Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Χριστούγεννα



Μια από τις πιο μακρινές μου αναμνήσεις είναι εκείνη που μαζί με τους γονείς επιστρέφουμε στο σπίτι φορτωμένοι ψώνια για τα Χριστούγεννα, οι δρόμοι είναι χιονισμένοι κι εμείς ανεβαίνουμε προσεχτικά τη σκάλα, έχει ήδη σκοτεινιάσει.
Μέσα στις σακούλες υπάρχει ένας σοκολατένιος αη- Βασίλης και σοκολατένια στολίδια για το δέντρο, κουκουνάρια, μπαλίτσες, καμπανούλες.
Και μέσα στην καρδιά μου υπάρχει ένα αίσθημα προσμονής ανεπανάληπτο.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι μικρό αλλά βρίσκεται στο δωμάτιό μου, έχει λευκά φωτάκια και χρωματιστά φωτάκια-λουλούδια. Τα αγαπημένα μου στολίδια είναι κάτι θαμπές μοβ μπάλες και οι χρωματιστές καμπανούλες που κουδουνίζουν όταν τις κουνάς.
Κι από κάτω, μια μικρή, μικρούλα φάτνη.

Προχτές ρώτησα τη μητέρα αν έχουν μείνει κάποια από τα αρχαία εκείνα στολίδια.
Δεν ήταν σίγουρη.

Δεν είναι που μ'απασχολεί η ύπαρξή τους, στο κάτω κάτω ο καθένας κουβαλά το rosebud μιας χαμένης αθωότητας μέσα στο μυαλό του. Κι εκεί είναι καλά φυλαγμένο.

Είναι εκείνο το βάδισμα στο χιόνι, το μαγικό σκοτάδι, οι σιωπηλοί ήχοι...

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

λοταρία

η πανηγυριώτικη κυβέρνηση σήμερα σε όλο της το μεγαλείο :
λοταρία

αντί για μισθούς
αντί για συντάξεις
αντί για παροχές υγείας
αντί για βοήθεια σε πραγματικά αναξιοπαθούντες
που γίνανε αναξιοπαθούντες χάρη στους παραπάνω

ίσως στο τέλος  όλοι οι "μισθοί" να είναι αποτέλεσμα κληρώσεων
ίσως να σκεφτούμε και hunger games σε διαφορετική βερσιόν
ή και στην ίδια

λοταρία
για αποδείξεις που κόβει το σούπερ μάρκετ
τη στιγμή που οι αποδείξεις από γιατρούς δε θα λαμβάνονται πλέον υπόψιν στη μείωση του φορολογητέου εισοδήματος
όπως και όλων τον ελεύθερων επαγγελματιών που δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα

ελλάς το μεγαλείο σου..... το δεξιό, το αριστερό, το κεντρώο....
έχει διαφορά ;

τελικά η ιδέα για hunger games ίσως να μην είναι και τόσο άσχημη
ούτε τόσο άστοχη

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

περί διαλόγου (ελληνικού)

Προσπαθούσα χτες να κάνω έναν διάλογο. Και πριν από λίγο επίσης. Με διαφορετικά άτομα, για τελείως διαφορετικό λόγο.
Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.
Ο λόγος : Οι περισσότεροι Έλληνες συνομιλητές δεν μπορούν να ακούν. Θέλουν μόνο να μιλούν οι ίδιοι. Ενώ τους αφήνεις να ολοκληρώσουν με την ησυχία τους την σκέψη τους, μόλις πας να μιλήσεις εσύ, σε διακόπτουν, δίχως καν να το αντιλαμβάνονται, και είτε σου απαντούν κάτι εντελώς άσχετο γιατί δεν έχουν ακούσει την ερώτηση ή το σχόλιο σου, είτε συνεχίζουν νοερά από εκεί που πριν από λίγο οι ίδιοι διέκοψαν τον εαυτό τους.
Αποτέλεσμα ; Δεν υπάρχει επικοινωνία.

Ο διάλογος που στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης θεωρείται κάτι απλό, άλλωστε δεν είναι και τόσο δύσκολο να μάθεις να ακούς τον άλλον, εδώ βρίσκεται σε πρωτόγονα στάδια. Όποιος υψώνει περισσότερο τη φωνή του κερδίζει , όπως και όποιος κατέχει καλύτερα τη γλώσσα του λιμανιού.
Στις δε δημόσιες αλλά και μη δημόσιες υπηρεσίες όποτε έχεις μία απορία, είναι σαν να ακούς τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις που ακούς στις διάφορες τηλεφωνικές υπηρεσίες.

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017

φθινόπωρο

Τον τελευταίο καιρό οι μέρες ξεκινάνε όλες ηλιόλουστες , σαν υποσχέσεις καλοκαιριού, για να καταλήξουν εκεί κατά το μεσημέρι βαριά συννεφιασμένες. Σαν τη ζωή μας ένα πράγμα. Που άλλα περιμένουμε στο ξεκίνημα και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε προχωρήσει πολύ κι έχει συννεφιάσει.
 Ίσως γι'αυτό ο Νοέμβρης να είναι ο πιο μελαγχολικός μήνας.
...
Πάντα ήταν μελαγχολικός. Απλά ίσως να μην είχε τόσο βάρος. Φθινοπωριάσαμε .
Παρακολουθώ το παιχνίδι του ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα. Μετά μένουν μόνο σύννεφα.
...
Φέτος διάβασα μέχρι τώρα 22 βιβλία. Ξεχώρισα την τετραλογία του Zafon και το βιβλίο για τον Οβ του Backman.. Είναι αυτά που κάποτε θα ξαναδιαβάσω. Για τη μαγεία, την ομορφιά της αφήγησης, τη φαντασία τα πρώτα. Επειδή μεγαλώνω.... το τελευταίο. Κι επειδή η αγάπη θα είναι πάντα η μόνη δύναμη που θα κινεί τον κόσμο. Μου. Κι επειδή πονάει.
...
Τα βιβλία που περισσότερο με απογοήτευσαν, ίσως γιατί το πρώτο τους έμοιαζε πολλά υποσχόμενο, η τετραλογία της Νάπολης της Ferrante. Ανούσια φλύαρα τα υπόλοιπα. Ειδικά ο δεύτερος και ο τρίτος τόμος. Τόσο γυναικείο ημερολόγιο και τόση υπερανάλυση δεν αντέχεται.
...
Κουβέντα να γίνεται
-Θα πάρει μέρος και η Χ στον Μαραθώνιο, δλδ όχι τον κανονικό, στα 5000μ
-Μπράβο της
-Μου είπε πως κάθε φορά που τρέχει της δίνουν κι ένα μετάλλιο για τη συμμετοχή.
-Τι ήθελες να της δώσουν, 500ρικο ;
-Αν δίνανε 500ρικο θα έτρεχα κι εγώ.
-Πολλοί θα τρέχανε, αλλά σιγά μην τους περισσεύουν 500ρικα
-Εδώ κάνεις λάθος. Έχουνε. Αλλά όλο το θέμα είναι να μην σου δώσουν κάτι για το οποίο  αγωνίστηκες. Το θέμα είναι να σου το δώσουν καλλιεργώντας σου την εντύπωση ότι ευνοήθηκες.
...
...
Χτες φύσηξε ένα απαλό αεράκι και τα φύλλα της λεύκας μας άρχισαν να πέφτουν σαν χρυσή βροχή. Άλλοτε κάθετα, άλλοτε οριζόντια σα θύελλα, γέμισαν τα μπαλκόνια μας.
...


Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

για την αγάπη και την απώλεια

"Αυτός ήταν ένας άνθρωπος του άσπρου και του μαύρου.
Και αυτή ήταν το χρώμα. Για αυτόν ήταν όλα τα χρώματα."

Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ, Fredrik Backman

( μερικές φορές τα πιο δυνατά συναισθήματα κρύβονται στα πιο απίθανα αναγνώσματα. από τα πιο ωραία βιβλία φέτος )

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

για νόμους κι άλλα ευτελή

αποβραδίς ακούω τα καινούρια πρόστιμα του κοκ για παραβιάσεις κόκκινου, ομιλία στο κινητό, παράνομο προσπέρασμα....
την άλλη μέρα παρακολουθώ με απάθεια τον οδηγό του λεωφορείου να κρατά με το ένα χέρι το κινητό ενώ συζητά για σπαστικές κολίτιδες και νοσοκομεία. είναι εντελώς βυθισμένος στα προβλήματα που τον απασχολούν ενώ πλησιάζει επικίνδυνα σε κάθε φανάρι τα προπορευόμενα οχήματα.
αλλά το θλιβερό της υπόθεσης δεν είναι αν εκείνη την ημέρα αποφύγαμε ένα ατύχημα ή κι αν ακόμη αυτό συνέβαινε.
το θλιβερό είναι η στάση μας, η παραδοχή μας ότι δεν υπάρχει Νόμος παρά μόνο όταν εξυπηρετεί με εύκολο τρόπο την κλοπή που εφαρμόζει το κράτος εις βάρος μας κι όταν αυτό θέλει να τιμωρήσει επιλεκτικά, είτε για παραδειγματισμό, είτε για να εδραιώσει την (εκάστοτε) προσωρινή κυβερνητική εξουσία.
το θλιβερό είναι η απάθεια. 

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

μιλούσαμε γενικά για τη δουλειά (εκείνη αρκετά πιο νέα και κυρίως νέα στον χώρο μας) , όταν ξαφνικά την άκουσα να μου λέει : " με απογοητεύεις με αυτό που μου λες. πίστευα πως υπάρχει μια αξιοκρατία ".
σ'αυτό το σημείο η έκπληξη πέρασε από εκείνη σε μένα. πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη τόσο "αθώοι" άνθρωποι ; στην Ελλάδα ; μετάνιωσα που άθελά μου την κατέβασα από το ροζ της σύννεφο. ας το έκανε κάποιος άλλος. κάποτε. ή ας έπεφτε απότομα. όπως εγώ. κάποτε.


Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

σαββατιάτικη βόλτα

ίσως να ήταν το τελευταίο σ/κ με τόσο καλοκαιρινό καιρό, αν και μέσα μου βρίσκομαι σε φθινοπωρινή διάθεση εδώ και εβδομάδες.
ο κόσμος έξω ήταν τόσο ζωντανός, η μουσική στον πεζόδρομο ακουγόταν ευχάριστα από τα μεγάφωνα και όλα μοιάζανε σαν λίγο γιορτινά, μόνο που δεν ήταν.
παντού καινούργια καταστήματα με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα ή ξηρούς καρπούς, τα μόνα που ανοίγουν κατά κόρον, δεν ξέρω πόσες ρίγανες  θα αγοράσουμε και πόσα αμύγδαλα, για μια Άναμπελ ή ίσως και όχι.... ο Χ μου λέει πως όλα αυτά τα μικρομάγαζα χρησιμεύουν τελικά στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, και τουλάχιστον αυτό βγάζει νόημα, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνω καλά καλά τι πα να πει μαύρο χρήμα και πώς το ξεπλένεις.
μετά πέρασα μπροστά από το μαγαζί με τις φωτοτυπίες και τα φαξ, αυτό υπάρχει ακόμη, να μου θυμίζει εκείνη τη μακρινή πια καλοκαιρινή μέρα, που έπρεπε άμεσα να στείλω ένα ολόκληρο πάκο από χαρτιά και αιτήσεις....  στην Ελλάδα λατρεύουμε το χαρτί, λατρεύουμε τα μεγάλα πακέτα από δικαιολογητικά
και τα έστειλα όλα , όλα, όλα εκείνα τα χαρτιά που ζητούσαν γιατί ήθελα τόσο πολύ ....τόσο πολύ να επιδράσω λίγο διαφορετικά στο μέλλον.
αλλά το μέλλον διαλέγει τον δικό του δρόμο.
μερικές φορές νιώθω πως εντελώς μεταφορικά η ζωή μου μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο....δις μέσα σε δυο δεκαετίες.
βέβαια ξέρω πως είναι υπερβολή το παραπάνω....αλλά το εντός γκρέμισμα μόνο εσύ μπορείς να το αποτιμήσεις σωστά. νομίζω.



Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

για σήμερα αυτό... γιατί πάντα βρίσκει να ακουμπάει κάπου



Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν`ακούν των ερώτων τα θαύματα.

στον Χ.


Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

autumn blues



Χτες ξύπνησα με τη σκέψη στην Ο. Το ότι πλέον δεν υπάρχει στον κόσμο μας μου φαίνεται περίεργο.
Δε θα με υποδεχτεί ξανά με τον δικό της εγκάρδιο τρόπο στη μικρή μας πόλη, ούτε θα μου ξαναπεί Χρόνια πολλά στις γιορτές.
Φέτος πέθαναν τόσοι πολλοί γνωστοί και άλλοι - άμεσα συγγενικά πρόσωπα γνωστών μου ανθρώπων - που η χρονιά μοιάζει με ένα διαρκές μνημόσυνο.
Κατά τα άλλα παρακολουθώ τη φθορά των κτιρίων, την αδειοσύνη και την εγκατάλειψη της πόλης έτσι που αλλάζει προς το χειρότερο και δεν ξέρω αν η προσωπική μας πορεία μοιάζει με αυτήν της πόλης ή το αντίστροφο.

Το φθινόπωρο φέτος ήρθε λίγο νωρίτερα, λίγο πιο άγριο - το μάζεμα των καλοκαιρινών συνοδεύτηκε για άλλη μια φορά από μελαγχολικές σκέψεις.
Γιατί δεν είναι τα ρούχα και οι ψηλές θερμοκρασίες που κάνουν το καλοκαίρι. Είναι το αίσθημα της ελευθερίας και η επιθυμία-αυταπάτη στην οποία πάνω απ'όλα θέλεις να πιστέψεις και να επενδύσεις :ότι η ζωή σού ανήκει.

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

τι άφησε το καλοκαίρι

στη γωνιά της μνήμης

ως πιο ωραία θάλασσα-παραλία: το Γιδάκι . Διαυγή νερά, ωραίο σκηνικό.
ως πιο ωραία φυσιογνωμία : ο Μάκης στην Αγ . Ευφημία. Περνούσε κάθε βράδυ να ελέγξει τα κατάρτια κι έστελνε τους καπεταναίους στα άλμπουρα να δέσουν τα σχοινιά , να κοιμηθούμε τη νύχτα.
ως πιο ωραία θέα από ψηλά : τετριμμένο μεν, αλλά δε γίνεται αλλιώς, ο Μύρτος. Απλά υπερθέαμα.
ως πιο ζόρικη νύχτα : το βράδυ στον Αγ. Νικόλαο στο Ζάντε. Τέτοιο αντιμάμαλο ούτε στον εχθρό μου.
ως πιο ωραίο βιβλίο : όχι ένα, αλλά τέσσερα. Zafon, η σειρά του Νεκροταφείου των Ξεχασμένων Βιβλίων. Κινηματογραφικοί πρωταγωνιστές, ωραία πλοκή, ό,τι πρέπει για καλοκαίρι, για φθινόπωρο, για χειμώνα....όταν το μυαλό θέλει να ξεφύγει και απλά να ζήσει παρέα με τους καταραμένους ήρωες του συγγραφέα.

καταραμένοι κι εμείς, αλλά με άλλον τρόπο....κι ούτε καν ήρωες βιβλίου





Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

αντιμάμαλο

- Τι ώρα είναι  ;
- Τρεις ακριβώς.
- Τι ώρα βγήκαμε ; Κοίταξες ;
- Λίγο μετά τις δύο .
...
- Όλοι έξω είναι.
- Τι να κάνουν ; Κι εμείς έξω θα την βγάλουμε.
- Μόνο οι Ρώσοι κοιμούνται.
- Αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Πίνανε μέχρι αργά.
- Κρυώνω και φοβάμαι.
- Έλα κοντά μου.
...
- Πήγε τέσσερις. Κάνε Θεέ μου, να ξημερώσει. Προσεύχομαι, ξέρεις.
- Προσευχήσου να κρατήσουν τα σχοινιά και η άγκυρα.
...
- Πάω κάτω. Δεν νυστάζω, αλλά θέλω να ζεσταθώ λίγο.
- Πήγαινε. Μπορεί να σε φωνάξω ξαφνικά, να έρθεις για την άγκυρα αν σπάσουν τα σχοινιά.
- Και τι θα κάνουμε;
- Βόλτες μέσα στο λιμάνι μέχρι να ξημερώσει.

...
Μετά από ώρες που φάνηκαν, μέρες, βδομάδες, μήνες....φάνηκε ο ήλιος.

Κόκκινος. Στην πιο υπέροχη ανατολή.  Μια καινούργια μέρα ανέτειλε.

Σε λίγο είχαμε λύσει τους κάβους.


Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

αναγκαστικοί πλειστηριασμοί

Είναι σχεδόν Αύγουστος , μήνας που κανείς δεν ασχολείται με την πολιτική, το μυαλό όλων λιώνει καθημερινά από το καλοκαίρι, και ο Ιβάν Σαββίδης, μοναδικός πλειοδότης ,αγοράζει τον όμιλο Πήγασο.
Κουαρτέτο εγχόρδων μαζί με την κρατική.

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Είναι μπροστά μου στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ και την περιμένω να πάρει ένα μπουκάλι γάλα.
Οι κινήσεις της είναι αργές και προσεχτικές.
Γέρνει, η καμπούρα στην πλάτη της δεν της επιτρέπει να κοιτάξει ψηλά και το ένα χέρι της μοιάζει ακίνητο σε μια σταθερή γωνία.

Στο ταμείο παρατηρώ ότι το καλάθι της  περιέχει όλο κι όλο δύο πραγματάκια. Μια αρχαία μπεζ γυναικεία τσάντα ανοιχτή δίπλα τους .


Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Βρέχει. Είναι Ιούνιος και βρέχει. Άλλοτε δε θα είχε σημασία. Άλλοτε δε θα έπεφτε η βροχή τόσο βαθιά μέσα μου. Να νοτίζει το μυαλό.

"κι ούτε έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου -
η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ'η καρδιά μου)"
                                                                             Ρίτσος

Τέτοιες στιγμές θυμάμαι ένα κοπάδι με άλογα σε ένα πράσινο λιβάδι κοντά στο Ν.


Άλλοτε είναι μια έρημη θάλασσα.
Άλλοτε ένα κοπάδι με άλογα.


Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

doctors

μισώ τους γιατρούς.
πιο απλά δεν θα μπορούσα να το διατυπώσω, αν έπρεπε να σκεφτώ μία επαγγελματική κατηγορία που μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής.
(για τους πολιτικούς δε μιλάω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ σοβαρό άνθρωπο να σέβεται και να ασχολείται με το ήθος και το ποιόν των πολιτικών)
οι γιατροί όμως είναι άλλη κατηγορία.
ίσως γιατί μεγαλώνουμε περιμένοντας κάτι καλύτερο από αυτούς, μέχρι που αρχίζουμε λίγο λίγο να ανακαλύπτουμε την ανικανότητα, την αλαζονεία, την αγένεια, την υπεροψία και πάνω απ'όλα την διάθεση τους να σε εκμεταλλευτούν με τον χειρότερο τρόπο, αφού ένας ασθενής δεν έχει  τρόπο να αμυνθεί και τις περισσότερες φορές δεν έχει και επιλογές
 αν αναλογιστώ την μακρόχρονη σχέση και επαφή μου μαζί τους σίγουρα θα βρω κάποιες περιπτώσεις που ξεφεύγουν από αυτήν την γενική αντίληψη που πια κουβαλάω, αλλά σε σχέση με το σύνολο είναι μάλλον μια μειοψηφία. και μάλιστα μια μικρή μειοψηφία.

που σημαίνει πως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία (αφού και τα ασήμαντα κάποιες φορές στα χέρια τους γίνονται σοβαρά και μια ευκαιρία για να αποδημήσεις εις Κύριον μια ώρα αρχύτερα) κάθε φορά λοιπόν που συμβαίνει κάτι,  κάνεις τον σταυρό σου και προχωράς με αυτό....με τον σταυρό....και ελπίζοντας.

ελπίζοντας πως ο συγκεκριμένος έμαθε λίγο καλύτερα το μάθημα του στο Πανεπιστήμιο...πως Θα είναι αρκετά επαγγελματίας....πως σήμερα το πρωί δεν τσακώθηκε με τη γυναίκα του... πως μπορεί να του έχει μείνει και λίγη ακόμη ανθρώπινη ευαισθησία ότι απέναντί του έχει ένα ανθρώπινο ον που πονάει, υποφέρει, φοβάται, ελπίζει

κι ενώ οι δημοσιογραφίσκοι όλων των ειδών γράφουν και φωνάζουν και διαμαρτύρονται για χίλια δυο πολύ πιο επουσιώδη θέματα και οι συνδικαλισταράδες κατεβάζουν τον κόσμο σε απεργίες για εξίσου ασήμαντα , δεν είδα ποτέ να γίνεται μία οργανωμένη κίνηση που να διεκδικεί το απλό ανθρώπινο δικαίωμα του κάθε πολίτη για δημόσια ή ιδιωτική υγεία όπου ο ασθενής θα μπορεί να αξιολογεί το έργο και τη συμπεριφορά του γιατρού και ανάλογα να τον αμείβει.
διότι - με τον τρόπο που λειτουργούμε τώρα- πληρώνουμε ακόμη κι όταν ο "γιατρός" αγνοεί την πάθηση ή το πρόβλημά μας, πληρώνουμε τη λάθος διάγνωση και την εξίσου λάθος θεραπεία, πληρώνουμε ακόμη και όταν ο γιατρός μας βλάπτει ή μας σκοτώνει, πληρώνουμε την κάθε αγενή συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή το σύστημα το επιτρέπει.
(δεν μπορώ να φανταστώ να φέρνω έναν τεχνίτη στο σπίτι μου, να μην κάνει την δουλειά για την οποία τον κάλεσα και να θέλει να πληρωθεί....οι γιατροί όμως το κάνουν)
γιατί λοιπόν να μη μας συμπεριφέρονται, όπως ακριβώς μας συμπεριφέρονται ;


μια κοινωνία που ζητά αξιολόγηση στο δημόσιο, στην εκπαίδευση και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού δεν ζητά το πιο απλό.... τον σεβασμό στη ζωή και τον σωστό επαγγελματισμό από αυτούς που ασχολούνται με αυτήν.
ενώ σ'έναν οδηγό του αφαιρείται η άδεια όταν αποδεικνύεται ανίκανος στην τήρηση βασικών κανόνων και γίνεται επικίνδυνος για τους άλλους, σχεδόν ποτέ δεν αφαιρείται η άδεια απ'όσους καθημερινά σκοτώνουν ή αφήνουν ανάπηρους ανθρώπους στα χειρουργικά κρεβάτια.
φυσικά κάποιες φορές αυτό είναι αναπόφευκτο. αλλά από το αναπόφευκτο αυτό έως την πλήρη ατιμωρησία και την πλήρη αποποίηση ευθυνών ο δρόμος είναι μακρύς.


παλιότερα είχα αναφέρει πως η ανιψιά μου - ένα εξαιρετικά ευφυές και ταλαντούχο πλάσμα...τότε - είχε περάσει στην ιατρική, όπως όφειλε στους δικούς της, εφόσον ήταν μαθήτρια του 20.
το κοριτσάκι αυτό που πια είναι γυναίκα και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της πιστεύει πως γαμ...ε τη ζωή της επειδή πέρασε μεγάλο κομμάτι της νιότης της διαβάζοντας κι όταν τη ρώτησα πρόσφατα ποια ειδικότητα θα ήθελε να ακολουθήσει μου απάντησε  : κάποια που θα της έδινε αρκετό ελεύθερο χρόνο για να κάνει τη ζωή της.
φυσικά αυτό αποτελεί μόνο μέρος της απάντησης, μια που ο κύριος λόγος που οι νέοι σπουδάζουν την συγκεκριμένη επιστήμη είναι η σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και οι μεγάλες δυνατότητες εύκολου και γρήγορου κέρδους.
δεν θεωρώ την ανιψιά μου μοναδική περίπτωση. δεν έχω λόγο να κατηγορήσω το αίμα μου. μεταφέρω εδώ μια γενικότερη φιλοσοφία που καλλιεργείται από όλη την κοινωνία.


Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

reality

σημάδι ότι μεγαλώνεις είναι ότι δεν τρέφεις πια αυταπάτες και δεν έχεις ψευδαισθήσεις.
ένα αδιάφορο σκηνικό - αν όχι μισητό - ο κόσμος "έξω"

Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

για έναν φωτεινό λαβύρινθο κι έναν Ισπανό συγγραφέα

Ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι να ανακαλύπτεις ένα αριστούργημα εκεί που δεν το περιμένεις και δίχως κανείς να σε έχει προϊδεάσει γι'αυτό. Αυτήν την θαυμάσια εμπειρία την έζησα πρόσφατα διαβάζοντας Das Labyrinth der Lichter του Carlos Ruiz Zafon. (στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί ακόμη, έχω τη γερμανική μετάφραση )
Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα μυθιστορήματα περιπέτειας που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την διαπίστωσή μου πως οι Ισπανοί έχουν πολύ αξιόλογη σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή (για να αναφέρω μόνο τους Jaoume, Pinol, Perez-Reverte).
Όσο βούταγα μέσα στη μυθοπλασία του συγγραφέα, τόσο με μάγευε η αφήγηση και δεν ήθελα να το αφήσω. Από την άλλη δεν ήθελα και να τελειώσει. Κι ευτυχώς κράτησε 900+ ολόκληρες σελίδες οι οποίες καλύπτουν περίπου τρεις δεκαετίες της ζωής των πρωταγωνιστών του. Η δράση είναι καταιγιστική, η αφήγηση δεν κάνει πουθενά κοιλιά και το ευφυές και λεπτό χιούμορ στους διαλόγους των πρωταγωνιστών σε κρατούν δέσμιο στις σελίδες του. Το πολιτικό σχόλιο δεν λείπει, αλλά επιβεβαιώνει το  γεγονός πως ο κόσμος μας είναι παντού το ίδιο απογοητευτικά γνώριμος. Ελπίδα καμιά.

Η μόνη δυσάρεστή μου ανακάλυψη ήταν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το τελευταίο μιας τετραλογίας την οποία αγνοούσα με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία της αφήγησης να έχω κενά.. Τουλάχιστον γνωρίζω τι θα διαβάζω το φετινό καλοκαίρι.

Το συναίσθημα που κυριαρχούσε διαβάζοντας το ήταν "τι όμορφα που μπορούν κάποιοι άνθρωποι να σου διηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, σε άλλα σημεία πολύ πολύ μακρινή με την απαραίτητη μαγεία και σε άλλα σα να συμβαίνει δίπλα σου"
....

Και μια προσωπική παρατήρηση. Η ελληνική μετάφραση του τίτλου της σειράς "Το κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων" με ξένισε, μια που διαβάζοντας το στα γερμανικά, μετέφραζα συνεχώς στο μυαλό μου " Το νεκροταφείο των ξεχασμένων βιβλίων" που το βρίσκω πολύ πιο ταιριαστό.
Μερικές φορές ο υπερβολικός λυρισμός στη μετάφραση αφαιρεί αντί να προσθέτει.

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

στο μεταξύ μας κλέβουνε τη ζωή μας ξέρεις
...και τα βράδια δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να κοιμηθώ.
το πιο συχνό συναίσθημα είναι ο θυμός
υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να τον κρύψω.
γίνομαι απότομη και αγενής προσπαθώντας να βρω ένα εξαρχής χαμένο δίκιο.
πόσος καιρός πέρασε από τότε που αισθανόμασταν μια οποιαδήποτε ασφάλεια ;
κι όμως όλα γύρω συμβαίνουν και κινούνται σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει
ή ίσως τίποτα τόσο ουσιαστικό σαν τη ζωή την ίδια.

 ζω σε μία χώρα που με έχει εκπαιδεύσει στην παραίτηση. στην παραίτηση από δικαιώματα, στην παραίτηση από όνειρα, στην παραίτηση από τη ζωή .
μερικές σπάνιες φορές, ακούω μια αναπάντεχα τρυφερή κουβέντα ή έναν καλό λόγο για κάτι που δεν περιμένω πια να αναγνωριστεί ...το προσπερνώ πια τόσο γρήγορα, σαν να μην ειπώθηκε ποτέ.
ξέρω πως δεν έχει αξία.

Mögen Sie den Weg finden den ich verpasst habe.

αλλά αλλού...σε μια άλλη χώρα ... εδώ δεν υπάρχει δρόμος να διαβείς αν δεν "ανήκεις"
αν δεν είσαι πρόβατο ή λύκος

κάθομαι δίπλα στην πόρτα, χαιρετώ τον κόσμο, καίγομαι κάτω από τον καυτό ήλιο, κρυώνω, ζεσταίνομαι, άλλη μία Δευτέρα,
μπαίνω στο γραφείο, είναι όλοι τους εκεί, κοπάδια και αγέλες

το βλέμμα θολό....όλο και πιο θολό
κάποιες φορές που θολώνει πολύ προχωρώ μόνο από κεκτημένη ταχύτητα
φοβάμαι μην πέσω, ψέματα, δεν φοβάμαι, απλά το έχω υπόψιν
το μόνο ερώτημα : τι άξιζε ; τι αξίζει ;
τόση ζωή χαμένη για τόσο λίγα




Τρίτη 4 Απριλίου 2017

τρίτη ηλικία

όποτε παρατηρώ λίγο περισσότερο έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, βλέπω έναν νέο ή μια νέα που ζουν σε ένα γερασμένο σώμα. η ίδια λαχτάρα (με πριν), η ίδια δίψα, τα ίδια χούγια, το ίδιο γούστο, το ίδιο νάζι.
συνήθως περισσότερη καρτερικότητα, γνώση ή σοφία, λιγότερη αλαζονεία εκτός και αν ήταν από τα νιάτα τους κυρίαρχο γνώρισμα, καμιά φορά λιγότερη υπομονή ή περισσότερος θυμός - δεν είναι και εύκολο να ζεις στην Ελλάδα, να γερνάς στην Ελλάδα.
αλλά νέοι. όλοι μέσα τους πολύ νέοι. απίστευτα νέοι.
μ'αρέσει να τους βλέπω με τα κλασικά περιποιημένα τους ρούχα, τα παντελόνια από καλό ύφασμα, το ξυρισμένο πρόσωπο και τα πάντα χτενισμένα μαλλιά. σύντομα θα εκλείψουν και οι τελευταίοι.

και πάλι θα γερνάμε μ'ένα αίσθημα νεότητας. αλλά εμείς θα γερνάμε με ξεθωριασμένα τζην και φουσκωτά μπουφάν. δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. είναι σίγουρα ένα είδος παραίτησης που ίσως να χαρακτήριζε όλη τη ζωή μας.



Κυριακή 2 Απριλίου 2017

πάγος

Επιτέλους  στο Gala οι περιγραφές από τον Αλέξη Κωστάλα. Θλιβερή η ιδέα ενός πατινάζ χωρίς τη φωνή του, τις γνώσεις του, τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του.
Και μελαγχολία για το μέλλον που μας περιμένει.
Τις προηγούμενες ημέρες αναρωτόμουν ποια να ήταν τα κομματκά σκυλάκια που  είχαν αναλάβει την αναμετάδοση.
Τόσα αααα, εεεεε και ηλίθια σχόλια....που προτιμούσες να το παρακολουθείς άηχο αν δεν ήταν και η μουσική.

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Είχα ένα παράθυρο που κοιτούσε τη δύση. Εκεί καθόμουν απέναντι από τα ψηλά δέντρα , που αργότερα τα κόψανε , και άκουγα  ραδιόφωνο στον υπολογιστή.
Την τηλεόραση μπορεί να έκανα και τρεις μήνες να τη συνδέσω.
Σ'ένα χαρτόκουτο στο χολ, είχαν μείνει κάποια κασκόλ, φουλάρια κι άλλα μικροπράγματα που δεν χωρούσαν στην ντουλάπα. Τα έπαιρνα από το χαρτόκουτο και τα ξαναάφηνα εκεί.
Ίσως εκείνο το χαρτόκουτο στο χολ να ήταν το πιο αγαπημένο έπιπλό μου.




Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Δεν είναι πάντα η θλίψη διαχειρίσιμη. Μερικές φορές , όσο κι αν θέλεις να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα με τη λογική, το σώμα σου έχει υποστεί τέτοια φθορά , που τελικά υποκύπτεις σε 'κείνη και τελικά βρίσκεσαι να πολεμάς πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου.
Κρυώνεις και πολεμάς. Πονάς και πολεμάς.

Ανατρέχω στο παρελθόν κάτι τέτοιες μέρες. Άθελα μου γεννιούνται περίεργοι συνειρμοί από μια άσχετη κουβέντα συνήθως ή από κάτι άλλο εξίσου ασήμαντο. Κι όλες οι μνήμες κουβαλούν κάτι από απώλεια.
Όμως καμιά τους δεν με τρομάζει. Μόνο εκείνες του μέλλοντος. Μόνο εκείνες με τρομάζουν. 

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

άνοιξη

Νομίζω πως φέτος περιμένω την άνοιξη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ίσως γιατί είναι το μόνο αισιόδοξο που μπορεί να περιμένει πια κάποιος σε αυτόν τον τόπο, ίσως γιατί ο χειμώνας ήταν βαρύς και κράτησε πολύ, ίσως γιατί ταλαιπωρούμαι εδώ και καιρό με κάποια  θέματα.
Γεγονός είναι πως η μιζέρια που ανακοινώνει ο bloomberg δεν είναι φανταστική ή μια λέξη στα χαρτιά. Είναι απτή και σε περικυκλώνει από παντού.

Μέρες σαν τη σημερινή, που ο ουρανός είναι καταγάλανος και ο ήλιος υπέροχα λαμπερός, βγαίνω και ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι, χαζεύω το χορτάρι απέναντι που θέριεψε μέσα σε έναν μήνα και προσπαθώ να νιώσω λίγη από την ευφορία που φέρνει η αναγέννηση της φύσης και οι ζεστές ακτίνες του ήλιου.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

«Ο ιδιαίτερος πολιτιστικός χαρακτήρας των μνημείων της Ακρόπολης δεν συνάδει με τη συγκεκριμένη εκδήλωση, καθώς πρόκειται για μοναδικά μνημεία και σύμβολα παγκόσμιας κληρονομιάς, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco»

Το που ξεπουλάμε λιμάνια και μαρίνες σε Τούρκους και Κινέζους*  δεν πείραξε κανέναν, η φωτογράφιση της Gucci στον Παρθενώνα μας έθιξε.

*και όχι μόνο. σε λίγα χρόνια όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας θα ανήκουν σε ξενους

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017