε, ξέρετε πώς συμβαίνει καμιά φορά. Κοκκάλωσε έτοιμη να πατήσει τις φωνές. "Μην τρομάξεις της είπα", "θέλω απλώς να σου πω ότι έχεις απίθανα μαλλιά κι όπως παίζει ο ήλιος μέσα τους είναι κάτι υπέροχο. Πραγματικά μου αρέσουν πολύ. Σ' ευχαριστώ".
Και μετά απομακρύνθηκα γιατί ξέρω καλά την ψυχολογική αρχή της προσέγγισης - αποφυγής. Ξέρετε την απόσταση απο το αντικείμενο του φόβου. Έτσι απομακρύνθηκα αργά κι έφευγα μακριά, το κορίτσι άρχισε να συνειδητοποιεί, ότι κάποιος της είχε κάνει ένα κοπλιμέντο. Και άρχισε να χαμογελάει. Και όταν πια είχα φτάσει στην είσοδο του Πανεπιστημιου, μου κούνησε το χέρι και μου ειπε: "Ευχαριστώ". Την κοίταζα καθώς έφευγε και μου φάνηκε πιο ψηλή, σαν να πήγαινε πιο κοντά στον ήλιο.

Τέτοιες ευκαιρίες τις έχουμε κάθε μέρα και δεν τις χρησιμοποιούμε. Μπορούμε ν' αρχίσουμε με τους κοντινούς μας ανθρώπους.
Η μητέρα θυμάμαι, χαιρόταν πολύ όταν της έλεγες καλά λόγια για το φαγητό της. Της λέγαμε λοιπόν όλοι: "Α, ήταν υπέροχο, μαμά".
Κι εκείνη απαντούσε : "Δε χρειάζεται να μου το λέτε, το ξέρω"
Αλίμονό μας, όμως, αν δεν της το λέγαμε.

Ποτέ δεν κάνει κακό να πεις στον άλλον ότι τον αγαπάς, να του πεις, "Σ' αγαπώ". Οι περισσότεροι - κυρίως οι άντρες - λένε : "Μα αφού το ξέρει ότι την αγαπώ. Ποιος ο λόγος να της το πω;"
Α, έτσι ; Όταν θα φύγει, ίσως μάθεις ποιος ο λόγος. Είναι τόσο απλό να πεις, "Σ'αγαπώ". Κι αν δεν μπορείς να το πεις, γραψ' το. Κι αν δεν μπορείς να το γράψεις, χόρεψέ το Βρες όμως κάποιο τρόπο να το πεις. Και μην κουράζεσαι να το λες. Κανείς δεν κουράζεται ποτέ να το ακούει. Μπορεί να σου απαντήσουν: "Ω, δε χρειάζεται να μου το πεις, το ξέρω...." Κι όμως είναι τόσο ευχάριστο να σου το λένε."

Λέο Μπουσκάλια

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Εμφάνιση

Κινδυνεύοντας να φανώ βαθύτατα ρηχή - τι όμορφη αντίθεση αυτή.... του βάθους με τη ρηχότητα;- κολλάω σε μια φράση, που διαβάζω σε ένα περιοδικό, του οποίου ο μόνος σκοπός ύπαρξης είναι η προώθηση διαφόρων καταναλωτικών προϊόντων.
(Θα πρέπει εδώ να διευκρινίσω πως καθόλου δεν με ενοχλεί η ρηχότητά μου....εννοώ πως πολλοί θεωρούν τον εαυτό τους τόσο πνευματώδη, που πραγματικά είναι απόλαυση να μην πρέπει να τους αποδείξεις κι εσύ το ίδιο, αποδεχόμενος απλά τον εαυτό σου. Άλλωστε ρηχός μπορείς να φαίνεσαι όσο επιθυμείς, ενώ πνευματώδης όσο πραγματικά είσαι)

Διαβάζω λοιπόν"Τα ρούχα αλλάζουν το πώς βλέπουμε τον κόσμο, αλλά και το πώς μας βλέπει ο κόσμος" Η συγκεκριμένη άποψη δε μου είναι ξένη ούτε και με βρίσκει να διαφωνώ. Αυτό που με εντυπωσιάζει, είναι το όνομα που αναφέρεται από κάτω, στο οποίο ανήκει. Και είναι αυτό της πολύ αγαπημένης μου συγγραφέας Βιρτζίνια Γούλφ.

Θεωρούσα πως μια γυναίκα με τη δική της στάση απέναντι στη ζωή, τη βαθιά φιλοσοφημένη και καταθλιπτική, δε θα ασχολούνταν με τέτοια θέματα, δε θα έκανε τέτοιες σκέψεις, καθώς το τελευταίο που θα ενδιέφερε έναν καταθλιπτικό είναι η εμφάνισή του. Και η Βιρτζίνια ήταν...και μάλιστα βαθιά...αλλά φαίνεται πως στα διαλείμματα της αρρώστιας της παρέμενε γυναίκα και σκεφτόταν αναλόγως.

Τα ρούχα λοιπόν αλλάζουν τόσο το δικό μας τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, όσο και αυτόν που μας βλέπουν οι άλλοι. Η ενασχόληση μας με την εξωτερική μας εμφάνιση, φανερώνει μία αντίληψη, μία στάση ζωής και είναι αδιάψευστος μάρτυρας της διάθεσής μας.

Οι στολές εργασίας σε συγκεκριμένους χώρους λειτουργούν περιοριστικά, όσον αφορά την άνεση, αλλα και τη διαφορετική φιλοσοφία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα του καθενός μας. Από την άλλη αποτελούν μία δικλείδα ασφαλείας για μία κοινωνία που θέλει να οριοθετεί και να επιβάλλει κανόνες και πρότυπα, προκειμένου να αναγνωρίζει τα μέλη της και κατά κάποιον τρόπο να τα ελέγχει.

Επανέρχομαι όμως στην πρόταση της Γουλφ και θυμάμαι πόσο όμορφα έχω νιώσει με μία πολύ προσεγμένη εμφάνιση - και αυτή , όπως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι, δεν έχει να κάνει με τη μόδα, ούτε με το πόσα ρούχα έχει κανείς στην ντουλάπα. Αλλά απλά με τη διάθεση να βγάλεις τον πιο όμορφό σου εαυτό που συνάδει με μία πολύ θετική ψυχολογία. Αυτά τα δύο πάνε συνήθως μαζί. Και τότε η λάμψη μας είναι συνήθως τόσο έντονη που δεν περνά απαρατήρητη.

Θα σταθώ αποκλειστικά σε αυτήν την ερμηνεία της παραπάνω πρότασης και δεν θα επεκταθώ στο τι μαρτυρά μία υπερβολικά προκλητική εμφάνιση ή μια εξαιρετικά πολυτελής και ακριβή ή μια επιτηδευμένα αφρόντιστη...ή ...ή.....ούτε και στα αντίστοιχα μηνύματα που λαμβάνουν οι γύρω μας θα σταθώ, τα οποία άλλωστε είναι ολοφάνερα

Μακάρι να μπορούσε και η Γουλφ να νιώθει συχνότερα την ομορφιά μέσα της και γύρω της, όπως τότε που επισκέφτηκε την Ελλάδα και έμεινε καταγοητευμένη από τη φύση μας , καθώς ήταν Μάης και όλα ήταν ολάνθιστα. Μακάρι.....

Η μέρα

Τι γλυκιά και όμορφη ιδέα της Google η προσαρμογή του λογότυπού της στις επιταγές της ημέρας!
Δυο ηλικιωμένα ανθρωπάκια, ζωηρά παρά την ηλικία τους, πιασμένα χέρι χέρι στο δρόμο της ζωής!
Όχι, δεν υποστηρίζω την εν λόγω εορτή των ερωτευμένων, ούτε κι όλα αυτά τα κιτς αρκουδάκια και τις κόκκινες καρδούλες με τα οποία γέμισε ο τόπος.Αυτό που γλύκανε το βλέμμα μου βλέποντας τα ανθρωπάκια της Google, είναι το ότι νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με όλα αυτά τα σύγχρονα και ιντερνετικά, θυμήθηκαν πως η συντροφικότητα δεν αφορά μόνο την ηλικία τους.

Δεν ξέρω αν είναι ωραίο να γερνάς με τον ίδιο άνθρωπο, αλλά πιστεύω πως σίγουρα θα είναι ωραίο να μη γερνάς μόνος σου. Κι ακόμη να διατηρείς τη ζωηράδα του πνεύματος, αλλά και του κορμιού σου ως ένα βαθμό, μέχρι την τελευταία πνοή.Γι' αυτό μου άρεσαν τα ανθρωπάκια της Google

Στην προσωπική μου ζωή προβλέπω πολλά πράγματα να τα κάνω μόνη μου. Και όχι πάντα από επιλογή. Από το να διακπεραιώνω μικρά ασήμαντα καθημερινά, μέχρι να ψάχνω με αγωνία μέσα στη νύχτα, με τον άνεμο να βουίζει στα αυτιά μου και τη βροχή να με μουσκεύει για ένα χαμένο δωμάτιο.Και την άλλη μέρα να ψάχνω εναγωνίως τη νεαρή γιατρό, για εκείνα τα φάρμακα που δεν υπήρχαν στο νησί, αλλά τα εισήγαγαν από την Αργεντινή.

Τέτοιες ώρες πάντα θυμάμαι τον ποιητή, που όλα τα λέει πιο όμορφα, πιο σωστά:"Τις μέρες μου άθροισα και δε σε βρήκα πουθενά, ποτέ, να μου κρατείς το χέρι στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα μου" [Ο.Ε.]

Δεν ξέρω πόσα βήματα πρέπει κάθε φορά να υποχωρώ. Πόσο να υποτάξω την συμπεριφορά μου, γιατί το πνεύμα δεν υποτάσσεται πια. Τουλάχιστον αυτό μου ανήκει. Ανούσια ξοδεμένο, ταλαιπωρημένο, αλλά κι ο μόνος φεγγίτης απ' όπου μπορώ ακόμη να βλέπω τα άστρα. Αυτά και τις ανατολές μου.

Σήμερα η μέρα είναι γαλάζια. Ας αφήσω το χρώμα αυτό να κυριαρχήσει στη σκέψη μου.

14 Φεβ 2008