Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

οι χαρές που μείνανε στον κόσμο, είναι πια αυστηρά προσωπικές.
τα μικρά, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα.
η μόνη σου άμυνα σ'έναν παράξενο πόλεμο.

μερικές φορές αναρωτιέμαι : πού να πάω ;
χωρίς αγάπη δεν έχω πατρίδα

πρόχειρα ακουμπησμένα τα λιγοστά μου υπάρχοντα
τα μισά, άσχημα, της ανάγκης. θέλω πολύ να τα ξεφορτωθώ, να τ'αλλάξω με άλλα του γούστου μου
αλλά μόνο άμα υπάρχει αγάπη
χωρίς αυτήν δεν έχει νόημα.

μετά μου είπε, αγαπάς κοριτσίστικα

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ζευγάρια

- αεροδρόμιο, αναμονή στα καθίσματα μπροστά στο gate
νεαρό ζευγάρι, συνηθισμένη εμφάνιση,  ηλικία φοιτητές.
εκείνη διαβάζει εφημερίδα,  εκείνος κρατά ένα περιοδικό ενώ ταυτόχρονα της χαιδεύει τα μαλλιά. από πάνω μέχρι κάτω και ξανά. και πάλι. ασταμάτητα

- σταθμός μετρό
εκείνος στην απέναντι απόβαθρα, 60 φεύγα, εκείνη στην αποδώ μεριά,  απροσδιόριστα 40-50,  μεγάλα μαύρα γυαλιά , λευκό στενό τζην και ασορτί μπουφάν. θα ήθελε να είναι μικρότερη
- έλα ήρθε το δικό σου,  βαριά μάγκικη προφορά  όταν ο συρμός πλησιάζει.
τον χαιρετά.  μόλις μπαίνει στο μετρό αρχίζει και  βάφεται

-εστιατόριο
κάθονται αντικριστά. εβδομηντάρης, κουστουμαρισμένος, ομιλητικός. εκείνη  απλή, γυναίκα επαρχίας, 50αρα Ινδή, δε μιλάει σχεδόν καθόλου. πού και πού εκείνος της χαιδεύει το μάγουλο και της χαμογελά. καμία ανταπόκριση

- διάβαση πεζών
υπερήλικες και οι δύο. εκείνη βαδίζει με δυσκολία βήμα σημειωτόν. εκείνος έχει στο ένα χέρι την τσάντα της και με το άλλο την κρατά από το χέρι

- υπαίθριο μπαρ - μέσα ζωντανή μουσική.
μεσήλικες, κάθονται αντικριστά σιωπηλοί. εκείνη απόμακρύνεται λίγο και αγοράζει κόσμημα από υπαίθρια πωλήτρια. στην επιστροφή χαρούμενη του δείχνει το περιεχόμενο της μικρής σακουλίτσας. δεν το βλέπει. το βλέμμα του είναι εστιασμένο στο αραχνούφαντο παντελόνι της κοπέλας που κάθεται πίσω από εκείνη.
εκείνη ξαναβάζει το κόσμημα μέσα στη σακούλα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

παρατηρώντας

εκτός από μια γενική αίσθηση ευτυχίας ή δυστυχίας, το τι ακριβώς συνεισφέρει στο ένα ή στο άλλο, θέλει συνήθως κάποιο χρόνο για να το κατανοήσεις, κάποια εσωτερική επεξεργασία.
ίσως και κάποια απόσταση και σύγκριση.
έτσι κι εγώ σήμερα την ώρα μιας διαδρομής στο μετρό, θυμήθηκα πόσο δεν ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου, όταν βρισκόμουν στο λεωφορείο σε κείνη την άλλη πόλη. πόσο οι εξωτερικές εικόνες  με μάγευαν, με γοήτευαν, μου αποσπούσαν την προσοχή με το έτσι θέλω.
νομίζω πως εκεί που η φύση παίζει ακόμη έναν κυρίαρχο ρόλο στις ζωές των ανθρώπων , τα προσωπικά μας πάθη και οι έγνοιες μετριάζονται, μ'εναν υπόγειο και απροσδιόριστο τρόπο

αναγκαζόμουν συχνά θυμάμαι να κάνω ένα ταξίδι που μου ήταν δυσάρεστο και δύσκολο . παρ'όλα αυτά οι εικόνες που αντίκριζα κάθε φορά, διαφορετικές ανάλογα την εποχή, μου πρόσφεραν μία παράξενη ηρεμία, αγαλλίαση , ένα αίσθημα αρμονίας του κόσμου, το οποίο απλά δεν μπορούσα να απολαύσω στο μέγιστο βαθμό, λόγω ειδικών συνθηκών.
αλλά η φύση και η ιδιαίτερα απλή ανθρώπινη παρουσία γύρω από αυτήν, κατόρθωναν να λειαίνουν την τραχύτητα κάποιων αρνητικών καταστάσεων και σκέψεων
......
μια μέρα μετά
σ'ένα μικρό διάλειμμα της δουλειάς , ξαφνικά, έτσι όπως συνειδητοποιείς τα μικρά και τα μεγάλα τα σημαντικά και τα ασήμαντα σε ανύποπτο χρόνο, παρατήρησα πόσο δεν ήμουν "εγώ" εκεί.
πόσο το συγκεκριμένο εξωτερικό περιβάλλον μου επιβάλλεται με πειθαναγκαστικές σκέψεις, με αγωνίες και άγχη άγνωστα σε άλλα περιβάλλοντα πιο φιλικά προς το individuum ή πιο ενδιαφέροντα γι'αυτό, και πολύ διαφορετικά απ'ότι ποτέ φανταζόμουν για τη ζωή μου.
τέλος πάντων ....κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτό που έχουμε κι εδώ που βρεθήκαμε...
λίγο αργότερα το μεσημέρι σκέφτηκα, ενθυμούμενη από μια κουβέντα παλιότερες διακοπές, πως μπορεί πέρα από ένα όριο τα χρήματα να μην σε κάνουν πιο ευτυχισμένο , αλλά υπάρχει ένα κατώτατο όριο οικονομικής ευμάρειας, κάτω από το οποίο η υπόθεση ευτυχία είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση
 (ξέρω... δε λέω κάτι  καινούριο ...το έχουν απόδειξει έρευνες το παραπάνω)

μετά άκουσα αυτό, κι απλά ταίριαζε

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

τέλος καλοκαιριού

και κάπως έτσι τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι.
ένα καλοκαίρι που πέρα από την -πολλές φορές βασανιστική - ζέστη, δεν έμοιαζε σε τίποτ'αλλο με καλοκαίρι, έτσι όπως τα ήξερα....κάποτε.
μόνο κούραση και ζέστη και απογοήτευση και ζέστη και ταλαιπωρίες και ζέστη και ατελείωτες αναμονές
....
κι έτσι σε λίγο θα υποδεχτούμε το χειμώνα στην πιο κρύα χώρα του κόσμου, γιατί το κρύο ποτέ δεν ήταν το έξω, πάντα ήταν αυτό που είχες μέσα
και στην Ελλάδα κάνει κρύο πολύ κι ας λένε ό,τι θέλουν τα τραγούδια
οι -10 της Ευρώπης αντέχονται πολύ ευκολότερα, γιατί εκεί όλα, όλα εκτός από τους δρόμους είναι ζεστά
όπως ακριβώς εδώ σχεδόν παντού κάνει κρύο όταν δεν μας λυπάται ο Άμων Ρα
....
ευτυχώς που βρήκα τον πορτοκαλί γάτο, που ακόμη με φοβάται- δεν καλλιέργησα τη φιλία συστηματικά μεταξύ μας- και ανησύχησα που δεν τον είδα κάποιες μέρες. αλλά είναι εδώ γύρω, απείλησε μάλιστα μια άλλη γάτα που τον αγνόησε επιδεικτικά και ήρθε και ξάπλωσε νωχελικά στον κήπο....
δεν έχει μάθει να αγαπιέται
...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

πέρσι

ήταν λίγο πιο προχωρημένο το φθινόπωρο αν και ο μεσημεριανός ήλιος θύμιζε κάτι από καλοκαίρι ακόμη . μόνο τη μέρα του Μουσείου έβρεξε. λίγο.
 τις μέρες της μοναξιάς παρακολουθούσα τα χρώματα της δύσης ανάμεσα στις βρόμικες πολυκατοικίες και τα πρώτα φώτα των αυτοκινήτων. το βράδυ ξάπλωνα στο άβολο στρώμα και παρακολουθούσα μια παρέλαση μασκαράδων και εξωφρενικές ταινίες.  το δωμάτιο είχε μια βαριά μυρωδιά απορρυπαντικού και  δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφυξίας.
ωστόσο...παρά την αποτυχία μου να πετύχω έναν στόχο που αποδείχτηκε μάταιος...μέσα στην ρευστότητα της  κατάστασης, η ζωή είχε ένα νόημα απ'αυτά που θα έλεγες "αληθινά".
δεν υπήρχαν αόρατα κάγκελα τριγύρω. (μόνο προσδοκίες, μαζί με μικρές σπίθες αισιοδοξίας...)

ένα τέτοιο νόημα  αναζητώ και τώρα κι ας είναι ευάλωτο και φευγαλέο και άπιαστο

τελικά άσχετα με τα παραπάνω ή και σε σχέση μ'αυτά η ελευθερία δεν είναι για ρομαντικούς ιδεολόγους. δεν την κατακτάς. την αγοράζεις

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

μέτρημα

Αυτό που κάνω συχνά τελευταία, δίχως να μπορώ να το αποφύγω, και δίχως πραγματικά να το επιθυμώ, είναι να μετράω.
Τα λεφτά για το νοίκι, το λογαριασμό της ΔΕΗ, την εφορία, το τηλέφωνο, το σούπερ μάρκετ, τα χρόνια που πρέπει να δουλέψω για να μπορώ να πάρω μια μικρή ελάχιστη σύνταξη (για την περίπτωση που υπερβούμε τα 67), τις μέρες μέχρι την επόμενη απεργία, τις μέρες μέχρι τα επόμενα μέτρα.
Μετράω τις αντοχές μου. Μετράω τις δυνάμεις μου .
Μετρώ πόσο ακριβά είναι τα φάρμακα και πόσο φτηνή η δουλειά μου.

Κι η ζυγαριά κλίνει πάντα από την άλλη μεριά.

Κι ενώ αναλώνομαι σ'αυτό το μέτρημα ξεχνώ να μετρήσω την απόσταση  μέχρι τον προορισμό των επιθυμιών μου.
Ξεχνώ να μετρήσω τις χαμένες μέρες
Ξεχνώ να μετρώ τα χαμόγελα και τις λαχτάρες
Ξεχνώ να μετρήσω βότσαλα, βυθούς, σύννεφα, άστρα